در همه امور زندگی‌تان سادگی را رعایت کنید. اولش هم، همین مجلس ازدواج است. از اینجا شروع می‌شود. اگر ساده برگزار کردید، قدم بعدی‌اش هم می‌شود ساده؛ و ‌الّا شما که رفتید، آن مجلس کذایی مثل اعیان و اشراف‌های زمان طاغوت را درست کردید، دیگر نمی‌توانید بروید توی خانه کوچکی، مثلاً با وسایل مختصری زندگی کنید.

از اول، زندگی را پایه‌اش را براساس سادگی و ساده‌زیستی بگذارید تا زندگی بر خودتان، بر کسانتان و بر مردم جامعه ان‌شاءالله آسان شود.

اسیر تجملات و تشریفات و چشم و هم چشمی‌ها نشوید. خودتان را در دام مسابقه مادی در امر زندگی نیندازید. هیچ‌کس در این مسابقه خوشبخت و کامیاب نمی‌شود. این ظواهر زرق و برق دار زندگی شخصی، این‌ها هیچ کدام انسان را نه خوشبخت می‌کند، نه دلشاد و راضی... .

زندگی باید با کفاف و راحت بگذرد نه پرخرج و مسرفانه. این دو تا را بعضی‌ها چرا با هم اشتباه می‌کنند؟ با کفاف یعنی محتاج کسی نباشند و بتوانند زندگی‌شان را اداره کنند، بدون احتیاج به هیچ‌کس. دلخوشی هم باید داشته باشند، و ‌الّا زندگی با درآمد زیاد و مخارج زیاد و تشریفات، که خوب نیست. این‌ها اصلاً راحتی نمی‌آورد، دلخوشی نمی‌آورد.

زندگی‌تان را بر پایه اسراف قرار ندهید؛ زندگی را ساده قرار دهید. زندگی را آن‌طوری‌که خدای متعال می‌پسندد، قرار دهید و از طیبات الهی بهره‌مند شوید؛ بر حسب اعتدال و عدالت.

یکی از موجبات سعادت خانواده‌ها و اشخاص، این است که تقیدات زاید و تجملات زیادی و پرداختن بیش‌از اندازه لازم به امور مادی، از زندگی‌ها دور شود. دست‌کم بخش اصلی زندگی محسوب نشود. یک چیز حاشیه‌ای، یک کنار باشد.

ساده زندگی‌کردن منافاتی با رفاه هم ندارد. آسایش که اصلا در سایه ساده زندگی‌کردن است.

قناعت کنید، از قناعت خجالت نکشید. بعضی‌ها خیال می‌کنند که قناعت مال آدم‌های تهی‌دست و فقیر است و اگر آدم داشت، دیگر لازم نیست، قناعت کند. نه، قناعت یعنی در حد لازم و در حد کفایت، انسان توقف کند.

منبع: مطلع عشق، گزیده‌ای از رهنمودهای حضرت آیةالله خامنه‌ای به زوج‌های جوان. افق پارسایی4