حجت الاسلام والمسلمین قرائتی، با اشاره به تبعات منفی عرفان گرایی از مثنوی، ابراز کرد: برای نمونه این مصرع از مثنوی«ما برون را ننگریم و قال را»«ما درون را بنگریم و حال را»، مخالف آموزه های دینی ما است که چگونه تنها با نگاه به درون، بتوان از برون بی توجه شد، مگر نه آن که برون نیز قسمتی از درون شمرده می شود. از این رو، باید معارف دین را از منبع اصیل آن که همان قرآن است، جستجو کنیم.......

**تذکر:جناب استاد قرائتی برداشت درستی از این شعر نفرمود. منظور شعر این نیست که به ظواهر زندگی واموراتی که هر انسانی باآن سروکار دارد ونیازمند به آن ها است بی توجهی شود بلکه مرادش واضح است ومیگوید که خداوند به دل های پاک وخالص وبی ریا وصاف توجه دارد اگرچه چنین شخصی بینوا ویا گمنام و...باشد.....(دوستدار جناب استاد قرائتی ،سید اصغرسعادت میرقدیم)