قطره‌ای از دریای فضایل حضرت زینب(س)

مرحوم علامه مامقانی (ره) در مجلد سوم کتاب شریف «تنقیح المقال» درباره سیدتنا زینب الکبری (س) می‌نویسد:

«درباره سیدتنا زینب‌الکبری می‌گویم: زینب، و چیست زینب، و چه چیز تو را دانا گردانید (و از کجا درک نموده و دریافتی) که (شرافت و بزرگی و فضیلت و برتری) زینب چیست؟ (پس به طور اختصاص، آن هم یک از هزار هزار آن است که) زینب عقیله یعنی خاتون بزرگوار و گرامی فرزندان هاشم (ابن عبد مناف پدر جد رسول خدا) است، و محققاً صفات حمیده و خوی‌های پسندیده را دارا بود که پس از مادرش، صدیقه کبری (س) کسی دارا نبوده است، تا این که حق و سزاوار است گفته شود: او است صدیقه صغری.

زینب را در حجاب و پوشش و عفت و پاک‌دامنی (از دیگران) زیادت و افزونی است (و آن این است) که تن او را در زمان پدرش (امیرالم?منین) و دو برادرش (امام حسن و امام حسین) کسی از مردان ندید تا روز «طف» (کربلا، و این که زمین کربلا را طف می‌نامند، برای آن است که طف، زمینی بلند و جانب و کنار را گویند، و زمین کربلا کنار فرات است) و زینب (س) در صبر و شکیبایی (از مصائب و اندوه‌های بزرگ) و ثبات و پایداری و قیام و ایستادگی (در آشکار ساختن حق و درستی) و قوت و نیروی ایمان و گرویدن (به عقاید و احکام دین مقدس اسلام) و تقوا و پرهیزکاری و اطاعت و فرمانبری (از آنچه خدای تعالی فرموده) وحیده و یگانه بود (که پس از مادرش حضرت فاطمه (س) در دنیا، چنین خاتونی که دارای این صفات حمیده و خوی‌های پسندیده بی‌مانند باشد، سراغ ندارم).

و زینب (س) در فصاحت و آشکارا سخن گفتن و زبان‌آوری و در بلاغت و رسایی سخن و سخن گفتن مطابق اقتضای مقام و مناسب حال، گویی از زبان (پدر بزرگوارش) امیرالم?منین (ع) قصد و آهنگ می‌نمود، چنان که پوشیده نیست بر کسی که در خطبه و سخنرانی او (در مجلس ابن زیاد در کوفه، و مجلس یزید در شام) از روی تحقیق و درستی فکر نموده و بیندیشد، و اگر ما (علما و بیان کننده اصول و فروع دین مقدس اسلام) بگوییم: زینب (س) مانند امام (ع) دارای مقام عصمت بوده (از گناه بازداشته شده و هیچ‌گونه گناهی نکرده، با این که قدرت و توانایی بر آن داشته و معنی عصمت نزد ما امامیه همین است)، کسی را نمی‌رسد که (گفتار ما را) انکار کند و نپذیرد.

اگر به احوال و سرگذشت‌های او در طف و کربلا و پس از کربلا (در کوفه و شام) آشنا باشد، چگونه چنین نباشد؟ و اگر چنین نبود، هر آینه امام حسین (ع) مقدار و پاره‌ای از بار سنگین امامت و پیشوایی را روزگاری که امام سجاد (ع) بیمار بود، بر او حمل و واگذار نمی‌نمود، و پاره‌ای از وصایا و سفارش‌های خود را به او وصیت نمی‌کرد و امام سجاد (ع) او را در بیان احکام و آنچه که از آثار و نشانه‌های ولایت و امامت است. نایبه به نیابت خاصه و جانشین خود نمی‌گرداند. [1]

پی‌نوشت: [1] زینب کبری، ص 144 و 145.

منبع: دویست داستان از فضایل، مصائب و کرامات حضرت زینب؛ عباس عزیزی.

باشگاه کاربران تبیان - برگرفته از وبلاگ: امام حسین (ع)