***نسیم معرفت**

**واعظ درونی لطف الهی به بنده اش است

**قالَ رَسولُ اللهِ  (صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَآلهِ وَسَلَّمَ):

أِذا أَرادَ اللَّهُ بِعَبدِِ خَیراََ جَعَلَ لَهُ واعِظاََ مِن نَفسِهِ یَأمُرُهُ وَ یَنهاهُ.

وقتى خدا براى بنده اى ، خیر و نیکى خواهد واعظ و پند دهنده ای از درونش بر او گمارد که وی را بکار نیک وادارد و از کار بد باز دارد.

منبع : نهج الفصاحه ( ابوالقاسم پاینده )حدیث شماره 154 .

** قَالَ الصادِقُ (ع‏لیه السلام) إِذَا أَرَادَ اللَّهُ‏ تَعَالَى بِعَبْدٍ خَیْراً فَأَذْنَبَ ذَنْباً تَبِعَهُ بِنَقِمَةٍ وَ یُذَکِّرُهُ الِاسْتِغْفَارَ وَ إِذَا أَرَادَ اللَّهُ‏ تَعَالَى بِعَبْدٍ شَرّاً فَأَذْنَبَ ذَنْباً تَبِعَهُ بِنِعْمَةٍ لِیُنْسِیَهُ الِاسْتِغْفَارَ وَ یَتَمَادَى بِهِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ تَعَالَى‏ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ‏ بِالنِّعَمِ عِنْدَ الْمَعَاصِی‏

علل الشرائع ؛ ج‏2 ؛ ص561

حضرت امام صادق  (علیه السّلام ) فرمود:هر گاه خداوند متعال براى بنده ‏اى خیر بخواهد پس در صورتى که آن بنده گناهى مرتکب شد به دنبال آن  خداوند او را گرفتار نقمت و گرفتاری و عذابى  نموده تا بدین وسیله متوجه طلب آمرزش و استغفار گردد و زمانى که براى بنده‏ اى بدى را( عدم توجه وعنایت خویش را)   خواسته باشد به دنبال گناهش به او نعمتى مى‏دهد تا استغفار را فراموش کرده و در گناه پیوسته بماند و به همین معنا اشاره دارد فرموده حق تعالى: سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ . « به تدریج از جایی که نمی دانند ، گرفتار مجازاتشان خواهیم کرد. سوره اعراف آیه 182  .»  مقصود این است که هنگام انجام معاصى به ایشان نعمت مى‏دهیم  وعنایت وتوجه خود ورحمت خاص خود را از او برمی داریم و رهایش می کنیم .