بسم الله الرحمن الرحیم

نیم نگاهی به زندگانی شیخ الائمه ع

آیت الله وحید خراسانی: روز شهادت امام صادق علیه السلام مملکت غوغا شود.

ایام شهادت رأس و رئیس مذهب است روز شهادت او نباید این چنین باشد که تا کنون بوده و این وظیفه‌ی شما خواص است. روز شهادت او همه تان با آن هیئتی که مناسب با شهادت او باشد، در کوچه و بازار و خیابان بروید، تا مردم بفهمند عظمت مصیبت چقدر است. منبع: دفتر آیت الله وحید خراسانی

اسم :جعفر
لقب ها :صادق- مصدق - محقق - کاشف الحقایق - فاضل - طاهر - قائم - منجی - صابر
کنیه :ابوعبدالله - ابواسماعیل - ابوموسی
نام پدر :حضرت امام محمد باقر ( علیه السلام(
نام مادر :فاطمه ( ام فروه ) دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر
زمان تولد :هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری
در روز جمعه یا دوشنبه ( بنا بر اختلاف ) در هنگام طلوع فجر مصادف با میلاد حضرت رسول . بعضی ولادت ایشان را روز سه

شنبه هفتم رمضان و سال ولادت ایشان را نیز برخی سال 80 هجری ذکر کرده اند .
محل تولد :مدینه منوره
عمر شریفش :65 سال . امام صادق علیه‏السلام شیخ الائمه است عمر بلندترى نسبت به سایر ائمه نصیب ایشان شد(65 سال).
مدت امامت :34 سال
زمان  شهادت  :25 شوال سال 148 هجری درباره زمان شهادت نیز گروهی ماه شوال و دسته ای دیگر 25 رجب را بیان کردند .
قاتل :منصور دوانیقی به وسیله زهر
محل دفن :قبرستان بقیع

امام صادق (ع) حدود 12 سال در کنار جدش امام زین العابدین (ع) و 19 سال بعد از رحلت آن حضرت با پدرش امام محمد باقر (ع) به سر برد و بعد از پدر بزرگوارش مدت 34 سال امامت مسلمانان را عهده‏دار بود.

زندگى‌ پر بار امام‌ جعفر صادق‌ ( ع‌ ) مصادف‌ بود با خلافت‌ پنج‌ نفر از بنى‌ امیه‌ ( هشام‌ بن‌ عبدالملک‌ - ولید بن‌ یزید - یزید بن‌ ولید - ابراهیم‌ بن‌ ولید - مروان‌ حمار ) که‌ هر یک‌ به‌ نحوى‌ موجب‌ تألم‌ و تأثر و کدورت‌ روح‌ بلند امام‌ معصوم‌ ( ع‌ ) را فراهم‌ مى‌کرده‌اند ، و دو نفر از خلفاى‌ عباسى‌ ( سفاح‌ و منصور ) نیز در زمان‌ امام‌ ( ع‌ ) مسند خلافت‌ را تصاحب‌ کردند و نشان‌ دادند که‌ در بیداد و ستم‌ بر امویان‌ پیشى‌ گرفته‌اند ، چنانکه‌ امام‌ صادق‌ ( ع‌ ) در 10 سال‌ آخر عمر شریفش‌ در ناامنى‌ و ناراحتى‌ بیشترى‌ بسر مى‌برد .

عصر امام‌ صادق‌ ( ع‌ )

دوران امامت حضرت صادق (ع) یکى از ادوار پر آشوب تاریخ اسلام است. این دوره که از سال 114 هجرى تا سال 148 طول کشیده است شاهد ظهور و قتل زید بن على بن الحسین (122 ه. ق.) انتقال خلافت از بنى امیه به بنى عباس (132 ه. ق.) کشته شدن ابو مسلم خراسانى (137 ه. ق.) کشته شدن عبد اللّه بن حسن بن حسن در زندان منصور و کشته شدن فرزندان او محمد بن عبد الله ملقب به نفس زکیه و ابراهیم بن عبد الله معروف به قتیل باخمرى (145 ه. ق.) و بناى شهر بغداد (سال 145 و 146 ه. ق.) است.

اُصُولُ الکُفر ثَلاثَهٌ الحِرصُ وَ الاِستِکبارُ وَ الحَسَدُ

ریشه های کفر سه چیز است: حرص و خود بزرگ بینی و حسد ورزیدنی

(جهاد با نفس، ح 474)

مَن طَلَبَ الرِّئَاسَةَ هَلَکَ

کسی که طالب ریاست باشد هلاک می شودی

(جهاد با نفس، ح 498)

حدیث(3) امام صادق (ع) فرمودند:

ِانَّ الفُحشَ وَ البَذاءَ وَ السَّلاطَةَ مِنَ النِّفاق

همانا دشنام دادن و هرزه گویی و زبان درازی ناشی از نفاق و دورویی استی 

(جهاد با نفس، ح 678)

حدیث(4) امام صادق (ع) فرمودند:

اَلعَدلُ اَحلَی مِنَ الشَّهدِ وِ اَلیَنُ مِنَ الزُّبدِ وِ اِطیِبُ ریحاً مِنَ المِسکِ

عدل شیرین تر از عسل و نرم تر از کف و خوشبوتر از مشک استی

(جهاد با نفس، ح 342)

حدیث(5) امام صادق (ع) فرمودند:

مَن أذنَبَ ذَنباً وَ هُوَ ضَاحِکٌ دَخَلَ النَّارَ وَ هُوَ باک

هر کس مرتکب گناهی شود در حالی که خندان است (در روز قیامت) با چشم گریان به آتش دوزخ در افتدی

(جهاد با نفس، ح 376)

حدیث(6) امام صادق (ع) فرمودند:

مَا زُویَ الرّفقُ عَن أهل بَیت إلّا زُویَ عَنهُمُ الخَیرُی
سازگاری و مدارا از اهل هیچ خانه ای باز داشته نشده جز اینکه آنان از خیر و خوبی محروم و بی بهره گشته استی

(جهاد با نفس، ح 279)

حدیث(7) امام صادق (ع) فرمودند:

قَالَ رَسُولُ اللهِ (ص): مَن تَرَکَ مَعصِیَة ً للهِ مَخَافَةَ اللهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أرضَاهُ یَومَ القِیَامَةِی
رسول خدا فرمود: کسی که معصیت الهی را از خوف خدای تبارک و تعالی ترک کند خداوند او را در روز قیامت خوشنود می سازدی

(جهاد با نفس، ح 222)

حدیث(8) امام صادق (ع) فرمودند:

مَا مِن قَبض ٍ وَلا بَسط ٍ إلّا وَلِلّهِ فِیهِ مَشِیئَةٌ وَقَضَاءٌ وَابتِلَاءٌی
هیچ تنگنا و گشایشی نیست، مگر آنکه مشیت و قضا و امتحان الهی در آن نهفته استی
 

(اصول کافی، ج1، ص152، ح2)

یَقولُ اللهُ عزَّوجل إذا عَصَانِی مَن یَعرفُنی سَلَّطتُ عَلَیهِ مَن لَا یَعرفُنیی

خداوند عزوجل فرمود هرگاه کسی که مرا می شناسد نافرمانی ام کند کسی را که مرا نمی شناسد بر او مسلّط می گردانمی

(جهاد با نفس، ح 382)

مَن لَم یَملِک غَضَبَهُ لَم یَملِک عَقلَهُی

کسی که مالک خشم خود نباشد مالک عقل خود نیستی

(جهاد با نفس، ح 530)

انّ جَارَ الله آمَنَ مَحفُوظ وَ عَدُوه خائِف مَخذُولی

پناهنده به خدا آسوده و محفوظ است ، و دشمنش ترسان و بی یاوری

(تحف العقول ، ص 229)

عَن یَزیدَ الصّائِغِ قالَ: قُلتُ لِاَبی عَبدِاللهِ (ع) : رَجُلٌ عَلَی هذا الاَمرِ اِن حَدَثَ کَذَبَ وَ اِن وَعَدَ اَخلَفَ وَ اِن اَوتُمِنَ خانَ؛ ما مَنزِلَتُهُ؟ قال: هیَ اَدنی المنازِل مِن الکُفرِ وَ لَیسَ بِکافِر

یزید بن صائغ گوید: به امام جعفر صادق عرض کردم که : مردی هست که شیعه است ولی اگر سخن گوید دروغ می گوید و اگر وعده دهد به وعده اش وفا نمی کند و اگر امینش شمرند خیانت می کند؛ چنین کسی چه مقام و منزلتی دارد؟ حضرت فرمود: منزلت او نزدیکترین منزلها به کفر است ولی کافر نیستی

(جهاد با نفس، ح 479)

اتَّقوا اللهَ وَ لا یَحسُد بَعضُکُم بَعضای

از خدا بترسید و کسی از شما بر دیگری حسد نوَرزدی

(جهاد با نفس، ح 543)

کَفی بالحِلم ناصِراً و قالَ: إذا لَم تَکُن حَلیماً فَتَحَلَّمی

بردباری به عنوان یاری کننده کافی است و فرمودند: اگر بردبار نیستی خود را به برداباری واداری

(جهاد با نفس، ح 261)

فَزَکاةُ العَینِ انَّظَرُ‌ بِالعِبَرِ وَالغَضُّ عَنِ الشَّهَواتِ وَ ما یضاهیها

زکات چشم به دیده عبرت نگریستن و چشم پوشی از شهوات و مانند آن استی

(مصباح الشریعه، باب 21)

مُجالَسَةُ الصّالِحینَ داعیةٌ إلَی الصَّلاحِی

همنشینی با صالحان، (انسان را) به سوی صلاح رهنمون می‌شودی

(بحارالأنوار، ج78،ص 304)

إِذا کانَ یومُ النَّیرُوزِ فاغتَسِل وَ البَس أَنظَفَ ثِیابِک وَ تَطَیب بِأَطیبِ طِیبِک وَ تَکونُ ذلِک الیومَ صَائِماًی

چون روز عید نوروز فرا رسید، غسل کن، پاکیزه‌ترین جامه‌ی خود را بپوش، با بهترین عطر، خود را خوشبو کن و آن روز را روزه بداری

(وسائل ‏الشیعة: ج 8، ص 172، ح 10338)

بَکَتِ السَّماءُ عَلَی الحُسَینِ أربَعینَ یَوماً بِالدَّمِی

آسمان چهل روز بر حسین (ع)، خون گریه کردی

(مناقب آل أبی طالب، ج3، ص212)

إنَّ مِن حَقِیقَةِ الإیمانِ أن تُؤثِرَ الحَقَّ وَ إن ضَرَّک عَلَی الباطِلِ و إن نَفَعَک

از نشانه‌های ایمان حقیقی آن است که حق را بر باطل ترجیح دهى، هر چند حق به زیان تو و باطل به سود تو باشدی

(بحار الأنوار، ج 70، ص 106)

العَقلُ دَلیلُ المُؤمِن

عقل راهنمای مؤمن است

(جهاد با نفس، ح 86)

مَن کَثُرَ اشتِباکُهُ فِی الدُّنیا کانَ أشَدُّ لِحَسرَتِهِ عِندَ فِراقِهای

کسی که زیاد با دنیا گره خورده باشد حسرت و اندوهش هنگام جدایی از آن زیادتر خواهد بود

(جهاد با نفس، ح 639)

لَستُ اُحِبُّ أن أریَ الشّابَّ مِنکُم إلّا غادِیاً فی حالَینِ: إمّا عالِماً أو مُتَعَلِّماًی

دوست ندارم جوانی از شما را جز بر دو گونه ببینم: دانشمند یا دانشجوی

(أمالی طوسی، ص 304)

مَن ساءَ خُلُقُهُ عَذَّبَ نَفسَهی

هر کس اخلاقش بد شد، خود را در عذاب قرار داده است

(جهاد با نفس، ح 662)

اَلا اُحَدِّثُک بِمَکارِمِ الاَخلاقِ؟ الصَّفحُ عَنِ النّاسِ وَ مُواساةُ الرَّجُلِ اَخاهُ فى مالِهِ وَ ذِکرُ اللّه‏ِ کثیراِ

آیا به شما بگویم که مکارم اخلاق چیست؟ گذشت کردن از مردم، کمک مالى به برادر (دینى) خود و بسیار به یاد خدا بودن.

(معانى الأخبار، ص 191، ح 2)

لا یستَیقِنُ القَلبُ اَنَّ الحَقَّ باطِلٌ اَبَدا وَ لا یستَیقِنُ اَنَّ الباطِلَ حَقٌّ اَبَدا
هرگز دل به باطل بودن حق و به حق بودن باطل یقین نمی ‏کند

(تفسیر العیاشى، ج 2، ص 53، ح 39)

حُسنُ الظَّنِّ باللهِ أن لَا تَرجُوَ إلاَّ اللهَ وَ لَا تَخَافَ إلَّا ذَنبَکَ.
گمان نیکو به خدا داشتن این است که امید به هیچکس جز او نداشته باشی و از هیچ چیز جز گناهت نترسی.

مَن اَحسَنَ خُلقَهُ اَحَبَّهُ الاخیارُ وَ جانَبَهُ الفُجّارُ
انسان خوش اخلاق، از دوستى مردمان خوب برخوردار است و از تعرّض آدم‏هاى نابکار در امان است .

⁽مستدرک الوسائل، ج 8 ، ص 449⁾

 (جهاد با نفس، ح 143)

مَن لَم یملِک غَضَبَهُ لَم یملِک عَقلَهُ.
هر آنکه بر غضب خود چیره نشود، بر عقل خود اختیاری ندارد.

⁽ کافی، ج 2، ص 303 ⁾

انَّ شِیعَةَ عَلِیِّ(ع) کانُو خُمُصَ البُطُونِ، ذُبُلَ الشَّفَاهِ، اَهلَ الرَافَةٍ وَ عِلمٍ وَ حِلمٍ، یُعرَفُونَ بِالرَّهبَانِیَّةِ
همانا شیعیان علی(ع) شکمهاشان تهی و لبهاشان خشکیده بود، اهل مهربانی و علم و بردباری بودند و به پارسایی شناخته می شدند

⁽ جهاد با نفس، ح 35 ⁾

اِنَّ مِمّا یزَینُ الاِسلامَ الاَخلاقُ الحَسَنَةُ فیما بَینَ النّاس
خوش اخلاقى در بین مردم، زینت اسلام است.

(مشکاة الأنوار، ص 422)

http://myquran.de/index.php?option=com_content&view=article&id=1031:islam-quran-muslim-irani-afghani-shia-sunna-nasheed-musik-dawnload-tv-news-kinder-buch-book-salam-sami-yusuf-ramazan-ghadir-mp3-videos-forum-&catid=99:quran-online-mp3-download-unterricht-koran-kuran-taghvim-lernen-maqamat-----&Itemid=242

امام حسین علیه السلام  :

اَلخُلقُ الحَسَنُ عِبادَةٌ؛

خوش اخلاقى عبادت است.

(کنزالعمال، ج13، ص151، ح36472)

http://gesarsms.parsiblog.com/

  آیت الله العظمی جوادی آملی؛ منتظر پایان یافتن تحریم ها از سوی غرب نباشیم 

به نام خدا

روزنه امید

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو 

     که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم 

همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس 

        که دراز است ره مقصد و من نوسفرم 

ای نسیم سحری بندگی من برسان 

        که فراموش مکن وقت دعای سحرم 

خرم آن روز کز این مرحله بربندم بار 

         و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم 

حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل 

        دیده دریا کنم از اشک و در او غوطه خورم 

پایه نظم بلند است و جهان گیر بگو 

        تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم

چه خوش است مصاحبت ومعاشرت با کسانی که عطر خوش ونسیم دل انگیز بهشتی دارند. چه زیبا است همنشینی با افرادی که جز حق نمی اندیشند وجز به حق نمی نگرند وبه هرچه نگاهشان افتد اول خدا می بینند.

دلی کز معرفت نور وضیا دید    به هرچیزی که دید اول خدا دید

ازحکیم شبستری -گلشن راز

مولا امیرالمؤمنین ع در این باره چنین فرمود:ما رَأَیتُ شَیئاً اِلاّ وَ رَأَیتُ اللهَ قَبلَهُ وَبَعدَهُ وَ مَعَهُ وَ فیهِ؛«به هیچ چیز نظر نینداختم مگر آن که خدا را پیش از آن، پس از آن، همراه آن و درون آن مشاهده کردم. (فیض کاشانی ، عین الیقین ، ج 1 ، ص 49)

 آن کس که توفیق درک صاحبدلان و نیک سیرتان نصیبش گردد زهی افتخار از آن اوست، افتخار از این جهت که با نَفَس گرم و دَمِ مسیحایی آنها به مدارج عروج روحانی ارتقاء می یابد.  بدان ای عزیز که نفس وجسم  ، قفس روح آدمی است وباید این زندان وقفس، شکسته شود وتا آدمی در بند این جسم وتن وطبیعت ونفس خویش باشد ، بویی از حقیقت وحقایق عالم نخواهد برد  وچنین کسی نیازهایش در خوراک وپوشاک ومسکن وعیش وراحتی ولذت خواهد بود وتمام همتش آخور بینی است وبه اصطلاح هِمّتُهُ بَطنُهُ وعَلَفُهُ وشَهوَتُهُ. {«من کانت همّته بطنه، قیمته ما یخرج منه هر کس همتش در محدوده شکمش منحصر باشد، ارزش و قیمت او چیزی است که از آن  دفع می‌گردد»؛غررالحکم و دررالکلم، ص 297. }او از حقیقت زندگی دور واز درک معارف کور است  ودر شأن او شاعر چنین گفته است:

*چو کرمی کومیان به نهان است           زمین وآسمان او همان است

*تا تو تن را چرب وشیرین می دهی      گوهر جان را نیابی  فربهی

مولوی

چنین کسی  وقتی که از خدا وقبر وقیامت وحساب وکتاب وبهشت وجهنم واحسان ونیکی وخیر وخدمت به دیگران  گفته می شود منقبض می شود و وبا رفتار وحرکات وسخنان خود نشان می دهد که حوصله گوش دادن  به این حرف ها را ندارد وزود خسته می شود ولی هنگامی که نزدش از دنیا و پول وزندگی ومسکن وماشین وخوراک و لذات وسرگرمی های دنیوی سخن گفته می شود ، مُبتَهِج و خوشحال می گردد وشادی وسرور وشوخی وطراوت در او موج می زند. این کُنش  و واکُنش ها  به جهت آن است که اوشیفته این مراتب دنیوی است واز درک مراتب معنوی وروحانی وجذبه های رحمانی ومراتب عالی انسانی محروم است وبه عبارت صحیح تر خود را از این مراتب عالی محروم کرده است به طوری که استماع امورمعنوی والهی ومانند آن اورا کَسِل ویا مریض می نماید ولی شنیدن واستماع امور دنیوی برایش نشاط و شفا است.  می گویند که در زمان بوعلی سینا کسی مریض شده بود به طوری که همه اطبّاء در علاجش درمانده شدند تااینکه خبرش به ابن سینا رسید وفرمود من علاجش می کنم. دستور داد که مدفوعی ازانسان را در ظرفی گذاشته ومدتی نزدیک بینی اش قراردهند.همه تعجب کردند. ازقضا بیمار شفا یافت وحکمت آن را حکیم بوعلی سینا بیان فرمود به اینکه این شخص سال ها کارش در رابطه با فاضلاب بوده ومدتی است که این کار را ترک کرده واین سبب شد که بیمار شود.  این شخص به بوی کثافات وفاضلاب عادت کرده بود وترک آن برایش مشکل ساز گشته بود. ماجرای کسانی که دلبسته به زخارف وزرق وبرق  ومتاع های زودگذر دنیاهستند واز معنویت وکمالات انسانی به دورند نیز چنین می باشد. شفا وخنکی  دل هایشان دنیا وگفتگودر باره دنیا است. البته مراد ما این نیست که آدمی در بدبختی وبیچارگی زندگی کند. هیچگاه خداوند وانبیاء وپیغمبر ص واهل بیت علیهم السلام راضی نیستند که آدمی ، زندگی فلاکت باری داشته باشد وسربارجامعه باشد.  آن چیزی که خدا ورسولش وائمه اطهار ازآن ناخشنود وناراضی هستند عبارت است از شیفتگی ودلبستکی به اموردنیوی است که انسان همه ارزش ها وکمالات الهی وانسانی را فدای دنیا ومنافع دنیوی نماید.

انسان هایی که دلبسته به  کمالات انسانی ومعنویت وذکر ویاد خدا هستند وبه قول مولوی آخِربین می باشند نه آخوربین   

هـــــــــرکه اول بین بود اعمی بود  

          هـرکه آخر بین چه با معنـــــــی بــــود

چشــــــم آخربین تواند دید راست  

            چشم اول بین غرور است و خطاست

هـرکه آخــــربین تر او مسعـــــودتر    

           هـر کـــــه اول بین تر او مطــــرودتــــر

هـرکه اول بنگـــــرد پایان کــــــــــار 

               انـــــــدر آخر او نگردد شرمســـــــــار

حکم چون بر عاقبت اندیشی است 

                 پــادشـاهــی بنده درویشــی اسـت

  ، اینها  سعادتمند در دنیا وآخرتند زیرا که زندگیشان معطر وخوشبو به یاد خدا  ومعنویت  واخلاص وصداقت واخلاق وادب وایثاروفداکاری ونیکی وکرم وبزرگواری و... می باشد ودر چند روزه زندگی دنیا همیشه رضایت وخشنودی خدا را بر همه چیز مقدم می دارند واگر تمام دنیا را به آنها بدهند حاضر نیستند که در حق کسی اجحاف وستم روا دارند. خطبه همّام {خطبه 184 از نهج البلاغه فیض الأسلام}که در اوصاف متّقین از سوی مولای متقیان حضرت امیرالمؤمنین ع در نهج البلاغه آمده است  گواه روشن برمدعای ماست وشایسته است که این خطبه برای همیشه نصب العین متّقین ومؤمنین باشد ومدام مورد مطالعه ودقت قرار گیرد. 

ای عزیز روزنه ای از امید که در نهانخانه دل من وتو سریان دارد آن را از دست ندهیم. گهگاهی نسیمی از رائحه رحمت الهی در درون وزیدن می گیرد که پیغمبر اکرم ص فرمود : «ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعرضوالها» ای مردم بدانید که پروردگار شما در طول زندگیتان نسیم‌های رحمت و هدایت خاصه خود را به وزش در می آورد، هوشیار باشید و خود را در معرض این نسیم ها و نفحات الهی قرار دهید تا از آن بهره مند شوید.
  ولی دوصد افسوس که این نسیم فرح زا دوامی ندارد وبه شتاب رخت برمی بندد وباز در ظلمت وتاریکی نفس خود غوطه ور می گردیم ودوران عمر وزندگی بدین منوال سپری می گردد

عشق چون آید برد هوش دل فرزانه را

                                   دزد دانا می کُشد اول چراغ خانه را

آنچه ما کردیم با خود هیچ نابینا نکرد

                                   در میان خانه گم کردیم صاحب خانه را

زیب النساء بیگم(متخلص به «مخفی)

روزی چنان نشاط بندگی داریم که فارغ از هرچیز می شویم وروز دگر چنان کَفور وعنود که نشاید وصف نمود. مکّاری از برون وبدتر از همه حیله گری از درون در پی تحریک وتخریب است  ودام های شیطانی و وساوس نفسانی از هر سو گسترده وگویا راه نجات مسدود است اما ناگاه می بینیم که از ظلمت انقباض نفسانی به انبساط  روحانی رحمانی می رسیم . این همان روزنه امیداست که نباید از دست داد.

بیا باهم بخوانیم

قل اعوذ برب الناس...

وقل اعوذ برب الفلق...

و با کمال اخلاص بگوییم:

یا نورُ یا نورُ یانورُ نَوّر قُلُوبَنا وَاَنِر اَبصارَ قُلُوبِنا  بِنُورِکَ
یَا نُورَ النُّورِ یَا مُنَوِّرَ النُّورِ یَا خَالِقَ النُّورِ یَا مُدَبِّرَ النُّورِ یَا مُقَدِّرَ النُّورِ یَا نُورَ کُلِّ نُورٍ یَا نُورا قَبْلَ کُلِّ نُورٍ یَا نُورا بَعْدَ کُلِّ نُورٍ یَا نُورا فَوْقَ کُلِّ نُورٍ یَا نُورا لَیْسَ کَمِثْلِهِ نُورٌ

اللّهُوَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّوُرِ

خدا سرپرست مؤمنان است و آنان را از تاریکى‏ها به سوى روشنایى بیرون مى‏آورد

سوره بقره آیه 257

بسم الله الرحمن الرحیم

حوزه‌هاى علمیه همزمان با فراگرفتن مسائل علمى، به تعلیم و تعلم مسائل اخلاقى و علوم معنوى نیازمند است. راهنماى اخلاق و مربى قواى روحانى و مجالس پند و موعظه لازم دارد. برنامه‌هاى اخلاقى و اصلاحى، کلاس تربیت و تهذیب، آموختن معارف الهیه، که مقصد اصلى بعثت انبیا علیهم السلام مى‌باشد، باید در حوزه‌ها رایج و رسمى باشد. متأسفانه در مراکز علمى به این گونه مسائل لازم و ضرورى کمتر توجه مى‌شود. علوم معنوى و روحانى رو به کاهش مى‌رود، و بیم آن است که حوزه‌هاى علمیه در آتیه نتوانند علماى اخلاق، مربیان مهذب و آراسته و مردان الهى تربیت کنند؛ و بحث و تحقیق در مسائل مقدماتى مجالى براى پرداختن به مسائل اصلى و اساسى، که مورد عنایت قرآن کریم و نبى اعظم (ص) و سایر انبیا و اولیا علیهم السلام است، باقى نگذارد. خوب است فقهاى عظام و مدرسین عالیمقام، که مورد توجه جامع? علمیه مى‌باشند، در خلال درس و بحث به تربیت و تهذیب افراد همت گمارند و به مسائل معنوى و اخلاقى بیشتر بپردازند. محصلین حوزه‌ها نیز لازم است در کسب ملکات فاضله و تهذیب نفس کوشش کرده، به وظایف مهم و مسئولیتهاى خطیرى که بر دوش آنان است اهمیت دهند.

سفارش به طلاب

شما که امروز در این حوزه‌ها تحصیل مى‌کنید و مى‌خواهید فردا رهبرى و هدایت جامعه را به عهده بگیرید، خیال نکنید تنها وظیفه شما یاد گرفتن مشتى اصطلاحات مى‌باشد، وظیفه‌هاى دیگرى نیز دارید. شما باید در این حوزه‌ها خود را چنان بسازید و تربیت کنید که وقتى به یک شهر یا ده رفتید، بتوانید اهالى آنجا را هدایت کنید و مهذب نمایید. از شما توقع است که وقتى از مرکز فقه رفتید، خود مهذب و ساخته شده باشید، تا بتوانید مردم را بسازید و طبق آداب و دستورات اخلاقى اسلامى آنان را تربیت کنید. اما اگر خداى نخواسته در مرکز علم خود را اصلاح نکردید، معنویات کسب ننمودید، به هر جا که بروید العیاذ باللّه، مردم را منحرف ساخته، به اسلام و روحانیت بدبین خواهید کرد. شما وظایف سنگینى دارید. اگر در حوزه‌ها به وظایف خود عمل نکنید و در صدد تهذیب خود نباشید و فقط دنبال فرا گرفتن چند اصطلاح بوده مسائل اصولى و فقهى را درست کنید، در آتیه خداى نخواسته براى اسلام و جامعه اسلامى مضر خواهید بود؛ ممکن است، العیاذ باللّه، موجب انحراف و گمراهى مردم شوید. اگر به سبب اعمال و کردار و رفتار نارواى شما یک نفر گمراه شده از اسلام برگردد، مرتکب اعظم کبایر مى‌باشید؛ و مشکل است توبه شما قبول گردد. چنانکه اگر یک نفر هدایت یابد، به حسب روایت «بهتر است از آنچه آفتاب بر آن مى‌تابد» ¹ مسئولیت شما خیلى سنگین است. وظایف شما غیر از وظایف عامه مردم مى‌باشد؛ چه بسا امورى که براى عامه مردم مباح است، براى شما جایز نیست، و ممکن است حرام باشد. مردم ارتکاب بسیارى از امور مباحه را از شما انتظار ندارند، چه رسد به اعمال پست نامشروع، که اگر خداى نخواسته از شما سربزند، مردم را نسبت به اسلام و جامعه روحانیت بدبین مى‌سازد. درد اینجاست: اگر مردم از شما عملى که بر 14 خلاف انتظار است مشاهده کنند، از دین منحرف مى‌شوند؛ از روحانیت برمى‌گردند، نه از فرد. اى کاش از فرد برمى‌گشتند و به یک فرد بدبین مى‌شدند. ولى اگر از یک روحانى عملى ناشایست و برخلاف نزاکت ببینند، تجزیه و تحلیل نمى‌کنند همچنانکه در میان کسبه افراد نادرست و منحرف وجود دارد و در میان اداریها اشخاص فاسد و زشتکار دیده مى‌شود، ممکن است در میان روحانیون نیز یک یا چند نفر ناصالح و منحرف باشد. لذا اگر بقالى خلاف کند، مى‌گویند فلان بقال خلافکار است. اگر یک عطار عمل زشتى مرتکب گردد، گفته مى‌شود فلان عطار زشتکار است. لیکن اگر آخوندى عمل ناشایسته‌اى انجام دهد، نمى‌گویند فلان آخوند منحرف است، گفته مى‌شود آخوندها بدند! وظایف اهل علم خیلى سنگین است؛ مسئولیت علما بیش از سایر مردم مى‌باشد. اگر به «اصول» کافى ² ، کتاب وسائل ³ ، به ابواب مربوط به وظایف علما مراجعه کنید، مى‌بینید تکالیف سنگین و مسئولیتهاى خطیرى براى اهل علم بیان شده است. در روایت است که وقتى جان به حلقوم مى‌رسد، براى عالم دیگر جاى توبه نیست، و در آن حال توبه وى پذیرفته نمى‌شود؛ زیرا خداوند از کسانى تا آخرین دقایق زندگى توبه مى‌پذیرد که جاهل باشند. ⁴ و در روایت دیگر آمده است که هفتاد گناه از جاهل آمرزیده مى‌شود پیش از آنکه یک گناه از عالم مورد آمرزش قرار گیرد. ⁵ زیرا گناه عالم براى اسلام و جامعه اسلامى خیلى ضرر دارد. عوام و جاهل اگر معصیتى مرتکب شود، فقط خود را بدبخت کرده، بر خویشتن ضرر وارد ساخته است؛ لیکن اگر عالمى منحرف شود و به عمل زشتى دست زند، عالمى را منحرف کرده، بر اسلام و علماى اسلام زیان وارد ساخته است. ⁶ اینکه در روایت آمده که اهل جهنم از بوى تعفن عالمى که 16 به علم خود عمل نکرده متأذى مى‌شوند ⁷ ، براى همین است که در دنیا بین عالم و جاهل در نفع و ضرر به اسلام و جامعه اسلامى فرق بسیار وجود دارد. اگر عالمى منحرف شد، ممکن است امتى را منحرف ساخته به عفونت بکشد. و اگر عالمى مهذب باشد، اخلاق و آداب اسلامى را رعایت نماید، جامعه را مهذب و هدایت مى‌کند. در بعضى از شهرستانهایى که تابستانها به آنجا مى‌رفتم، مى‌دیدم اهالى آن بسیار مؤدب به آداب شرع بودند. نکته‌اش این بود که عالم صالح و پرهیزکارى داشتند. اگر عالم ورع و درستکارى در یک جامعه یا شهر و استانى زندگى کند، همان وجود او باعث تهذیب و هدایت مردم آن سامان مى‌گردد، اگر چه لفظا تبلیغ و ارشاد نکند. ⁸ ما اشخاصى را دیده‌ایم که وجود آنان مای? پند و عبرت بوده؛ صرف دیدن و نگاه به آنان باعث تنبه مى‌شد. هم اکنون در تهران، که فی الجمله اطلاع دارم، محلات آن با هم فرق دارد: در محله‌اى که عالم منزه و مهذبى زیست مى‌کند، مردمان صالح با ایمانى دارد. در محله دیگر که یک نفر منحرف فاسد معمم شده، امام جماعت گردیده، دکان درست کرده است، مى‌بینى طایفه‌اى را فریب داده، آلوده و منحرف ساخته است. همین آلودگى است که از بوى تعفن آن اهل جهنم اذیت مى‌شوند. این تعفنى است که عالم سوء، عالم بى‌عمل، عالم منحرف، در همین دنیا به بار آورده، و بوى آن در جهان دیگر شامه اهل جهنم را مى‌آزارد. نه اینکه در آنجا چیزى به او افزوده باشند؛ آنچه در عالم آخرت واقع مى‌شود چیزى است که در این دنیا تهیه گردیده است. به ما چیزى خارج از عمل ما نمى‌دهند. وقتى بنا باشد عالمى مفسده جو و خبیث باشد، جامعه‌اى را به عفونت مى‌کشد؛ منتهى در این دنیا بوى تعفن آن را شامه‌ها احساس نمى‌کند؛ لیکن در عالم آخرت بوى تعفن آن درک مى‌گردد. ولى یک نفر عوام نمى‌تواند چنین فساد و آلودگى در جامعه اسلامى به بار آورد. عوام هیچگاه به خود اجازه نمى‌دهد که داعیه امامت و مهدویت داشته باشد، ادعاى نبوت و الوهیت کند؛ این عالم فاسد است که دنیایى را به فساد مى‌کشاند: اذا فسد العالِم، فسد العالَم.

18

اهمیت تهذیب و تزکیه نفس

آنان که دین سازى کرده باعث گمراهى و انحراف جمعیت انبوهى شده‌اند بیشترشان اهل علم بوده‌اند؛ بعضى از آنان در مراکز علم تحصیل کرده ریاضتها کشیده‌اند. ¹⁰ رئیس یکى از فرق باطله در همین حوزه‌هاى ما تحصیل کرده است. لیکن چون تحصیلاتش با تهذیب و تزکیه توأم نبوده، در راه خدا قدم برنمى‌داشته، خباثت را از خود دور نساخته بود، آن همه رسوایى به بار آورده است. اگر انسان خباثت را از نهادش بیرون نکند، هر چه درس بخواند و تحصیل نماید نه تنها فایده‌اى بر آن مترتب نمى‌شود بلکه ضررها دارد. علم وقتى در این مرکز خبیث وارد شد، شاخ و برگ خبیث به بار آورده شجره خبیثه مى‌شود. هر چه این مفاهیم در قلب سیاه و غیر مهذب انباشته گردد، حجاب زیادتر مى‌شود. در نفسى که مهذب نشده، علم حجاب ظلمانى است: العلم هو الحجاب الاکبر. لذا شرّ عالم فاسد براى اسلام از همه شرور خطرناکتر و بیشتر است. علم نور است، ولى در دل سیاه و قلب فاسد دامنه ظلمت و سیاهى را گسترده‌تر مى‌سازد.

علمى که انسان را به خدا نزدیک مى‌کند، در نفس دنیا طلب باعث دورى بیشتر از درگاه ذى الجلال مى‌گردد. علم توحید هم اگر براى غیر خدا باشد، از حجب ظلمانى است؛ چون اشتغال به ما سوى اللّه است. اگر کسى قرآن کریم را با چهارده قرائت لما سوى اللّه حفظ باشد و بخواند، جز حجاب و دورى از حق تعالى چیزى عاید او نمى‌شود. اگر شما درس بخوانید، زحمت بکشید، ممکن است عالم شوید، ولى باید بدانید که

19 میان «عالم» و «مهذب» خیلى فاصله است. مرحوم شیخ، استاد ما ¹¹ ، رضوان اللّه تعالى علیه، مى‌فرمود اینکه مى‌گویند: «ملا شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل» صحیح نیست. باید گفت: ملا شدن چه مشکل، آدم شدن محال است! کسب فضایل و مکارم انسانى و موازین آدمیت از تکالیف بسیار مشکل و بزرگى است که بر دوش شماست. گمان نکنید اکنون که مشغول تحصیل علوم شرعیه مى‌باشید، و فقه که اشرف علوم است مى‌آموزید، دیگر راحتید، و به وظایف و تکالیف خود عمل کرده‌اید. اگر اخلاص و قصد قربت نباشد، این علوم هیچ فایده‌اى ندارد. اگر تحصیلات شما، العیاذ باللّه، براى خدا نباشد و براى هواهاى نفسانیه، کسب مقام و مسند، عنوان و شخصیت در این راه قدم گذاشته باشید، براى خود وزر و وبال اندوخته‌اید. این اصطلاحات اگر براى غیر خدا باشد، وزر و وبال است.

این اصطلاحات هر چه زیادتر شود، اگر با تهذیب و تقوى همراه نباشد، به ضرر دنیا و آخرت جامعه مسلمین تمام مى‌شود. تنها دانستن این اصطلاحات اثرى ندارد. علم توحید هم اگر با صفاى نفس توأم نباشد وبال خواهد بود. چه بسا افرادى که عالم به علم توحید بودند و طوایفى را منحرف کردند. چه بسا افرادى که همین اطلاعات شما را به نحو بهترى

دارا بودند، لیکن چون انحراف داشتند و اصلاح نشده بودند وقتى وارد جامعه گردیدند بسیارى را گمراه و منحرف ساختند. این اصطلاحات خشک اگر بدون تقوى و تهذیب نفس باشد، هر چه بیشتر در ذهن انباشته گردد کبر و نخوت در دایره نفس بیشتر توسعه مى‌یابد. و عالم تیره بختى که باد نخوت بر او چیره شده نمى‌تواند خود و جامعه را اصلاح نماید، و جز زیان براى اسلام و مسلمین نتیجه‌اى به بار نمى‌آورد؛ و پس از سالها تحصیل علوم و صرف وجوه شرعى، برخوردارى از حقوق و مزایاى اسلامى، سدّ راه پیشرفت اسلام و مسلمین مى‌گردد و ملتها را گمراه و منحرف مى‌سازد؛ و ثمره این درسها و بحثها و بودن در حوزه‌ها این مى‌شود که نگذارد اسلام معرفى گردد، حقیقت قرآن به دنیا عرضه شود؛ بلکه وجود او ممکن است مانع معرفت جامعه نسبت به اسلام و روحانیت گردد.

من نمى‌گویم درس نخوانید، تحصیل نکنید؛ باید توجه داشته باشید که اگر بخواهید عضو مفید و مؤثرى براى اسلام و جامعه باشید، ملتى را رهبرى کرده به اسلام متوجه سازید، از اساس اسلام دفاع کنید، لازم است پایه فقاهت را تحکیم کرده صاحبنظر باشید؛ اگر خداى نخواسته درس نخوانید حرام است در مدرسه بمانید؛ نمى‌توانید از حقوق شرعى محصلین علوم اسلامى استفاده کنید؛ البته تحصیل علم لازم است؛ منتها همان طور که در مسائل فقهى و اصولى زحمت مى‌کشید، در راه اصلاح خود نیز کوشش کنید. هر قدمى که براى تحصیل علم برمى‌دارید، قدمى هم براى کوبیدن خواسته‌هاى نفسانى، تقویت قواى روحانى، کسب مکارم اخلاق، تحصیل معنویات و تقوى، بردارید.

تحصیل این علوم در واقع مقدمه تهذیب نفس و تحصیل فضایل، آداب و معارف الهیه، مى‌باشد؛ تا پایان عمر در مقدمه نمانید که نتیجه را

21 رها سازید. شما به منظور هدفى عالى و مقدس، که عبارت از خداشناسى و تهذیب نفس مى‌باشد، این علوم را فرا مى‌گیرید، و باید در صدد به دست آوردن ثمره و نتیجه کار خود باشید؛ براى رسیدن به مقصود اصلى و اساسى خود جدیت کنید.

شما وقتى وارد حوزه مى‌شوید، پیش از هر کار باید در صدد اصلاح خود باشید. و مادامى که در حوزه به سر مى‌برید، ضمن تحصیل باید نفس خود را تهذیب کنید؛ تا آن گاه که از حوزه بیرون رفتید و در شهر و یا محلى رهبرى ملتى را بر عهده گرفتید، مردم از اعمال و کردار شما، از فضایل اخلاقى شما، استفاده کنند، پند گیرند، اصلاح شوند. بکوشید پیش از آنکه وارد جامعه گردید خود را اصلاح کنید، مهذب سازید. اگر اکنون که فارغ البال مى‌باشید در مقام اصلاح و تهذیب نفس برنیایید، آن روز که اجتماع به شما روى آورد دیگر نمى‌توانید خود را اصلاح نمایید.

..........................................

برای ادامه مطلب به آدرس زیر مراجعه فرمایید:

http://hakim-askari.rozblog.com/

                سایت حکیم عسکری گیلانی لشت نشایی

بسم الله العزیز القهار شدید العقاب

هذه مکتوبة بنحوالأخطار والتنبیه   تُذکَرُ فیها  المفاسدُ من بعض اهل العلم والطلاب

قوله تعالی :لِیَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ کَامِلَةً یَوْمَ الْقِیَمَةِ وَ مِنْ أَوْزَارِ الَّذِینَ یُضِلُّونَهُم بِغَیرِ عِلْمٍ أَلا ساءَ مَا یَزِرُونَ(سوره نحل آیه 25)

وَ لَیَحْمِلُنَّ أَثْقَالهَُمْ وَ أَثْقَالاً مَّعَ أَثْقَالهِِمْ وَ لَیُسئَلُنَّ یَوْمَ الْقِیَمَةِ عَمَّا کانُوا یَفْترُونَ(سوره عنکبوت آیه 13)

قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِلِقَاء اللّهِ حَتَّی إِذَا جَاءتْهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً قَالُواْ یَا حَسْرَتَنَا عَلَی مَا فَرَّطْنَا فِیهَا وَهُمْ یَحْمِلُونَ أَوْزَارَهُمْ عَلَی ظُهُورِهِمْ أَلاَ سَاء مَا یَزِرُونَ

سوره انعام آیه 31

مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارًا بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ

سوره جُمُعه آیه 5

وااسفاً وعجباً لبعض الطلّاب واهلِ العلم الذین تَظاهَروا بظاهرالأسلام والدین ویَزعَم الناس ویَتَخَیّلُون بحسن نیتهم  بأنهم من اهل العلم والعمل ویزعمون بأنهم معتقدون بکلّ ما جاء به النبیّ الأکرم صلّی الله علیه وآله وسلّم والأئمة الأطهار علیهم السلام ویظنّون بحسن الظن بأنهم متشرّعون بالشرع المقدس وعاملون بالأوامرالألهیّة والتارکون لنواهی المنهیّة (والناس لایُلامون بحسن ظنّهم بأهل العلم والطلاب) مع انّ اعمالهم وحرکاتهم ومشیهم واقوالهم وعقائدهم الفاسدة و افعالهم الریائیّة و النفاقیة والأفتراقیة ، مخالفٌ  لما یزعم الناس. لیس الأسلام والدین والأوامر والنواهی عندهم الّا حرفا وشعارا و وسیلة ً لمنافعهم ومطامعهم  النفسانیة  والدنیویّةولایُدرِکون من الأسلام والدین الا مایَنالون من قِبَلِ مطامعهم الدنیویّة ولذائذ النفسانیة والشیطانیة  ولولا هذه اللذات والمنافع  والحُطام الدنیویة لیسوا بمعتقدین ومؤمنین بالأسلام .والدین لَعقً علی اَلسِنتهم. هم قُطّاع الطریق. یَضِلّون ویُضِلّون الناس و( أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ سوره شعراء آیه 225) وبکل حِزب یَلحَقون و (کلُّ حزبٍ بَما لَدَیهِمْ فَرِحُونَ  سوره روم آیه 32) . انهم مع کل دمع یَسکُبُون ،دَمعُهُم کدمع التِمساح  و مع کل ضِحک یَضحکون و ویَمیلون  الی کلّ ناحیة وساحة ویذهبون مع کل ذاهب .مثلهم کمثل الحمار المتحیّرلایهتدی بطریق و کَالَّذِی اسْتَهْوَتْهُ الشَّیَاطِینُ فِی الأرْضِ حَیْرَانَ سوره انعام آیه 71 . یفعلون کل هذه الأمور لنیل اغراضهم الفاسدة والنیات الشیطانیة  والدنیّة والردیّة. عَملُهُم وعِلمُهُم ، الضلال والأضلال والأغواء والخُدعة والمکر والحیلة والغَدر والخَتل والنفاق ومثلهم کالجُرَذ (کالفأرة فی الصحراء )یَدخُلون فی نَفَقِهم الأمن ویَخُرُجون من نَفَقِهم الأضطرار حین الخطر والتهدید وهذا نفاق واضح. ظاهرهم انیق وجمیل ومتزین بلباس الدین والتقدس وهیئة الأیمانیة وناصیتهم مسکوکة بسکّة السجدة والممهور بمُهر العبادة   ولکن باطنهم کالدار الخَرِبَة وکالحجر الأصلب فقلوبهم کالحجارة اواشدّ قسوةً (قوله تعالی: ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکُم مِّن بَعْدِ ذَلِکَ فَهِیَ کَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا یَتَفَجَّرُ مِنْهُ الأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَشَّقَّقُ فَیَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاء وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا یَهْبِطُ مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ سوره بقره آیه 74) . فی قلوبهم مرض فزادهم الله مرضاً ولهم عذابٌ الیمٌ  سوره بقره آیه 10.  وانّ الخلائق  من جمیع الصنوف وملائکة الله واولیاء الله والأنبیاء والأئمة الأطهار علیهم السلام و... متأذّون ومتنفّرون ومشمئزّون من اعمالهم وآثارهم الرذیلة وافعالهم المُنکَرة . فأین یَذهبون ؟!! . لیس لهم الا الضلالة والحَیرة والخِزی والمَسکَنَة والبَوار والهلاکة فبائوا بغضب من الله سوره آل عمران آیه 112 ( فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ سوره بقره آیه 90 ). و وااسفاً وعجباً من هذه الطائفة المُرجِئة المنحرفة المُمَوِّهة الذین یَدخُلون  من غیر حقّ ولیاقة  ، فی حوزات العلمیة المقدّسة  ویحتلّون مناصب الشریفه والمقدسة

ویَلزم للمسؤلین والزُعَماء الصالحین لأمور اهل العلم والمدارس والمراکز الدینیة ، اَلأِقدام علیهم جدّا ویجب اخراجهم عن المدارس الدینیة وحوالیها وحَظرهم ومنعهم من امامة جماعة للمسجد اوالمساجد ویَلزم عزلهم من المناصب المهمّة المقدسة کالأمامة للجُمُعة ومنصب القضاوة ویلیق اخراجهم وعزلهم بالأِعلان والأِعلام بالأَعلام والعوام ویَلزم خلعهم عن تلبّسهم بلباس الروحانیة المقدّسة لأنهم من اهل الخُدعة والتزویروالریاء والشیطنة والتلبیس والتدلیس والتمویة. خَذَلَهُم الله {وخَزَلَهُم الله ای:قطعهم وکَسَرَهم} فی الدارین واعانناالله فی جمیع الأوقات واعاذناالله من شرورهم وفِتَنِهِم 

وفی الخِتام    یاایها الطلاب ویا اهل العلم الأعِزّاء الکِرام علیکم وعلینا بالمراقبة فی جمیع امورنا وامورکم فعلاً وقولاً وقلماَ وامضاءاً و منبراً وتدریساً  ومَقاماً ومُقاماً ومنصباً ومعاشرةً  حتی الأمکان  ولایلیق لأهل العلم والطلاب العزیز اَلأِشتغال بالمَلاهی واللهویّات واللغویات والأِکثار بالکلام غیرالمفید ویَلزم علیهم المؤاخات والأتحاد والتجنُّب من الحِسادة والعداوة والسوء الظن والتوهُّمات الشیطانیة والأجتناب من الحرکات والأفعال غیراللائقة بشأنهم .

و رُوِیَ عن الأمام الحسن العسکری علیه السلام فی صفة علماء السوء : ... وهم اَضَرُّ علی ضُعَفاء شیعتنا من جیشِ یَزیدَ عَلَی الحُسین بن عَلِیّ (علیهما السلام ) واصحابه فأنهم یَسلُبُونهم اَلأَرواح والأموال وهؤلاء عُلَماءُ السوء... یُدخِلون الشک والشُّبهة علی ضُعَفاء شیعتنا فَیُضِلُّونهم .

مستند هذا الحدیث : میزان الحکمة   الحدیث 4567

.

  مِن اَقَلِ الطلّاب  السید اصغر سعادت میرقدیم لاهیجانی

بسم الله العزیز القهار شدید العقاب

**خطرمفاسد برخی از طلاب واهل علم برای اسلام ومسلمین

این نوشتار جهت اخطار وهشدار است که در آن خطرمفاسد برخی از طلاب واهل علم  ذکر شده است.

قوله تعالی :لِیَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ کَامِلَةً یَوْمَ الْقِیَمَةِ وَ مِنْ أَوْزَارِ الَّذِینَ یُضِلُّونَهُم بِغَیرِ عِلْمٍ أَلا ساءَ مَا یَزِرُونَ(سوره نحل آیه 25)

 آنها باید روز قیامت بار گناهان خود را بطور کامل بر دوش کشند، و هم سهمى از گناهان کسانى را که بخاطر جهل، گمراهشان ساختند، بدانید آنها بار سنگین بدى بر دوش مى کشند.

 وَ لَیَحْمِلُنَّ أَثْقَالهَُمْ وَ أَثْقَالاً مَّعَ أَثْقَالهِِمْ وَ لَیُسئَلُنَّ یَوْمَ الْقِیَمَةِ عَمَّا کانُوا یَفْترُونَ(سوره عنکبوت آیه 13)

آنها بار سنگین گناهان خویش را بر دوش مى کشند، و بارهاى سنگین دیگرى را اضافه بر بارهاى سنگین خود، و روز قیامت مسلما از دروغهائى که مى بستند سئوال خواهند شد.

قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بِلِقَاء اللّهِ حَتَّی إِذَا جَاءتْهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً قَالُواْ یَا حَسْرَتَنَا عَلَی مَا فَرَّطْنَا فِیهَا وَهُمْ یَحْمِلُونَ أَوْزَارَهُمْ عَلَی ظُهُورِهِمْ أَلاَ سَاء مَا یَزِرُونَ

کسانی که لقای خدا (معاد) را تکذیب کرده اند قطعاً زیان دیده اند، تا وقتی که قیامت ناگهان به سراغشان بیاید می گویند: ای افسوس بر ما که در مورد آن کوتاهی کردیم، و این در حالی است که آنان بار گناهان خود را بر دوش می کشند. آگاه باشید که بردباری را بر دوش می کشند.

سوره انعام آیه 31

مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَارًا بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ مثل کسانى که به [پیروى از] از تورات مکلف شدند سپس به آن عمل نکردند، همچون مثل درازگوشى است که کتاب‏هایى را حمل کند. بد است وصف آن قومى که آیات خدا را تکذیب کردند! و خدا مردم ستمگر را هدایت نمى‏کند

سوره جُمُعه آیه 5

بسی مایه تأسف وتعجب است  نسبت به بعضی از طلاب واهل علم که تظاهُر به ظواهراسلامی ودینی میکنند ومردم بانیت خوب وپاکشان گمان وتصور می کنند که آنها اهل علم وعمل هستند   و وگمان دارند که آنها به آنچه نبی ِاکرم ص وائمه طاهرین آورده اند ، معتقد وپایبند می باشند وباحسن ظنی که مردم به طلاب واهل علم دارند چنین گمان می کنند که آنها متشرّع به شرع مقدس وعمل کنندگان به دستورات الهی وترک کننده نواهی می باشند (ومردم بااین حسن ظنی که به طلاب واهل علم دارند شایسته ملامت نیستند)  لکن اعمال وحرکات ومشی ومنِش واقوال وعقائد فاسده وکارهای ریائی ونفاق آلود وتفرقه افکنانه آنها مغایر ومخالف با آن چیزی است که مردم نسبت به آنها حسن ظن داشتند. اسلام ودین واوامر ونواهی الهی نزد آنها جز در مرحله حرف وشعار و ابزارو وسیله ای برای رسیدن به منافع ومطامع نفسانی ودنیوی نیست. ودرکی از اسلام ودین ندارند مگر آن اندازه که مطامع دنیوی ولذائذ نفسانی وشیطانیشان تأمین گردد. واگر این لذات نفسانی ومنافع ومتاع های ناچیز دنیوی که از طریق دین در پی کسب آن ها می باشند ، نبود ، هیچ اعتقادی به اسلام ودین نداشتند .(اگر علاقه واعتقادی به دین نشان می دهند فقط به جهت منافع دنیوی ونفسانی می باشد) ودین لقلقه وبازیچه زبانشان است واعتقاد اصیل وحقیقی به آن ندارند. اینها دزدان راه وطریق هدایت هستند که هم خود گمراهند وهم دیگران را گمراه می نمایند. ودر هر وادی سرگردانند وبه هر حزب وگروهی می پیوندند وملحق می شوند وهر حزبی هم به آنچه نزدشان است دلخوش وشادمانند.(هر حزب وگروهی به مَرام ومسلک خود اگرچه باطل باشد ، دلخوش و مسرورند) آنها(برخی از طلاب واهل علم ) باهر اشکی ، اشک می ریزند و اشکشان همانند اشک تمساح است. وبا هر خنده ای می خندند وبه هر ناحیه ومیدانی میل می کنند وبا هر رونده ای حرکت می کنند. آنها همانند خرِ سرگردان، هستند که راهی پیدا نمی کنند.  ومانند کسی که فریب واغوای شیاطین اورا در زمین سرگردان ساخته است .آنها همه این کارها را برای رسیدن به اهداف فاسد ونیات شیطانی وپَست خود انجام می دهند. عمل وکار وعِلمشان ، گمراهی وگمراه کردن واغواء وخدعه ومکر وحیله وفریب ونیرنگ ونفاق است. ومَثَل آنها همانند موش صحرایی است که دو سوراخ دارد: سوراخ امن وامنیت وسوراخ اضطراری. در شرائط عادی در سوراخ امن تردد دارد ودر شرایط خطروتهدید از سوراخ اضطراری فرار می کند وخارج می شود. واین همان نفاق واضح وآشکار است. ظاهرشان آراسته وزیبا و متزین به لباس دین وتقدس وهیئت وشکل ایمانی است وپیشانیشان مسکوک به سکه وسجده و ممهور به مُهر عبادت می باشد ولی باطنشان همانند خانه ویرانه ومانند سنگ سخت است. دل هایشان در قساوت چون سنگِ سخت ویا شدیدتر وبالاتر از آن است. .(فرمایش خداوند درسوره بقره آیه74:پس از آن [همه معجزات‏] دل‏هاى شما سخت شد، به سختى سنگ‏ها یا سخت‏تر از آن، در حالى که از پاره‏اى سنگ‏ها جوى‏ها مى‏جوشد و پاره‏اى از آنها مى‏شکافد و آب از آن خارج مى‏شود و برخى از آنها از هیبت خدا فرو مى‏ریزد، و خداوند از آنچه مى‏کنید غافل نیست) در دل هایشان مرض وبیماری جهل ونفاق وشیطنت و... است وبه همین جهت خداوند بیماری دلشان را افزایش داد واز درک هر حقیقتی محروم گشتند وبرای آنها (اگر برنگردند وتوبه نکنند) عذاب دردناکی است. وهمانا همه خلائق اعمّ از انسان ها و وحوش و حیوانات وبهائم وفرشتگان الهی و اولیاءالله وانبیاء وائمه اطهار علیهم السلام و... متأذی ومتنفّر وبیزار هستند از اعمال وآثارپست و زشت شان . پس کجا می روند آنها؟!!! نیست برای آنها مگر گمراهی وسرگردانی وخواری وبیچارگی و نابودی وهلاکت وسقوط. آنها دچار غضب الهی شدند وبه خشم خداوند باز گشتند  .خشم خداوند یکى پس از دیگرى آنها را فرو گرفت و براى کافران مجازاتى خوار کننده است ... بسی مایه تأسف وتعجب است از این طائفه وگروه مرجِئه در لباس طلبگی واهل علمکه منحرف می باشند وباطل را حق جلوه می دهند وبدون هیچ حق ولیاقتی وارد حوزه های علمیه می شوند ومنصب های شریف ومقدس را اشغال می کنند. وبرمسؤلان ومتولّیان وزُعَمای صالح حوزه های علمیه و مراکز دینیه لازم است که برضد آنها اقدام جدّی نمایند و واجب است که از مدارس علمیه وپیرامون آن اخراج گرددند و واجب است که آنها را از امامت جماعت در مساجد منع کنند واز منصب های مهم مثل امامت جُمُعه ومنصب قضاوت جلوگیری وعزل نمایند. وشایسته است که اخراج وعزلشان بطور آشکارا در نزد اَعلام وبزرگان وعوام (یعنی عمومی) باشد ولازم است که از لباس مقدس روحانیت ، خلع شوند(تا این لباس مقدس را به بازی نگیرند) چون اینها اهل خدعه وتزویر وریاء وشیطنت وتلبیس وتدلیس و تمویه( باطل را به حق جلوه دادن) هستند. خداوند آنها را در دنیا وآخرت خوار نماید(چونکه با فعل وگفتاروقصد شومشان در پی تخریب دین وحوزه های علمیه می باشند) { ودر دنیا وآخرت آنها را بشکند وقطع وقلع وقمع نماید} خداوند همه ما را در جمیع اوقات کمک فرماید ومارا از شرور وفتنه هایشان در پناه مستحکم خود قرار دهد. ودر پایان ای طلاب واهل علم عزیز وگرامی  :بر شما وبرما باد که حتی الأمکان مراقبت شود درهمه امور ما وامورتان از نظرکردار وگفتار وقلم وامضاء ومنبر وتدریس ومَقام ومُقام ومنصب ومعاشرت وشایسته نیست برای اهل علم وطلاب عزیز که اشتغال به سرگرمی های بیهوده ولهویّات ولَغویّات و کثرت کلام غیرمفید داشته باشند ولازم است که طلاب واهل علم باهم برادری واتحاد داشته باشند واز حسادت و عداوت ودشمنی وسوءظن وتوهُمات شیطانی بپرهیزند وازحرکات وسکناتی که دون شأنشان است اجتناب ورزند. وروایت شده از امام حسن عسکری علیه السلام در باره وصف علماء سوء وفاسد  که فرمود:

... آنها یعنی علماء سوء وفاسد ضررشان بر ضُعَفای شیعیان ما از لشکر واصحاب یزید (علیه الّلعنه) بر حسین بن علیّ (علیهما السلام) بیشتراست زیرا که آنها ،ارواح پاک واموالشان را ربودند وسلب کردند ولی عُلَماء سوء وفاسد ، ... شک وشبهه را در دل های  ضُعَفاء شیعیان ما وارد وداخل می کنند وگمراهشان می نمایند(وعقائد حقه وراستین را از آنها سلب می کنند).

میزان الحکمة   الحدیث 4567

ازعزیزانی که درباره متون عربی مهارت دارند خواهشمندم که متن عربی این بنده ناقابل را با دقت مطالعه فرمایند ودرصورتی که نظراصلاحی دارند مرقوم فرمایند که ازنظر دقیق اصلاحی شما بهره مند خواهم شد.

باتشکر سید اصغر سعادت

شرح صد کلمه قصار از امام على علیه السلام

مرحوم آیه الله حاج شیخ عباس قمى(ره)

- 5 -