قال رسول الله (ص): فاطمة بضعة منّی

فمن اذاها فقد اذانی و من اذانی فقد اذا الله.

شما اگر در احادیث سنی و شیعه دقت کنید، به خوبی این مسئله را متوجه

خواهـید شد که پیغـمبر اکرم (ص) بسیـار به محبت فـاطـمـه ی زهـرا (س)

اهمیت داده و آن را به امتش سفارش کرده. از اعمال خود رسول اکرم (ص)

همین بس که دست حضرت زهرا (س) را می بوسید.

در عرب وقتی بخواهند کسی را خیلی احترام کنند، او را با کنیه صدا

میزنند. بچه اگر پسر باشد، تا متولد می شود او را با عنوان "اب" اسم

میگذارند تا او را بزرگ کنند. یا اگر دختر هست کلمه ی "ام" روی او میگذارند

به خاطر اینکه به او عظمت بدهند. حضرت زهرا (س) کنیه های مختلفی

دارند، مثل: ام الحسن، ام الحسین، ام الحسنین. ولی یک کنیه را پیغمبر

روی ایشان گذاشته که "ام ابیها" است. کلام رسول اکرم (ص) اینطور

نیست که بی حساب باشد. معمولا مادر مربی فرزند است، مربی اهداف

فرزند است. اگر ما گفتیم فاطمه ی زهرا (س) مادر پدرش است، معنایش

این است که پدرش هر چه دارد و هر چه از اهداف عالیه منظور کرده است،

فاطمه ی زهرا (س) باید اینها را پرورش بدهد. حالا یا با گفتارش یا با

اعمالش یا اگر خودش نتوانست، یعنی زمانش ایجاب نکرد، بوسیله ی

فرزندانش اینها را پرورش دهد.

تمام هدف پیغمبر اکرم (ص) از بعثت، از زحمات 23 ساله این بود که بتواند

اسلام واقعی را به مردم برساند، بتواند حقایق را برای مردم بیان کند. اگر

فاطمه ی زهرا (س) نبود، این پرورش دهنده ی اهداف پیغمبر نبود، زحمات

پیغمبر به ثمر نمی رسید.