توسل و عشق به اهل بیت(ع)

مقدمه

توسل دارای معنای فراوانی است و هر آنچه را که به کمک آن راه رسیدن به خداوند متعال را شامل شود توسل گویند. روایات فراوانی در این زمینه ذکر گردیده است که تنها به خاطر خلاصه گویی به ذکر یک روایت از پیامبر(صلی الله علیه وآله) اکتفاء می‎کنیم. سلمان فارسی می‎گوید: از رسول خدا شنیدم که می فرمود: خداوند می‎فرماید ای بندگان من آیا چنین است که کسی حاجات بزرگی از شما می‎خواهد و شما حوائج او را بر نمی‎آورید مگر اینکه کسی را نزد شما شفیع قرار دهد که محبوبترین مردم به نزد شماست، آنگاه حاجت او را به احترام آن شفیع بر می‎آورید حال آگاه باشید و بدانید که گرامی ترین خلق و افضل آنان نزد من محمّد(صلی الله علیه وآله) ‌است و برادر وی علی وامامان پس از وی همانان که وسیله‎های مردم به سوی من هستند، اینک بدانید که هر کس حاجتی دارد و نفعی را طالب است یا آنکه دچار حادثه‎ای بس صعب و زیانبار گشته و رفعِ آنرا خواهان است، باید مرا به محمّد(صلی الله علیه وآله) و آل طاهرینش بخواند تا به نیکو‎ترین وجه آن را بر‎آورم.»(1)

بر همین اساس است که علما و بزرگان و عرفای دین سر توفیق و رسید ن به مدارج علمی و معنوی را توسل به اهل بیت  علیهم السلام دانسته‌اند و در کلامات گهر بار خویش بارها به آنها اذعان کرده‌اند.

حضرت امام خمینی (ره) درباره شفاعت می‌فرماید: «حق تعالی شأنه، چنانچه محمّد(صلی الله علیه وآله) و دودمان او را وسایط هدایت، راهنماهای ما مقرّر فرموده و به برکات آنها امّت را از ضلالت و جهل،نجات مرحمت فرموده به وسیله شفاعت آنها، قصور ما را ترمیم و نقص ما را تتمیم فرماید و اطاعت و عبادت نا قابل ما را قبول فرماید.»(2)

یا در عبارت رسا و جذاب دیگری می فرمایند:

ذکر خیر اصحاب ولایت و معرفت موجب صحبت و تواصل و تناسب می‎شود و این تناسب باعث تجاذب شود و این تجاذب باعث تشافع شود که ظاهرش اخراج از ظلمتهای جهل به انوار هدایت وعلم است، و باطنش ظهور به شفاعت است در عالم آخرت(3).

عشق و علاقه و توسّل حضرت امام به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام زبانزد افراد، اشخاص و بزرگانی است که با ایشان ارتباط نزدیک و ویژه داشته‎اند. از جمله برنامه‎های حضرت امام در مدّت 15 سالی که در نجف بوده‎اند، رفتن به زیارت امیرم?منان (علیهم السلام) سه ساعت از غروب گذشته در هر شب و خواندن زیارت جامعه و توسّل به ایشان بوده است. ایشان در تمام زیارات مخصوص امام حسین (علیهم السلام) در این مدّت از نجف به کربلا می رفتند و در تهران هم که بودند این زیارات از راه دور انجام می‎شد.

یکی از نزدیکان امام (ره)‌می گوید: «علاقه امام به اهل بیت(علیهم السلام) در حدّ و‎صف ناشدنی است.امام عاشق آنهاست .عاشقی که تا صدای یا حسین بلند می‎شود بی‎اختیار اشک می ریزد. ایشان که در شهادت فرزندشان حاج آقا مصطفی (ره) یک قطره اشک نریختند.

پی نوشت ها:

1. بحارالانوار ـ ج 91 ـ ص 22 ـ علامه مجلسی (ره) ـ داراحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ سوّم، 403 1 هـ . ق.

2. آداب الصلوه ـ ص 379ـ 380ـ امام خمینی (ره) ـ م?سسه تنظیم و نشر آثار امام (ره)‌ـ چاپ اوّل 1370 هـ . ش.

3. همان / 223.

منبع:

 سیمای فرزانگان

تهیه و فرآوری: فریادرس -گروه حوزه علمیه تبیان