آرزوی آیت الله کشمیری!

چه افتخاری برای ما طلاب بالاتر از این که حافظان حریم ولایت امیرالمومنین هستیم؟

بی تردید شما عالم شیعی ای را نمی توانید بیابید که خود را غلام مولا علی علیه السلام نداند و به این غلامی افتخار نکند.

درسی که طلاب از عالمان بزرگ شیعه در طی این قرن ها باید بیاموزند ، عشق به حضرت علی علیه السلام است .عشقی که به طلبه چنان شور و شعفی می دهد که به آسانی می تواند تمام سختی ها و مصائب را تحمل نماید و راه سعادت را بپیماید.

پیامبر صلی الله علیه و آله درباره دوستی امام علی علیه السلام این گونه می فرمایند:عنوان صحیفة المومن حب علی بن ابی طالب.سر لوحه کارنامه مومن ،دوستی علی بن ابی طالب است.(1)

هم چنین آن پیامبری که خود نیز به علی علیه السلام عشق می ورزید فرمود:

ما ثبت الله حب علی فی قلب مومن فزلت به قدم الا ثبت الله قدما یوم القیامةعلی الصراط.هرگاه خداوند عشق و دوستی علی را در دل مومنی استوار سازد و با این حال قدمش بلغزد(خطایی از او سر زند ) خداوند قدمش را در روز قیامت بر صراط ، استوار نگه می دارد.(2)

حضرت آیت الله کشمیری آن عارف کاملی که در اوج بندگی بود ، چنان شیفته و شیدای امیرالمونین بود که زبان از بیان آن قاصر است .

آیت الله کشمیری همیشه در فکر حرم امیرالمؤمنین ‏علیه السلام و نجف اشرف و وادى‏السلام بودند. وقتى سخن از دیار عاشقان مى‏شد، با شور و میل و با احساسى خاص از آن یاد مى‏کردند. این هجران سبب شد که در روح و جسم ایشان اثر بگذارد، و در خلوت خانه سکوت بنشینند.

 وی می فرمود: قبر حضرت آدم و نوح‏ علیه السلام در کنار قبر امیرالمؤمنین‏ علیه السلام مى‏باشد. آن‏قدر نجف مهم است که مانند مرحوم شیخ زین‏ العابدین مرندى که مجتهدى مسلّم و باتقوا بود، گاهى مى ‏آمد جلو درب صحن امیرالمؤمنین علیه السلام، آن جا که گداها مى‏ نشستند، مى‏ نشست.

مى‏گفتند: آقا این جا خوب نیست؟! مى‏فرمود: اینجا جائى است که امام زمان (عج) و حضرت خضر به طرف حرم مى‏روند، من هم نشسته ‏ام تا شاید توجّهى به من کنند.

ایشان چنین گفتند:«آن قدر نجف هیبت از صاحب هیبت امیرالمؤمنین ‏علیه السلام دارد که اگر اعلم علما به آنجا بیایند همانند یک طلبه مى‏ مانند».

 آیت الله کشمیری چنان در عشق حضرت علی علیه السلام غرق شده بود که مرحوم جعفر آقا مجتهدى‏ قُدِّسَ سِرُّه مدفون در حرم امام رضا علیه السلام که با استاد سال‏ها رابطه دوستى داشتند بارها گفته بوند:

 «هر وقت آقاى کشمیرى را مى‏ بینم به یاد امیرالمؤمنین‏ علیه السلام و نجف مى‏افتم».

ایشان چنان از شهر عشق ، نجف اشرف سخن بر زبان می راندند که گویا در دنیا شهرى غیر از نجف اشرف وجود ندارد!

و مى‏فرمود: همه ایران یک نجف نخواهد شد.

 مى‏فرمود: هر مشکلى که برایم در نجف پیش مى‏آمد به صحن امیرالمؤمنین ‏علیه السلام مى‏رفتم و هفت بار (نادعلىّ) مى‏خواندم و مشکلاتم حل مى‏شد.

آیت الله کشمیری  شیدای حضرت علی علیه السلام بود .این شیدایی به حدی بود که  مى‏گفت: هر وقت راه (عراق) باز شد مرا ببرید نجف. من نجف بروم همه دردهایم درمان مى‏شود.

 کسالتشان که شدید شد، دوستان ایشان  مى‏آمدند خدمت ایشان که طبیب بیاوریم؟ مى‏ فرمود: طبیب من مرقد امیرالمؤمنین ‏علیه السلام است؛ بروم کنار حضرت امیرعلیه السلام این کسالت‏ هایم برطرف مى‏شود.

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست                                                           چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

ایشان در این دنیا تنها حیدر کرار را می شناختند از این رو می فرمودند:

کعبه من نجف است، قبله من نجف است.

او مجنون حضرت علی علیه السلام بود  . جمله‏ اى که یکی از دوستان ایشان از وی شنیده است این است :

 «من آرزو دارم روزى برگردم نجف، با ریشم آن حرم را جارو کنم».

پی نوشت:

 1-میزان الحکمه/ج1 /ص293/ح1024

2- میزان الحکمه/ج1 /ص293/ح1025

 منابع:

1-میزان الحکمه /محمدی ری شهری/دارالحدیث/1387

2-پایگاه فرهنگی مذهبی عرفان کشمیری

تهیه و فرآوری: مهدی صدری، گروه حوزه علمیه تبیان

http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=237131