جواب : واژه «رُوحُ القُدُس» چهار بار در قرآن مجید آمده که گاه درباره حضرت عیسى(علیه السلام) و گاه درباره پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) است. در مورد حضرت مسیح (علیه السلام) مى فرماید: «وَآتَیْنَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّنَاتِ وَأَیَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ»: (و به عیسى بن مریم دلایل روشن دادیم; و او را با روح القدس تایید کردیم).(1)

در مورد سخن گفتن عیسى(ع) در گاهواره، مى فرماید: «إِذْ أَیَّدتُّکَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُکَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَکَهْلا»: (به خاطر آور زمانى که تو را با "روح القدس" تأیید کردم; که در گاهواره و نیز در حال میانسالى، با مردم سخن مى گفتى).(2)

و در باره پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: «قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِنْ رَّبِّکَ بِالْحَقِّ»: (بگو: "روح القدس آن را از جانب پروردگارت بحق نازل کرده").(3)

مفسّران براى «رُوحُ القُدُس» عمدتاً دو تفسیر ذکر کرده اند: یکى فرشته وحى جبرئیل، و دیگرى نیروى مرموز غیبى خاصّى که با انبیاء بوده است. آیه مربوط به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) با معناى اول تناسب دارد ولى آیات مربوط به حضرت مسیح(علیه السلام) متناسب با معناى دوم است و همان بود که مسیح را تأیید مى کرد تا در گاهواره سخن بگوید و یا مردگان را زنده نماید.

این روح مقدّس و پاک منبع الهام بخش بزرگى براى انبیاء بوده و حتّى از بعضى از تعبیرات احادیث استفاده مى شود که روح القدس با افراد با ایمان (طبق سلسله مراتب ایمانى) نیز همراه است، و همان است که گویندگان متعهّد و شاعران با ایمان را در گفتن و سرودن نثر و نظم هاى بلیغ تأیید مى نموده، و مؤمنان راسخ را در تصمیم گیرى هاى مهم تقویت مى کرده است.

از روایات فراوانى بر مى آید که روح القدس حقیقتى بوده است در انبیاء و ائمه معصومین(علیهم السلام) که با آن حقایق بسیارى را درک مى کرده اند; از جمله در روایات متعددى آمده است که امامان معصوم(علیهم السلام) به هنگام قضاوت و داورى از روح القدس مدد مى گرفتند.

1ـ این تعبیر در مورد حسّان بن ثابت آمده است که پیغمبر(صلى الله علیه وآله) درباره او فرمود: «لَنْ یَزَالُ مَعَکَ رُوحُ الْقُدُسِ مَا ذَبَبْتَ عَفَّا»: (اى حسّان ما دام که با اشعارت از ما دفاع مى کنى روح القدس با تو است).(4)

2ـ در مورد کُمیت شاعر معروف اهل بیت(علیهم السلام) نیز آمده است که امام باقر(علیه السلام) به او فرمود: «لا تَزالُ مُؤیَّداً بِرُوحِ الْقُدُسِ»: (تو همیشه به وسیله "روح القدس" تقویت مى شوى)(5)

نظیر همین معنی در مورد دعبل خزاعی نیز آمده است که وقتی دعبل قصیده معروف مدارس آیات را در محضر امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) خواند هنگامى که به این شعر درباره قیام مهدى(عج) رسید:

خُرُوجُ اِمَام لاَمُحَالَةَ واقِعٌ *** یَقُومُ عَلَى اسْمِ اللهِ وَ الْبَرَکاتِ!

امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) شدیداً گریه کرد; سپس فرمود: «یا دِعْبِلُ نَطَقَ رُوحُ الْقُدُسِ عَلى لِسَانِکَ»: (اى دعبل روح القدس به زبان تو سخن گفت) آیا مى دانى این امام کیست؟

دعبل عرض کرد: نه، همین قدر شنیده ام که امامى از شما قیام مى کند و زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) سخن او را تصدیق فرمود و شرحى درباره قیام حضرت مهدى(عج) به عنوان دوازدهمین جانشین پیامبر بیان فرمود.(6)

3ـ در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که یکى از اصحاب سؤال کرد: «تُسْئَلُونَ عَنِ الْشَّىْءِ فَلاَ یَکُونُ عِنْدَکُمْ عِلْمُهُ؟!»: (آیا شده است که از چیزى سؤال کنند، و علم آن نزد شما نباشد؟) فرمود: «رُبَّمَا کَانَ ذلِکَ!»: (گاه چنین بوده است!) راوى عرض کرد: «کَیْفَ تَصْنَعُونَ؟»: (در این هنگام چه مى کنید؟) امام فرمود: «تَلَقَّانَا بِهِ رُوحُ الْقُدُسِ»: (روح القدس به ما تلقین مى کند!)(7)

در حدیث دیگرى مى خوانیم که یکى از یاران امام باقر(علیه السلام) مى گوید: «سَأَلْتُهُ عَنْ عِلْمِ الْعَالِمِ»: (از آن حضرت درباره علم عالم ـ مقصود پیامبر و امام معصوم است ـ پرسیدم) فرمود: «یَا جَابِرُ اِنَّ فِى الاَْنْبِیَاءِ وَ الاَْوْصِیَاءِ خَمْسَةَ اَرْوَاح: رُوحُ الْقُدُسِ، وَ رُوحُ الاِْیمَانِ... فَبِرُوحِ الْقُدُسِ یَا جَابِرُ عَرَفُوا مَا تَحتَ الْعَرْشِ اِلى مَا تَحْتَ الثَّرى»: (اى جابر! در انبیاء و اوصیاء پنج روح است: روح القدس، و روح الایمان و... سپس افزود اى جابر! آنها به وسیله روح القدس از آنچه در زیر عرش تا زیر زمین است آگاه مى شوند!)(8)

4ـ در روایت دیگرى نیز از امام باقر(علیه السلام) در تفسیر آیه شریفه: «وَ کَذلِکَ اَوْحَیْنَا اِلَیْکَ رُوحاً مِّنْ اَمْرِنَا...» چنین نقل شده: «مُنْذُ اَنْزَلَ اللهُ ذلِکَ الرُّوحِ عَلى نَبِیِّهِ ما صَعَدَ اِلَى السَّمَاءِ وَ اِنَّهُ لَفِینَا»: (از آن زمان که خداوند آن روح را بر پیامبرش نازل کرد به آسمان باز نگشت، و او در ما است!)(9)

این تعبیر نشان مى دهد که این روح که یکى از منابع اصلى علم و دانش پیامبر(صلى الله علیه وآله)و ائمه معصومین(علیهم السلام) بوده غیر از جبرئیل است، و حقیقتى است در درون وجود آنها که از پیامبر(صلى الله علیه وآله) به امام(علیه السلام) و از هر امام به امام بعد منتقل شده است.(10)

(1) . سوره بقره، آیه 87.

(2) . سوره مائده، آیه 110

(3) . سوره نحل، آیه 102.

(4) . سفینة البحار، مادّه کَمیت.

(5). الغدیر، جلد2، صفحه 202، حالات کمیت.

(6). الغدیر، جلد 2، صفحه 355.

(7). بحارالانوار، جلد 25، کتاب الامامه، صفحه 56، حدیث 19، همین مضمون در حدیث 18 و 20 و 21 و 22 و 23 نیز آمده است.

(8). بحارالانوار، جلد 25، کتاب الامامه ، صفحه 55، حدیث 15 همین معنا در حدیث 14 و 25 و 26 با تفاوت مختصرى آمده است.

(9). بحارالانوار، جلد 25، کتاب الامامه ، صفحه 61، حدیث 37.

(10) . پیام قرآن جلد 7، ص 216.

http://nazel.ir/news/69-what-is-meant-by-the-holy-spirit-in-the-quran.html