چرا نمی توان نام امام مهدی عجّل آیا نام بردن از حضرت مهدی عج به نام های مهدی ومحمد ولقب ابوالقاسم اشکال دارد وحرام است؟!!!
..............................................................................
........................................................
البته در برخی روایات، به نام آن حضرت تصریح شده است:
الف) «شیخ صدوق» در «کمال الدین و تمام النعمة» از حضرت علی علیه السلام ، چنین نقل کرده است: پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم ، نام امامان را بعد از حضرت علی یکی پس از دیگری برای آن حضرت برشمرد تا اینکه فرمود:
... مَهْدِیُّ أُمَّتِی مُحَمَّدٌ الَّذِی یَمْلأُ الأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً... .
... مهدی امتم [در میان ایشان] محمد است که زمین را از عدل و داد آکنده سازد... .
ب) حضرت علی علیه السلام ، از پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم نقل کرده که او هنگام نام بردن از ائمه دوازدهگانه فرمود: «... فَإِذَا حَضَرَتْهُ (الحسن) الْوَفَاةُ فَلْیُسَلِّمْهَا إِلَى ابْنِهِ مُحَمَّد...»؛ «پس هنگام رحلت حسن، آن [اسماء] را تسلیم به فرزندش محمد می‌کند...».
همچنین «طبرسی» در «الاحتجاج» از رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم چنین نقل می‌کند: از جبرئیل شنیدم: «... ثُمَّ ابْنُهُ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ مَهْدِیُّ أُمَّتِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ صَاحِبُ الزَّمَانِ...»؛ «... سپس فرزندش قائم به حق، مهدی امتم، محمد بن‌حسن صاحب الزمان...».
ج) «شیخ صدوق» در «کمال الدین و تمام النعمة» آورده است: حضرت علی علیه السلام بر فراز منبر درباره حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف چنین فرمود:
... لَهُ اسْمَانِ اسْمٌ یَخْفَى وَ اسْمٌ یُعْلَنُ فَأَمَّا الَّذِی یَخْفَى فَأَحْمَدُ وَ أَمَّا الَّذِی یُعْلَنُ فَمُحَمَّدٌ... .
... برای او دو نام است: یکی نهان و دیگری آشکار؛ اما نهان احمد و نام آشکار محمد است...
د) در بخشی از حدیث «لوح» حضرت زهرا علیها السلام (که هدیهای از پیامبر به حضرت زهرا علیها السلام بود) آمده است:
... وَ أُکْمِلُ ذَلِکَ بِابْنِهِ مُحَمَّدٍ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ عَلَیْهِ کَمَالُ مُوسَى وَ بَهَاءُ عِیسَى وَ صَبْرُ أَیُّوب... .
... و اوصیا را به وجود فرزندش محمد، رحمت بر جهانیان، تکمیل خواهم کرد؛ کسی که کمال موسی و بهای عیسی و صبر ایوب را داراست... .
ه) امام باقر در تفسیر آیه شریفه: {إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً} یک یک ائمه را نام برد تا اینکه فرمود:
... وَ إِلَى ابْنِهِ الْحَسَنِ وَ إِلَى ابْنِهِ مُحَمَّدٍ الْهَادِی الْمَهْدِیِّ اثْنَا عَشَرَ إِمَاما... .
... و به فرزندش حسن و به فرزندش محمد، هدایت‌کننده هدایت‌شده، دوازده امام هستند... .
و) امام صادق علیه السلام نیز هنگام شناساندن حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف گاه به نام «محمد» تصریح فرموده است:
الخَلَفُ الصَّالِحُ مِنْ وُلْدی هُوَ المَهْدِیُّ، اِسْمُهُ مُحَمَّدٌ وَکُنْیتُهُ اَبُوالقاسِمِ یَخْرُجُ فی آخِرِالزَّمانِ یُقالُ لاُمِّهِ صَقِیل.
خلف صالح از فرزندانم مهدی است. نامش محمد و کنیهاش ابوالقاسم، در آخرالزمان خروج می‌کند و مادرش صقیل نامیده میشود.
ز) امام صادق علیه السلام در پاسخ «زید شحام»، نام امامان معصوم علیهم السلام را برشمرد و فرمود:
نَحْنُ اِثْنا عَشَرَ. هکذا حَوْلَ عَرْشِ ربِّنا ـ جَلَّ وَ عَزَّ ـ فِی مُبتدَءِ خَلْقنا اَوَّلِنا مُحَمَّد وَ اَوْسَطِنا مُحَمَّدٌ وَآخِرنا مُحَمَّدٌّ.
ما دوازده تن بدین گونه [اشاره با دست به صورت دایره] از آغاز آفرینش گرداگرد عرش پروردگارمان قرار داشته ایم، نام اولین فرد ما محمد و نفر میانه محمد و آخرین فرد ما نیز محمد است.
ح) امام عسکری علیه السلام به نام آن حضرت بسیار تصریح کرده است. هنگامی که مادر حضرت مهدی حامله شد، امام عسکری علیه السلام به او فرمود: «سَتَحْمِلینَ ذَکَراً وَاسْمُهُ مُحمدٌّ وَهُوَ القائِمُ مِنْ بَعْدی»؛ «تو حامل پسری هستی که نامش محمد است و او قائم پس از من است».
همچنین آن حضرت فرمود:
... اِبْنی مُحمد، هُوَ الامام والحُجَّةُ بَعدی مَنْ ماتَ وَلَمْ یعْرِفْهُ مات مِیتةً جاهِلیةً... .
فرزندم محمد، اوست امام و حجت پس از من. هرکس بمیرد و او را نشناسد، به مرگ جاهلی از دنیا رفته است... .
پدر آن حضرت و یاران او پس از ولادت امام مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف ، از آن حضرت با نام محمد یاد کردهاند:
الف) «ابراهیم کوفی» نقل کرده است که امام عسکری علیه السلام گوسفندی سربرید و برای من فرستاد و فرمود: «هَذا مِنْ عَقیقَةِ اِبنی مُحمد»؛ «این بخشی از عقیقه فرزندم محمد است».
ب) «محمد بن‌یعقوب کلینی» از «احمد بن محمد بن عبدالله»، نقل کرده است: «... وَ وُلِدَ لَهُ (ابی‌محمد) وَلَدٌ سَمَّاهُ مُحمداً...»؛ «... برای او (امام عسکری) فرزندی به دنیا آمد که او را محمد نامید..».
ج) «شیخ طوسی» در «الغیبه» در بخشی از حکایتی نقل کرده که حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف با نام «محمد بن الحسن» از خود یاد کرده است.
د) از «ابی‌غانم خادم» نقل شده است: «وُلِدَ لابی‌مُحَمدٍّ مَوْلُودٌ فَسَمّاهُ مُحَمَّداً و...»؛ «برای ابو‌محمد (امام عسکری) فرزندی به دنیا آمد که او را محمد نام نهاد...».
ه) «شیخ صدوق» به نقل از «عبدالله سوری»، در داستانی درباره دیدارش با حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف در دوران غیبت صغری نوشته است:
... پس دیدم جوانانی را که در برکه، آب بازی می کردند. جوانی بر سجاده ای نشسته بود و آستین لباس خود را مقابل دهان قرار داده بود. پس گفتم: «این جوان کیست؟» گفتند: «محمد بن الحسن است» و شبیه پدرش بود...
و) در «کمال الدین و تمام النعمة» در بخش سرگذشت مادر حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف آمده است: «... وَعَلی قَبْرِها مَکْتُوبٌ عَلَیهِ هَذا قَبْرُ اُمِّ مُحَمَّدٍ»؛ «و بر آرامگاه او نوشته شده بود، این قبر مادر محمد است».
مادر آن حضرت را با کنیه «ام محمد» نمی خواندند و بنابراین، روایت پیش گفته بر جواز یاد کردن از آن حضرت با نام ویژه او دلالت می کند.
افزون بر این روایات برخی از دانشمندان شیعه، از حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف با نام‌های «محمد»، «محمد المهدی»، «محمد بن الحسن» و «محمد بن الحسن العسکری» یاد کرده اند. این خود بر جایز بودن ذکر نام آن حضرت نزد آنان گواهی می دهد:
الف) «شیخ مفید» درباره امام دوازدهم می نویسد:
... مُحَمدُ بنُ الحَسَنِ العَسْکَری وَ اَنَّهُ المَهْدیُّ المُنْتَظَر خُرُوجُهُ فی آخِرالزَّمانِ وَ اَنَّهُ غائِبٌ بَعدَ فَتْرَةٍ مِنْ وِلادَتِهِ... .
... محمد فرزند حسن عسکری علیه السلام و اوست مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف ؛ همو که خروجش در آخرالزمان انتظار کشیده می شود و مدتی بعد از ولادتش غایب شد... .
ب) «سید مرتضی» در بیان اعتقادات شیعه درباره ائمه می نویسد:
وَ یذْهَبُ الاِمامِیةُ ـ بِاَجْمَعِهِمْ ـ إلَی اَنّها بِالنَّصِ الجَلیِّ عَلَی الأئمةِ الإثنى‌عَشَر اَوّلهُمْ عَلیُّ بنُ ابی‌طالب وَ آخِرُهم مُحمدُ بنُ الْحسنِ الْمهدیُّ المنتظرُ... .
اعتقاد امامیه ـ بنا بر نص آشکار ـ این است که امامان دوازده نفرند؛ نخستین ایشان علی بن ابی‌طالب علیهما السلام و آخرین آنان، محمد فرزند حسن، مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف منتظر است... .
ج) «شیخ طوسی» درباره ولادت امام مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف از زبان اسماعیل بن علی نوبختی نوشته است: «... مُولدُ مُحمدِّ بن الحَسَنِ بنِ عَلی بن مُحمد بن علی بن موسی...».
...........................................................................
......................................................................
برخی از بزرگان معاصر، پس از نقل روایات یادشده، نوشته اند:
شکی نیست که قول به منع نام بردن از روی تعبد، خالی از تحقیق است؛ اگر چه برخی از بزرگان بدان تصریح کرده اند... ظاهر این است که منع، دایر مدار وجودِ ملاک تقیه است. بنابراین، نام بردن از آن حضرت به این نام در زمان ما هیچ گونه منعی ندارد. به علاوه [آن] دسته [از] روایات که دلالت بر جواز می کرد، از دسته‌های دیگر به مراتب، هم از نظر عدد بیشتر و هم از نظر دلالت اقواست. [پس] حرمت تنها در هنگام تقیه بوده و تنها راه جمع بین روایات همین قول است، و گرنه باید هر دو دسته روایت را قبول نکنیم و به اصطلاح از اعتبار ساقط بدانیم یا قائل به تخییر شویم ـ اگر بگوییم روایات ظنی هستند ـ و حاصل این هم، این می شود که قائل به جواز شویم.
ایشان سرانجام قوی ترین قرینه را برای نظر خود (جواز نام بردن) روایات خوانده و احتیاط را نیز در اینجا لازم ندانسته اند: «فتلخص عن جمیع ما ذکر، جواز التسمیة باسمه الشریف و هو محمد»؛ «خلاصه آنچه گذشت جواز نام بردن نام شریفش که محمد است می باشد».
بنابراین، بردن نام آن حضرت در زمان غیبت کبری در صورتی که برای ایشان زیان در پی نداشته باشد، جایز است.[1]
.: Weblog Themes By Pichak :.
