به نام خدا

فرقه های اسماعلیه

پس از شهادت امام صادق‏ علیه السلام (سال 148 ه .ق)، گروهی مرگ اسماعیل را در زمان آن حضرت انکار کردند و او را امام غایب و امام قائم دانستند. اینان مراسم تشییع جنازه اسماعیل از طرف پدر را برای حفظ جان او تفسیر کردند. نوبختی این گروه را «اسماعیلیه خالصه» می‏نامد. [1] این گروه به زودی منقرض شدند.
گروه دوم بر آن شدند که اسماعیل مرده است؛ اما چون در زمان حیات پدرش به امامت رسیده بود، پس از فوتش، امام صادق‏ علیه السلام فرزند او محمد را به امامت نصب کرد. بنابراین پس از شهادت امام صادق‏ علیه السلام، محمد به امامت رسید. این گروه به «مبارکیه» معروف گشتند؛ زیرا رئیس آنان «مبارک» نام داشت. [2] .
همین گروه اخیر، پس از مدتی به دو فرقه انشعاب یافتند. برخی از آنان مرگ محمد را پذیرفتند و سلسله امامان را در فرزندان او ادامه دادند. برخی دیگر، منکر مرگ محمد بودند و غیبت او را باور داشتند و وی را امام قائم می‏پنداشتند. اینان «قرامطه» نامیده می‏شوند؛ زیرا لقب رئیس آنها «قرمطویه» بوده است. [3] .
امروزه اسماعیلیه به دو طایفه «آغاخانیه» و «بهره» تقسیم می‏شوند که بازماندگان دو فرقه نزاری و مستعلوی هستند.
گروه‏ اوّل (قریب به‏ یک میلیون تن) در ایران، آسیای وسطی، افریقا و هند پراکنده‏ اند و رئیس ایشان کریم آقاخان است.
گروه دوم (قریب به پنجاه هزار تن) در جزیرةالعرب و سواحل خلیج فارس و سوریه به سر می‏برند. [4] .

قرامطه - تبیان

پی نوشت ها:
[1] ر.ک: نوبختی، فِرَق‏ الشیعه، ص 68.
[2] فِرَق‏ الشیعه، ص 69 و ر.ک: الفرق بین الفرق، ص 34.
[3] فِرَق ‏الشیعه، ص 72.
[4] مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، ص 53.

http://www.ashoora.ir/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA/article/416.html