نسیم معرفت

به نام خدا

رنجنامه آقای حسین فدایی

رنجنامه آقای حسین فدایی از جهاتی محل اشکال است :

در رابطه با خبر واحد از جهت حُجّیت و عدم حُجّیت بحث های بسیار گسترده ای وجود دارد که مبسوطا در مباحث اصولی و غیره مطرح شده است و اقوال عدیده ای در باره آن وجود دارد ..... قول راوی و خبر واحد محفوف به قرینه قَطعیّه ، فِی الجُمله یا بِالجُمله حُجّت است . .... در رابطه با اصل‌گزارشگری جناب آقای حسین فدایی محلّ بحث و تردید است و اینکه با‌ چه انگیزه هایی این رنجنامه را نوشته است نیز محل مُناقَشه است و اینکه نظر کارشناسان در باره رنجنامه او چیست باید بررسی شود و اینکه قدر مُسلَّم است که هر چه در این رنجنامه آمده است نه مطلقا قابل تایید است و نه مطلقا قابل تکذیب . عاقل نکته سنج و آگاه و‌ مُطّلع ، از این رنجنامه آنچه که صحیح یا‌ ناصحیح است به درایت در می یابد که صحیح کدام است و نادرست و غلط و یا احیانا تحریف ما وقع کدام است !!! اگر گفته شود‌ که رنجنامه جناب آقای حسین فدایی در زمان حیات آیت الله هاشمی رفسنجانی در سال 1394 نگاشته شده و هاشمی رفسنجانی و دفترش در قبال این رنجنامه سکوت کردند پس معلوم می شود که محتوای رنجنامه و گزارش آن را قبول داشتند در پاسخ به این مسأله می گوییم : سکوت ، اِلزاما به‌معنای قبول و یا حتی تَلقِّی به قبول نیست بلکه قراینی وجود دارد که مَصالِحی بالاتر اقتضا داشته که حضرت آیت الله رفسنجانی به رنجنامه مذکور پاسخ ندهد .... فَتَأَمَّل جَیِّدا . و نیز توجه شود که وثاقت به حسب مراتب فرق دارد . در امور عادی ، وثاقت عُرفی و عمومیِ جناب حسین فدایی ، شاید محل قبول باشد و‌ کمتر محل نِقاش باشد اما در امور مُهِمَّه یا بسیار مُهمَّه ( که موارد قابل توجهی در رنجنامه اش چنین است) که حَیثیّات گوناگون مُهمَّه و عظیمه دارد که گاهی شأنیّتش طوری است که نیاز به کارشناسی چند خُِبرَه و‌ مُتخصِّص می طلبد . روایت یک فرد مثل ایشان در موضوع یا موضوعات مهم و یا بسیار مهم ؛ آن هم کسی که وثاقت عمومی دارد نه وثاقت خاصّ یا وثاقت خاصُّ الخاصّ ، حکایت و روایتش ممکن است یا حتما محلّ اشکال و‌ نِقاش باشد زیرا که مُحتمل و یا ظن مُتآخِم است که اَغراض شَخصیّه و‌ نَفسیّه و‌ خَبط و خطاهای خویش را دخالت داده باشد . فَتَأَمَّل جَیِّدا . و نیز اگر کسی در قبال این مطالبی که در باب وثاقت و اقسام آن گفتیم اشکال نماید که اگر راوی واحدی ، خبری را نقل کرد و ثِقَه بود ، قولش نزد عُقَلا ، حُجّت است ، خواه امر مهم باشد یا اَهمّ . فقط بحث در این است که آنچه را نقل می‌کند بفهمد که چه می‌گوید و علمای ما در امور اَهَمِّ دینی ، بر این اساس عمل کرده و حکم به واجب یا حرام داده اند. قطعا چنین اموری اَهمّ از نقل مطالب در مورد یک عالم دینی یا شخصیت سیاسی است ... در پاسخ به آن می‌گوییم : در رابطه با امور شرعیه و حرمت و وجوب ، روایت یا روایاتی که راوی ثِقَه نقل می کند با حفظ شرایط راوی و مُرجِّحاتِ داخلیه و خارجیه از باب تسهیل در امور شرعیه برای عباد ، روایت راوی ثِقَه فِی الجُمله مقبول است ولی در امور عَظیمه نظامی و حکومتی و مانند آن ها وثاقت مُتناسب خود را که‌ توضیح دادم می طلبد .