***نسیم معرفت**

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

 ( دعای سفره )

 دعای خاصی  بعد از غذا ( دعای سفره ) در منابع  از معصومین «عَلَیهِمُ السَّلامُ» ذکر نشده است ولی شایسته است که انسان بعد از غذا به هر زبانی ، شکر وسپاس پروردگار بجاآوَرَد و برای خود ودیگران طلب خیر وبرکت و رزق وروزی و صحت وسلامتی و ... بنماید  و در نزد اهل علم و مردم متعارف است که این دعا را بعد از غذا به عنوان دعای سفره می خوانند :

اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ، اَلْحَمْدُ للّهِ رَبِّ الشّاکِرِینَ، هَنیئاََ لِلآکِلینَ وَ بَرَکَةََ لِلباذِلِینَ،وَ صِحَّةََ لِلحاضِرِینَ وَ شَفاءً لِمَرضَی اَلمُسلِمِینَ وَسَلامَةً لِلمُسافِرینِ ؛وَمَغفِرَةً لِاَمواتِ اَلحاضِرینِ، زادَ اللهُ النِّعَمَ، دَفَعَ اللهُ النِّقَمُ، بِحُرمَةِ سَیِّدِ العَرَبِ وَالعَجَمِ، اَللّهُمَّ  تَقَبَّلْ هذَهِ اَلاطعِمَةَ وَاَلأَشرِبَةَ وَ هذا الأِطعامَ والأِحسانَ مِن مُحسِنِها وَ مِن صاحِبِ البَیتِ، بِحُرمَةِ مُحَمَّدِِ وَ آلِ مُحَمَّدِِ وَ بِحُرمَةِ سُورَةِ الفاتِحَةِ مَعَ الصَّلَواتِ .

ونیز بخشی  از مُناجاتُ الشّاکِرین از امام سجّاد (عَلَیهِ السَّلامُ)  را که ذیلاًََ ذکر می شود[ ودر مَفاتیحُ الجَنانِ مرحوم شیخ عباس قمی آمده است] می توان به عنوان ( دعای سفره ) قرائت نمود :
لَکَ الْحَمْدُ ،  إِلَهِی فَکَمَا غَذَّیْتَنَا بِلُطْفِکَ وَ رَبَّیْتَنَا بِصُنْعِکَ فَتَمِّمْ عَلَیْنَا سَوَابِغَ النِّعَمِ وَ ادْفَعْ عَنَّا مَکَارِهَ النِّقَمِ وَ آتِنَا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَیْنِ أَرْفَعَهَا وَ أَجَلَّهَا عَاجِلاً وَ آجِلا وَ لَکَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ بَلائِکَ وَ سُبُوغِ نَعْمَائِکَ حَمْداً یُوَافِقُ رِضَاکَ وَ یَمْتَرِی الْعَظِیمَ مِنْ بِرِّکَ وَ نَدَاکَ یَا عَظِیمُ یَا کَرِیمُ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.  و بعد آن  مناسب است که چنین خوانده شود  [اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَالْمُسْلِمینَ وَالْمُسْلِماتِ أَلأَحْیآءِ مِنْهُمْ وَالاَْمْواتِ تابِعْ بَیْنَنا وَ بَیْنَهُمْ بِالْخَیْراتِ اِنَّکَ مُجیبُ الدَّعَواتِ اِنَّکَ عَلى کُلِّشَیْئٍ قَدیرٌ  ،

رَحِمَ اللّهُ مَن قَرَءَ الفاتِحَةَ مَعَ الصَّلَواتِ]

ترجمه دعای امام سجّاد (عَلَیهِ السَّلامُ) که در بالا ذکر شده بود:
تو را سپاس، خدیا همان گونه که ما را به لطف طعام دادى و با احسانت پروریدى پس نعمت هاى سرشارت را بر ما به انجام رسان، و ناگواری هاى ناخوشایند را از ما دور کن، و از بهره هاى هر دو جهان بالاتر و برترش را چه اینک و چه در آینده به ما عنایت کن، تو را سپاس بر خوبى آزمونت و بر نعمتهاى سرشارت، سپاسى که درخور خشنودی تو باشد، و در برگیرد احسان و بخشش بزرگ تو را( و خیر و جودت را به جانب ما جلب کند) اى بزرگ، اى کریم، به مهربانى ات اى مهربان ترین مهربانان.

***(حدیث مرفوع) (حدیث موقوف) وَبِهِ إِلَى وَبِهِ إِلَى التِّرْمِذِیِّ ، ثنا أَبُو سَعِیدٍ الأَشَجُّ ، ثنا حَفْصُ بْنُ غِیَاثٍ ، وَأَبُو خَالِدٍ الأَحْمَرُ ، عَنْ حَجَّاجِ بْنِ أَرْطَأَةَ ، عَنْ رَبَاحِ بْنِ عُبَیْدَةَ ، قَالَ حَفْصٌ : عَنِ ابْنِ أَخِی أَبِی سَعِیدٍ ، وَقَالَ أَبُو خَالِدٍ ، : عَنْ مَوْلَى أَبِی سَعِیدٍ ، عَنْ أَبِی سَعِیدٍ ، قَالَ : کَانَ النَّبِیُّ (صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَسَلَّمَ) إِذَا أَکَلَ أَوْ شَرِبَ قَالَ : " الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَطْعَمَنَا وَسَقَانَا وَجَعَلَنَا مُسْلِمِینَ " .

**اَلحَمدُلِلّهِ عَلِی مَا هَدانا وَ لَهُ الشُّکرُ عَلَی ما اًَولینا

و ستایش خاص خدا است  ، ستایش از آن خدا است بر آنچه ما را راهنمائی فرمود و برای او است سپاس وشکر  بر آنچه به ما بخشید.   (بخشی از دعای شب عید فطر)

**در روایات وارد شده که قبل از غذا ،بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ و بعد از آن  الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ گفته شود.

 شعر :

الهی به این سفره برکت بده ..... به این مائده شکر نعمت بده

همه شاد گردیم در این زندگی ..... به بانی این سفره رحمت بده

به آشپز و میزبان و هم میهمان ..... تن سالم و شأن و شوکت بده

نصیب همه دوستان علی‌(ع) ..... زحق سفره ی خیر قسمت بده

الهی به روز جزا بهر ما ...... طعام بهشتی ز جنت بده

الهی که این سفره معمور باد            دمادم پر ازنعمت ونور باد

    بلائی که باشد در آفاق ودهر          از این سفره وصاحبش دور باد

**تهیّه وتنظیم  :  توسط  استاد سید اصغر سعادت میرقدیم 

حضرت آیت الله زین العابدین قربانی

به حجت الأسلام  محمد رضاشکسته دل امام جمعه محترم سیاهکل اقتداء کرد

***نسیم معرفت**

(پایگاه خبری تحلیلی در سیاهکل)

آیت الله قربانی در مسجد جامع سیاهکل:

آرزو دارم کنگره سلار دیلمی در سیاهکل برگزار بشود

http://www.darsiahkal.ir/68197/68197/#comment-58637

***نسیم معرفت**

 صِرفاََ جهت مطالعه
صِرفاََ جهت مطالعه

مشهورهای بی اصل(سایت عَندلیب آنلاین)

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل(سایت عَندلیب آنلاین)

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل

مشهورهای بی اصل
مشهورهای بی اصل(سایت عَندلیب آنلاین)

***نسیم معرفت**

به نام خدا

پرسش : منظور از اینکه قرآن«شفاء» است چیست؟

وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ وَ لا یَزیدُ الظَّالِمینَ إِلاَّ خَساراً

و از قرآن ، آنچه شفا و رحمت است برای مؤمنان ، نازل می کنیم و ستمگران را جز خسران ( و زیان ) نمی افزاید.

سوره اِسراء آیه 82.

پاسخ : در آیه82 سوره«اسراء» مى خوانیم: (ما قرآنرا نازل مى کنیم که مایه شفا و رحمت مومنان است)؛ «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَهٌ لِلْمُوْمِنِین». بدون شک، بیمارى هاى روحى و اخلاقى انسان، شباهت زیادى با بیمارى هاى جسمى او دارد، هر دو، کشنده است، هر دو، نیاز به طبیب، درمان و پرهیز دارد، هر دو، گاهى سبب سرایت به دیگران مى شود، هر دو، باید ریشه یابى شوند و پس از شناخت ریشه اصلى باید به درمان هر دو، پرداخت. هر دو، گاهى به مرحله اى مى رسند که غیر قابل علاجند ولى در بیشتر موارد مى توان آنها را درمان کرد. چه تشبیه جالب، پر معنى و پرمایه اى؟ آرى، قرآننسخه حیاتبخشى است براى آنها که مى خواهند، با جهل، کبر، غرور، حسدو نفاق به مبارزه برخیزند. قرآننسخه شفابخشى است، براى بر طرف ساختن ضعف ها، زبونى ها و ترس هاى بى دلیل. اختلاف ها و پراکندگى ها. قرآن، داروى شفابخشى است، براى آنها که از بیمارى عشق به دنیا، وابستگى به مادیات، تسلیم بى قید و شرط در برابر شهوت ها رنج مى برند. قرآن، نسخه شفابخشى است، براى دنیایى که آتش جنگ ها در هر سوى آن افروخته است، و در زیر بار مسابقه تسلیحاتى کمرش خم شده، و مهم ترین سرمایه هاى اقتصادى و انسانى خود را در پاى غول جنگ و تسلیحات مى ریزد.و سرانجام، قرآن، نسخه شفابخشى است براى آنها که پرده هاى ظلمانى شهوات آنها را از رسیدن به قرب پروردگار، مانع شده است. در آیه57 سوره«یونس» مى خوانیم: «قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِی الصُّدُورِ»؛ (از سوى پروردگارتان اندرز و شفا دهنده دل ها نازل شد). در آیه44 سوره«فصلت» نیز مى خوانیم: «قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدىً وَ شِفاءٌ»؛ (به این لجوجان تیره دل بگو، این قرآنبراى مومنان مایه هدایت و شفاء است). على(علیه السلام) در سخن بسیار جامع خود در «نهج البلاغه» این حقیقت را با شیواترین عبارات بیان فرموده است:  «فَاسْتَشْفُوهُ مِنْ اَدْوایِکُمْ وَ اسْتَعِینُوا بِهِ عَلى لاَ ْوایِکُمْ فَاِنَّ فِیهِ شِفاءً مِنْ اَکْبَرِ الدّاءِ وَ هُوَ الْکُفْرُ وَ النِّفاقُ وَ الْغَیُّ وَ الضَّلالُ»؛ (از این کتاب بزرگ آسمانى، براى بیمارى هاى خود شفا بخواهید و براى حل مشکلاتتان از آن یارى بطلبید؛ چرا که در این کتاب درمان بزرگترین دردها است: درد کفر، نفاق، گمراهى و ضلالت)!(1) و در عبارت دیگرى، از همان حضرت مى خوانیم: «اَلا اِنَّ فِیهِ عِلْمَ ما یَاْتِی وَ الْحَدِیثَ عَنِ الْماضِی وَ دَواءَ دایِکُمْ وَ نَظْمَ ما بَیْنَکُمْ»؛ (آگاه باشید! در این، خبرهاى آینده است، و بیان حوادث اقوام گذشته، و درمان بیمارى هاى شما و برنامه نظم زندگى اجتماعى شما) (2). و در جاى دیگر از همان امام بزرگ مى خوانیم: «وَ عَلَیْکُمْ بِکِتابِ اللّهِ فَاِنَّهُ الْحَبْلُ الْمَتِینُ وَ النُّورُ الْمُبِینُ وَ الشِّفاءُ النّافِعُ وَ الرِّیُّ النّاقِعُ وَ الْعِصْمَهُ لِلْمُتَمَسِّکِ وَ النَّجاهُ لِلْمُتَعَلِّقِ لایَعْوَجُّ فَیُقامَ وَ لایَزِیغُ فَیُسْتَعْتَبَ وَ لاتُخْلِقُهُ کَثْرَهُ الرَّدِّ وَ وُلُوجُ السَّمْعِ مَنْ قالَ بِهِ صَدَقَ وَ مَنْ عَمِلَ بِهِ سَبَقَ»؛ (کتاب خدارا محکم بگیرید; زیرا رشته اى است بسیار مستحکم، و نورى است آشکار، دارویى است شفابخش و پر برکت، و آب حیاتى است که عطش تشنگان حق را فرو مى نشاند، هر کس به آن تمسک جوید او را حفظ مى کند، و آن کس که به دامنش چنگ زند او را نجات مى بخشد، انحراف در آن راه ندارد، تا نیاز به راست نمودن داشته باشد، و هرگز خطا نمى کند، تا از خوانندگانش پوزش بطلبد، تکرارش موجب کهنگى و یا ناراحتى گوش نمى گردد [و هر قدر آن را بخوانند، شیرین تر و دلپذیرتر خواهد بود] کسى که با قرآنسخن بگوید، راست مى گوید، و کسى که به آن عمل کند گوى سبقت را از همگان مى برد).(3) این تعبیرهاى رسا و گویا که نظیر آن در سخنان پیامبر(صلى اللهعلیه وآله) و سایر گفته هاى على(علیه السلام) و ایمه هدى(علیهم السلام) کم نیست، به خوبى ثابت مى کند که: قرآن نسخه اى است براى سامان بخشیدن به همه نابسامانى ها، بهبودى فرد و جامعهاز انواع بیمارى هاى اخلاقى و اجتماعى. بهترین دلیل براى اثبات این واقعیت، مقایسه وضع عرب جاهلى با تربیت شدگان مکتب پیامبر(صلى اللهعلیه وآله) در آغاز اسلاماست.دیدیم چگونه آن قوم خونخوار، جاهل و نادان که انواع بیمارى هاى اجتماعى و اخلاقى سر تا پاى وجودشان را فرا گرفته بود، با استفاده از این نسخه شفابخش، نه تنها درمان یافتند، بلکه آن چنان قوى و نیرومند شدند که ابرقدرت هاى جبار جهان را به زانو در آوردند. و این، درست همان حقیقتى است که مسلمانان امروز، آن را از یاد برده اند، و به این حال و روزگار که مى دانیم و مى دانید، گرفتار گشته اند. تفرقه، در میانشان غوغا مى کند، غارتگران بر منابعشان مسلط شده اند، سرنوشتشان به دست دیگران تعیین مى شود ، و انواع وابستگى ها آنها را به ضعف، زبونى و ذلت کشانده است. و این است، سرانجام کار کسانى که نسخه شفابخش در خانه هاشان باشد و براى شفاى دردهاى خود، دست به سوى کسانى دراز کنند که از آنها بیمارترند!قرآن، نه فقط شفا مى بخشد، که بعد از بهبودى، یعنى در دوران نقاهت، بیماران را با پیام هاى گوناگونش تقویت مى کند؛ چرا که بعد از «شفا»، «رحمت» است. جالب این که: داروهاى دردهاى جسمانى غالباً اثرهاى نامطلوبى روى ارگان هاى بدن مى گذارند، تا آنجا که در حدیثمعروفى آمده: (هیچ دارویى نیست مگر این که: خود سرچشمه بیمارى دیگر است) «ما مِن دَواء اِلاّ وَ یُهَیِّجُ داء».(4) اما این داروى شفابخش، هیچ گونه اثر نامطلوب روى جان، فکر و روح آدمى ندارد، بلکه به عکس تمام آن خیر و برکت است. در یکى از عبارات «نهج البلاغه» مى خوانیم: «شِفاءٌ لاتُخْشَى اَسْقامُه»؛ (قرآن داروى شفابخشى است که هیچ بیمارى از آن برنمى خیزد).(5) کافى است یک ماه خود را متعهّد به پیروى از این نسخه شفابخش کنیم، فرمانش را در زمینه علم، آگاهى، عدل، داد، تقواو پرهیزگارى، اتحاد و صمیمیت، از خود گذشتگى و جهادو... پذیرا گردیم، خواهیم دید به سرعت نابسامانى هامان سامان مى یابد. ذکر این نکته نیز، ضرورت دارد که: این نسخه، مانند نسخه هاى دیگر، وقتى موثر است که به آن عمل شود و الا صد بار اگر بهترین نسخه هاى شفابخش را بخوانیم و روى سر بگذاریم ولى به آن عمل نکنیم، نتیجه اى نخواهیم گرفت.(6)

        پی نوشت: 
        (1). «نهج البلاغه»، خطبه 176.
(2). «نهج البلاغه»، خطبه 158.
(3). «نهج البلاغه»، خطبه 156.
(4). «سفینة البحار». «لَیْسَ مِنْ دَوَاءٍ إِلَّا وَ هُوَ یُهَیِّجُ دَاءً». (الکافی ج 8، ص 273، باب حدیث نوح ع یوم القیامة).
(5). «نهج البلاغه»، خطبه 198.
(6). گرد آوری از کتاب: تفسیر نمونه، آیت الله العظمی مکارم شیرازی، دار الکتب الإسلامیه، چاپ بیست و ششم، ج 12، ص 266.

    http://makarem.ir/main.aspx?lid=0&mid=244467&typeinfo=25&catid=22995

***نسیم معرفت**

قال الأمام الجواد ( علیه السلام)

 مَنْ أصْغى إلى ناطِقٍ فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَدْ عَبَدَاللّهَ، وَإنْ کانَ النّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إبلیس فَقَدْ عَبَدَ إبلیسَ
هرکس به سخنان کسی علاقمند و متمایل باشد، بنده اوست، پس چنان چه سخنور براى خدا و از احکام و معارف خدا سخن بگوید، بنده خداست، و اگر از زبان شیطان و هوى و هوس و مادیات سخن بگوید، بنده شیطان خواهد بود.

 مستدرک الوسائل، ج 17، ص 308، ح 5.

***نسیم معرفت**

بسم الله الرحمن الرحیم

منظور از (فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ) چیست؟!

**لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقیَ‏ لاَ انْفِصامَ لَها وَ اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ

در قبول دین ، اکراهی نیست. ( زیرا ) راه درست از راه انحرافی ، روشن شده است. بنا بر این ، کسی که به طاغوت [ بت و شیطان ، و هر موجود طغیانگر ] کافر شود و به خدا ایمان آورد ، به دستگیره محکمی چنگ زده است ، که گسستن برای آن نیست. و خداوند ، شنوا و داناست.

سوره بقره آیه 256 .

**وَ مَنْ یُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَی اللَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقیَ‏ وَ إِلَی اللَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ

کسی که روی خود را تسلیم خدا کند در حالی که نیکوکار باشد ، به دستگیره محکمی چنگ زده ( و به تکیه گاه مطمئنی تکیه کرده است ) و عاقبت همه کارها به سوی خداست.  سوره لقمان آیه 22 .

 **وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً وَ کُنْتُمْ عَلی‏ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْها کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ

و همگی به ریسمان خدا [ قرآن و اسلام ، و هر گونه وسیله وحدت ] ، چنگ زنید ، و پراکنده نشوید! و نعمت ( بزرگِ ) خدا را بر خود ، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید ، و او میان دلهای شما ، الفت ایجاد کرد ، و به برکتِ نعمتِ او ، برادر شدید! و شما بر لبِ حفره ای از آتش بودید ، خدا شما را از آن نجات داد این چنین ، خداوند آیات خود را برای شما آشکار می سازد شاید پذیرای هدایت شوید.   سوره آل عمران آیه 103 .

آیة الکرسی «ایه 255 سوره بقره است»، علامه طباطبایی در جلد دوم تفسیر المیزان درباره ایة الکرسی می‌فرماید:ایة الکرسی،از صدر اسلام مشهور بوده، در زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و حتی از زبان آن جناب به این نام بیان می‌شد، همچنان که این نامگذاری در روایات وارده از آن جناب و از اهل بیت ـ علیهم السلام ـ و از صحابه به چشم می‌خورد و این احترام،بدون جهت نبوده، بلکه بخاطر معارف دقیق و لطیفی است که در این ایه آمده و آن عبارت است از: توحید خالصی که جمله «اللّه لا اله الا هو…» بر آن دلالت دارد و همچنین «قیمومیت مطلقه‌ای» که در آن آمده و …

ترجمه تفسیرالمیزان،ج1،ص 513

این آیه در مدینه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. (طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏1، ص 111.)

طبرى از طریق سعید[سَعیدبن جُبَیر  .  سَعید بن جُبَیر بن هِشام اسدی کوفی، معروف به ابومحمد و ابوعبداللّه، از خاندان های معروف کوفه بود. وی در زهد، تقوا، شب زنده داری، دیانت و فقاهت معروف بود و در تفسیر قرآن، شهرت به سزایی داشت؛ زیرا او را از شاگردان مدرسه تفسیری عبداللّه بن عباس دانسته اند. سعید، بیشترین روایات خود را از وی نقل کرده است.] یا عِکرَمَة از ابن عباس و نیز صاحبان کشف الاسرار و روض الجنان از سُدى و همچنین صاحب مجمع البیان چنین روایت کنند که مردى از انصار به نام ابوالحَصین که طبرى او را از طائفه بنى‌سالم بن عَوف معرفى کرده در مدینه دو پسر داشت مسیحیان شام که براى تجارت به مدینه آمده بودند. آن دو پسر را فریفته به دین مسیح وارد کرده و با خود به شام برده بودند. ابوالحصین نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد و استمداد کرد که ایشان را به مدینه برگرداند. در آن حال این آیه نازل گردیده و پیامبر آن دو را به حال خود گذاشت و به پدرشان فرمود: دو فرزند را از خود دور کن و این دو نفر نخستین کسانى بودند که کافر گردیدند و نیز آیه 65 از سوره نساء «فَلاَ وَرَبِّکَ لاَ یُؤْمِنُونَ حَتَّىَ یُحَکِّمُوکَ فِیمَا شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لاَ یَجِدُواْ فِی أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَیْتَ وَیُسَلِّمُواْ تَسْلِیمًا". "نه چنین است، قسم به خدای تو که اینان (به حقیقت) اهل ایمان نمی‌شوند مگر آنکه در خصومت و نزاعشان تنها تو را حَکَم کنند و آن‌گاه به هر حکمی که کنی اعتراض نداشته، کاملاً (از دل و جان) تسلیم (فرمان تو) باشند."  »  درباره این موضوع نازل گردید و گویند این آیه به آیه قتال(فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِکینَ حَیْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَ خُذُوهُمْ وَ احْصُرُوهُمْ وَ اقْعُدُوا لَهُمْ کُلَّ مَرْصَدٍ فَإِنْ تابُوا وَ أَقامُوا الصَّلاهَ وَ آتَوُا الزَّکاهَ فَخَلُّوا سَبیلَهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ .  وقتى ماه هاى حرام پایان گرفت مشرکان را هر جا یافتید به قتل برسانید; و آنها را اسیر سازید; و محاصره کنید; و در هر کمینگاه بر سر راه آنها بنشینید، هر گاه توبه کنند و نماز را بر پا دارند و زکات را بپردازند آنها را رها سازید; زیرا خداوند آمرزنده و مهربان است! )   در سوره توبه منسوخ گردیده و عده اى نیز معتقدند که منسوخ نشده بلکه محکم می‌باشد.

طبرى از طریق سعید بن جبیر از ابن عباس و نیز صاحب روض الجنان از همان طریق از ابن عباس چنین روایت کنند که در میان طوائف انصار قبل از اسلام اگر از براى زنى فرزندى بوجود نمى آمد، نذر می‌نمود که اگر صاحب فرزندى شود به یهودیان بسپارد. چون اسلام ظهور کرد هنوز از این گونه زنان در میان طائفه بنى‌نضیر وجود داشتند و چون طائفه مزبور از طرف اسلام تبعید شدند، انصار مى گفتند: یا رسول اللَّه! فرزندان و برادران ما در میان آن‌ها هستند سپس خداوند این آیه را نازل نمود و پس از نزول آیه رسول خدا فرمود: اینان مختار خواهند بود، اگر می‌خواهند مسلمان شوند در مدینه بمانند و اگر می‌خواهند یهود باشند و تبعید گردند.

**رسول اکرم صلى الله علیه وآله به حضرت على علیه السلام فرمودند: «اَنتَ العُروةُ الوُثقَى».  (تفسیر برهان، ج‏1، ص‏141 .)

این واژه (عُروَة الوُثقَی)در قرآن مجید، دو بار به کار رفته است‌: "فَمَن یَکْفُرْ بِالطَّـَغُوت‌ِ وَیُؤْمِن بِاللَّه‌ِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَة‌ِ الْوُثْقَی‌َ;(بقره‌،256) کسی که به طاغوت [=بت و شیطان و هر موجود طغیانگر] کافر شود و به خدا ایمان آورد، به "دستگیرة محکمی چنگ زده است‌." 2. "وَ مَن یُسْلِم‌ْ وَجْهَه‌ُوَّ إِلَی اللَّه‌ِ وَ هُوَ مُحْسِن‌ٌ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَة‌ِ الْوُثْقَی‌َ;(لقمان‌،22) کسی که روی خود را تسلیم خدا کند، در حالی که نیکوکار باشد، به "دستگیرة محکمی‌" چنگ زده ]و به تکیه‌گاه مطمئنی تکیه کرده است‌[." در آیة اول "ایمان به خدا" و در آیة دوم "توجّه به خدا"، عروة الوثقی‌، نامیده شده است‌. "عروة الوثقی‌" از نظر لغوی به معنای "دستگیرة محکم‌" است‌. خداوند خواسته است از باب "تشبیه معقول به محسوس‌" چیزهایی که با حواس ظاهری حس نمی‌شوند را به چیزی که با حواس ظاهری ما درک می‌شود، تشبیه کند. اینجا نیز خداوند می‌خواهد به ما بفهماند که چطور وقتی به دستگیره و ریسمان محکمی تمسّک کرد، سقوط نمی‌کنی ایمان به خدا و توجه به سوی او هم از افتادن و سقوط در ورطة کفر و الحاد و انحراف حفظ می‌کند.(تفسیر مجمع البیان مرحوم طبرسی‌، ج 1ـ2، ص 631، نشر دارالمعرفة‌.) البته از امام صادق‌روایت شده است که‌: منظور از "عروة الوثقی‌" ایمان به خداوند واحدی است که شریک ندارد. و از امام باقر7 روایت شده است که‌: مقصود از آن دوستی ما اهل‌بیت‌: است‌.(تفسیر صافی‌، فیض کاشانی‌، ج 1، ص 284، نشر اعلمی‌.) در حدیثی نیز که اهل‌سنّت آن را نقل کرده‌اند. و نیز امام رضا7 از پیامبر6 نقل کرده‌اند که‌: "بعد از من ]یعنی پیامبر6[ فتنه‌ای تاریک و ظلمانی خواهد بود; تنها کسانی از آن رهایی می‌یابند که به عروة‌الوثقی چنگ زنند، عرض شد: ای رسول خدا! عروة الوثقی چیست‌؟ فرمود: ولایت سید اوصیأ است‌. عرض شد: یا رسول اللّه‌! سید اوصیأ کیست‌؟ فرمود: امیرمؤمنان‌. عرض شد: امیرمؤمنان کیست‌؟ فرمود: مولای مسلمانان و پیشوای آنان بعد از من‌. باز برای این که پاسخ صریح‌تری بگیرند عرض کردند او کیست‌؟ فرمود: برادرم علی بن ابی طالب‌البته تفسیر عروة الوثقی به ایمان به خدا، ولایت‌، دوستی اهل‌بیت‌، علی‌و غیره‌، هیچ منافاتی با هم ندارند; زیرا این‌ها از باب ذکر مصداق است‌; و همة این‌ها دارای این ویژگی هستند که اگر به آن‌ها تمسّک کنی‌، همواره در طریق هدایت باقی خواهی ماند و گمراه نمی‌شوی‌.

(تفسیر نمونه‌، آیت اللّه مکارم شیرازی ج 17، ص 68ـ69، نشر دارالکتب الاسلامیة‌.)

**امام علی در توصیف قرآن می فرماید:

عَلَیْکُمْ بِکِتابِ اللّهِ فَاِنَّهُ الْحَبْلُ الْمَتِینُ : بر شما باد به کتاب خدا که ریسمان محکم و استواری است [ که یک طرفش به دست خداست و طرف دیگرش به سوی شما تا آن را بگیرید و بالا روید و به خدا برسید]

خُطَب الامام علی ع از  محمد عبده،، قم، دار الذخائر، 1412 ق، ج2، ص 49.

**وَ عَلَیْکُمْ بِکِتابِ اللّهِ فَاِنَّهُ الْحَبْلُ الْمَتِینُ وَ النُّورُ الْمُبِینُ وَ الشِّفاءُ النّافِعُ وَ الرِّیُّ النّاقِعُ وَ الْعِصْمَهُ لِلْمُتَمَسِّکِ وَ النَّجاهُ لِلْمُتَعَلِّقِ لایَعْوَجُّ فَیُقامَ وَ لایَزِیغُ فَیُسْتَعْتَبَ وَ لاتُخْلِقُهُ کَثْرَهُ الرَّدِّ وَ وُلُوجُ السَّمْعِ مَنْ قالَ بِهِ صَدَقَ وَ مَنْ عَمِلَ بِهِ سَبَقَ

کتاب خدا را محکم بگیرید; زیرا رشته اى است بسیار مستحکم، و نورى است آشکار، دارویى است شفابخش و پر برکت، و آب حیاتى است که عطش تشنگان حق را فرو مى نشاند، هر کس به آن تمسک جوید او را حفظ مى کند، و آن کس که به دامنش چنگ زند او را نجات مى بخشد، انحراف در آن راه ندارد، تا نیاز به راست نمودن داشته باشد، و هرگز خطا نمى کند، تا از خوانندگانش پوزش بطلبد، تکرارش موجب کهنگى و یا ناراحتى گوش نمى گردد [و هر قدر آن را بخوانند، شیرین تر و دلپذیرتر خواهد بود] کسى که با قرآن سخن بگوید، راست مى گوید، و کسى که به آن عمل کند گوى سبقت را از همگان مى برد.

«نهج البلاغه»، خطبه 156.

**منظور از "عُروةُ الوُثقَی" در قرآن همان ایمان به توحید و معاد و نبوت و عمل به دستورهای کتاب آسمانی و پیامبر آسمانی است.  

ألأَصفَی فِی تَفسیرِ القُرآن از مرحوم  فیض کاشانی ، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، 1418 ق، ج 1، ص 122.

**  عَن اَبِی الحَسَن مُوسَی (علیه السلام) عَن آبَائِهِ (علیهم السلام) فِی قَولِهِ عَزَّ وَ جَلَّ  :  فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَة‌ِ الْوُثْقَی‌َ[ سوره بقره آیه256] قَالَ : مَوَدَّتُنَا اَهلَ البَیتِ ( علیهم السلام ) .  امام موسی بن جعفر ( علیهما السلام) فرمود :  مراد از  قول خداوند که فرمود :  ...فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَة‌ِ الْوُثْقَی‌َ(...به دستگیره محکمی چنگ زده) مودّت ومحبت ما اهل بیت( علیهم السلام) است. 

سفینة البحار جلد سوم ص467.  و  تأویل الآیات ص432 . و  بحار الأنوار ج 24 ص 85.

قال أمیر المؤمنین علی علیه السلام: «أَلْعُرْوَة‌ُ الْوُثْقَی‌َ  ، المَوَدَّةُ لِآلِ مُحَمَّدِِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ)
یَنابیعُ المودة 1: 331 | 2.

قَالَ صلى الله علیه وآله وسلم: «مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَتَمَسَّکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى ، فَلْیَسْتَمْسِکْ بِحُبِّ عَلِیِِّ وَ أَهلِ بَیتِی.
 عیون أخبار الرضا علیه السلام 2: 58 | 216. وینابیع المودة 2: 268 | 761.

قَالَ رَسُولُ اللهِ (صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ) مُخَاطِباً أَمیرَ المُؤمِنینَ عَلِیِِّ (علیه السلام): «یَا عَلِیُّ، مَن أَحَبَّکُم وَتَمَسَّکَ بِکُم، فَقَد تَمَسَّکَ بِالعُروَةِ الوُثقَى»
کفایة الاَثر: 71. وارشاد القلوب | الدیلمی: 415، منشورات الشریف الرضی ـ قم ط2.

*در روایات می خوانیم: رهبران معصوم و اهل بیت پیامبرعلیهم السلام و علاقه و مودّت آنان، ریسمان محکم الهی و عروةالوثقی می باشند. «نحن العروة الوثقی»**بحار، ج 26، ص 260.***، «العروة الوثقی المودّة لآل محمّد»** بحار، ج 24، ص 85. 

***وَفِی  أَمَالِی الشَّیخِ الطُّوسِی:164 / ح 274 ، وَ  أِرشَادِالقُلُوبِ لِلدَّیلَمِیِّ:253 . جَاءَ عَنهُ(صَلّى اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ) قَولُهُ: « حُبُّنَا أَهلَ البَیتِ یُکفِّرُ الذُّنُوبَ، وَیُضَاعِفُ الحَسَنَاتِ ». وَ أَکَّدَ ذَلِکَ أَئِمَّةُ أَهلِ البَیتِ (علیهم السلام) إِرشَاداً لِلنَّاسِ وَحِرصاً عَلَى نَجَاتِهِم وَفَوزِهِم، فَقَالَ أَمیرُ المُؤمِنینَ (علیه السلام) : « مَن أحبَّنا أهلَ البَیتِ عَظُمَ أِحسانُهُ، وَ رَجَحَ میزانُهُ، وقُبِلَ عَمَلُهُ، وَ غُفِرَ زَلَّتُهُ، ومَن أبغَضَنا لَا یَنفَعُهُ إِسلامُهُ » ( مشارق أنوار الیقین للحافظ البُرسی:51 )، وَقَالَ الإمَامُ الحَسَنُ المُجتَبَى (علیه السلام) : « أِنَّ حُبَّنا لَیُساقِط ُ الذُّنُوبَ مِن اِبنِ آدَمَ کَمَا یُساقِطُ الرِّیحُ الوَرِقَ مِنَ الشَّجَرِ » ( الاختصاص للشیخ المفید:82، رجال الکشّی للطوسی:111 ـ 112 )، وَقَالَ الإمَامُ البَاقِرُ (علیه السلام) : « بِحُبّنا تُغفَرُ لَکُمُ الذُّنُوبُ » ( أمالی الطوسی:452 / ح 1010، بشارة المصطفى لشیعة المرتضى:67 ).

عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ :
مَعَاشِرَ النَّاسِ اعْلَمُوا أَنَّ لِلَّهِ تَعَالَى بَاباً مَنْ دَخَلَهَا أَمِنَ مِنَ النَّارِ وَ مِنَ الْفَزَعِ الْأَکْبَرِ
فَقَامَ إِلَیْهِ أَبُو سَعِیدٍ الْخُدْرِیُّ فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ اهْدِنَا إِلَى هَذَا الْبَابِ حَتَّى نَعْرِفَهُ
فَقَالَ هُوَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ سَیِّدُ الْوَصِیِّینَ وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ أَخُو رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ خَلِیفَتُهُ عَلَى النَّاسِ أَجْمَعِینَ
مَعَاشِرَ النَّاسِ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَتَمَسَّکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى الَّتِی لَا انْفِصامَ لَها فَلْیَسْتَمْسِکْ بِوَلَایَةِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَإِنَّ وَلَایَتَهُ وَلَایَتِی وَ طَاعَتَهُ طَاعَتِی
مَعَاشِرَ النَّاسِ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَعْرِفَ الْحُجَّةَ بَعْدِی فَلْیَعْرِفْ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ
مَعَاشِرَ النَّاسِ مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَتَوَالَى وَلَایَةَ اللَّهِ فَلْیَقْتَدِ بِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَإِنَّهُ خِزَانَةُ عِلْمِی
مَعَاشِرَ النَّاسِ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَلْقَى اللَّهَ وَ هُوَ عَنْهُ رَاضٍ فَلْیُوَالِ عِدَّةَ الْأَئِمَّةِ ع
فَقَامَ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ فَقَالَ وَ مَا عِدَّةُ الْأَئِمَّةِ؟
فَقَالَ یَا جَابِرُ سَأَلْتَنِی یَرْحَمُکَ اللَّهُ عَنِ الْإِسْلَامِ بِأَجْمَعِهِ
عِدَّتُهُمْ عِدَّةُ الشُّهُورِ وَ هِیَ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِی‏ کِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ
وَ عِدَّتُهُمْ عِدَّةُ الْعُیُونِ الَّتِی انْفَجَرَتْ لِمُوسَى بْنِ عِمْرَانَ ع حِینَ ضَرَبَ بِعَصَاهُ البحر [الْحَجَرَ] فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَیْناً
وَ عِدَّتُهُمْ عِدَّةُ نُقَبَاءِ بَنِی إِسْرَائِیلَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ بَنِی إِسْرائِیلَ وَ بَعَثْنا مِنْهُمُ اثْنَیْ عَشَرَ نَقِیباً
وَ الْأَئِمَّةُ یَا جَابِرُ اثْنَا عَشَرَ أَوَّلُهُمْ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع وَ آخِرُهُمُ الْقَائِمُ ع‏


رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:
«از ابن عباس روایت شده گفت شنیدم که رسول خدا میفرمود اى گروه مردم بدانید براى خداى دریست هر کس داخل آن شود از آتش جهنم و ترس قیامت در امانست.
سپس ابو سعید خدرى بلند شد و عرض‏ کرد:
اى رسول خدا ما را بسوى آن در راهنمائى فرما تا آن را بشناسیم.
حضرت فرمود:
آن در على بن ابى طالب سید الوصیین و امیر المؤمنین و برادر رسول رب العالمین و جانشین آن رسول بر تمام مردم جهانست.
ای مردم کسی که دوست دارد به عروة الوثقی – که هرگز قطع نمی گردد- تمسک جوید، به ولایت علی علیه السلام تمسک کند؛ زیرا ولایت او، ولایت من و اطاعت از او اطاعت از من است.
ای مردم هرکس دوست دارد حجت پس از من را بشناسد، علی علیه السلام را بشناسد.
ای مردم کسی که ولایت خدا او را شاد می کند، باید به ولایت علی علیه السلام اقتدا کند؛ زیرا او خزانه علم من است.
ای مردم کسی که دوست دارد خدا را ملاقات کند و از او راضی باشد، ائمه علیهم السلام را دوست داشته باشد.»
جابر برخاست و پرسید:
ائمه چه تعداد هستند؟
فرمود:
«ای جابر خداوند تو را رحمت کند، (گویا) از همه اسلام پرسیدی، تعداد آنان به تعداد ماه هاست، که نزد خدا دوازده عدد است و آن را در کتاب خود، در روزی که آسمان و زمین را آفرید، آورده است.
و تعدادشان به تعداد چشمه هایی است که برای موسی بن عمران علیه السلام جوشید، در آن زمان که عصایش را بر زمین زد و دوازده چشمه از آن جوشید.

و تعدادشان به تعداد نقبای بنی اسرائیل است که خداوند فرموده: (وَ لَقَدْ أَخَذَ اللّهُ میثاقَ بَنی إِسْرائیلَ وَ بَعَثْنا مِنْهُمُ اثْنَی عَشَرَ نَقیبًا / خدا از بنی اسرائیل پیمان گرفت. و از آنها، دوازده نقیب {بزرگ و سرپرست} برانگیختیم. / مائده ، 12). ای جابر تعداد ائمه علیهم السلام دوازده نفر است؛ اول ایشان علی علیه السلام و آخرینشان قائم علیه السلام است.
إرشاد القلوب إلى الصواب، ج‏2، ص: 294.

**محکم بودن ریسمان الهی، کافی نیست؛ محکم گرفتن آن شرط است.« ...فَقَدِ استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقیَ‏ لاَ انْفِصامَ لَها ...»(از استاد محسن قرائتی)

در زیارت جامعه می خوانیم: «

وَمَنِ اعتَصَمَ بِِکُم فَقَدِ اعتَصَمَ بِاللهِ :هر کس به شما چنگ زده و به شما تمسّک کرد همانا به خداوند  متمسّک گردیده است. (هر کس به شما متوسل شود، متوسل به خدا شده است) من لا یحضره الفقیه ج2 ص 613»

وَ مَنْ یَعْتَصِمْ بِاللَّهِ فَقَدْ هُدِیَ إِلی‏ صِراطٍ مُسْتَقیمٍ
( بنا بر این ، به خدا تمسّک جویید! ) و هر کس به خدا تمسّک جوید ، به راهی راست ، هدایت شده است.

سوره آل عمران آیه 101.

**اِهدِنَا الصِّراطَ المُستَقِیمَ : ما را به راه راست هدایت فرما (سوره فاتِحَه آیه 6.)

** از آیات وروایات استفاده می شود که منظور از عروة الثقی و حبل الله ،  قرآن و اهلبیت علیهم السلام( مودّت و حُبّ به اهل بیت علیهم السلام) و ایمان به توحید و معاد و نبوت و ولایت و عمل خالص و صراط مستقیم  است.  علی علیه السلام نمونه بارز عروة الوُثقی می باشد.

**حبّ أهل البیت علیهم السلام(الأستاذ الشیخ حسین انصاریان

**تَمَسُّک  به اهل بیت (علیهِم السلام)- کتابخانه احادیث شیعه

تهیّه وتنظیم و اصلاح وبرخی اضافات :  توسط سید اصغر سعادت میرقدیم 

***نسیم معرفت**

**برخی از آسیب ها وتهدیدها نسبت به نظام وانقلاب اسلامی
**برخی از آسیب ها وتهدیدها نسبت به نظام وانقلاب اسلامی

........................................................................................................................................................................................

..........................................          ..........................................                     ............................................................

یکی از رسالت های مهم روحانیت و حوزه های علمیه حفظ و حراست از دستاورد های انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی و حفظ خطوط اصلی انقلاب و اصول خدشه ناپذیر بنیانگذار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی رحمة الله علیه می باشد. همه دنیا و جهانیان و دوست و دشمن نظام اسلامی و جمهوری اسلامی ایران را با نام بلند حضرت امام می شناسند. مقام معظم رهبری در این رابطه می فرمیاند: «این انقلاب بی نام خمینی در هیچ جای جهان شناخته شده نیست» همانگونه که حفظ از اشیا با ارزش و گرانبها و نفیس در جایی مطرح می شود که با آسیب ها و خطراتی مواجه باشد، در رابطه با حفظ نظام و انقلاب اسلامی نیز ابتدا باید آسیب شناسی نمود و بررسی گردد که چه عوامل و آسبب هایی ممکن است به نظام و انقلاب آسیب و صدمه وارد کند؟ در این رابطه به برخی آسیبها و تهدیدها و آفات اشاره می گردد و امید است که همه مسئولان و نهادهای حوزوی و غیر حوزوی در رفع و زدودن این افات و آسیب ها کوشا و فعال باشند.

1. ضعف معنویت: باورها و اعتقادات صحیح و استوار و ارزش های دنی و انقلابی از مُقوِّمات نظام اسلامی است. هُویّت و حقیقت و ماهیت و جوهره واقعی نظام و انقلاب اسلامی ما در پرتو اسلام ناب محمدی (صلی الله و علیه و آله و سلم) و معارف و فرامین حیاتبخش قرآن و مکتب اهل بیت علیهم السلام است. حضرت امام (رحمة الله علیه) با تأسّی از سیره اهل بیت علیهم السلام به ویژه سیره سید الشهدا علیه السلام ، انقلاب اسلامی را برپا نمود تا حاکمیت الله و دستورات الهی و فرامین قرآنی در جامعه محقق گردد. تقویت معنویت و باورهای مردم به نشر احکام الهی و ترویج معارف اهل بیت علیهم السلام و تعالیم قرآن است. اگر دستورات و رهنوردهای قرآن در جامعه حکمفرما باشد بسیاری از آسیب ها از بین می رود. یکی از نمایندگان مجلس عوام انگلیس در حال ایراد نطق در حالی که قرآن کریم را در دست گرفته بود گفت:«تا این کتاب در دست مسلمانان است نمی توانیم بر آنها حکومت کنیم»

2. عدم اخلاص

3. اختلاف و تفرقه

4. دوری از قرآن و اهل بیت علیهم السلام

5. عدم درک مقتضیات زمان

6. کوتاهی در عرضه ایدئولوژی ناب اسلامی

7. ضعف تربیتی و اخلاقی

8. عدم پاسخگویی به موقع به شبهات و تفکرات انحرافی

9. پیروی نکردن از فرامین ولی فقیه و رهبری جامع الشرایط

10. گرایش به مادیگری و اشرافی گری (دنیا طلبی و رفاه طلبی)

11. وابستگی به قدرت های استکباری و استعماری

12. بیگانه پرستی

13. دخالت اَجانِب و بیگانگان در مراکز مهم و تاثیرگذار نظام

14. رخنه فرصت طلبان در بدنه نظام (نفوذ افراد و یا گروه های فرصت طلب در بدنه نظام)

15. خدشه و آسیب به استقلال سیاسی و فرهنگی و اقتصادی نظام

16. فساد طبقاتی

17. فقر و فاضله های طبقاتی

18. تبعیض و عدم توجه به عدالت اجتماعی

19. نفاق (نفاق فردی، جمعی، حزبی، حکومتی و ...)

20. دروغ و فریب

21. عدم رعایت مقررات و و قوانین (قانون گریزی)

22. عدم تناسب یا مغایرت قوانین و مقررات با نظام اسلامی

23. پشت پا زدن به آرمان ها و اهداف و ارزش های انقلابی و دینی

24. فراموش کردن ارزش های شهدا و ایثارگران و دفاع مقدس

25. عدم بصیرت

26. همراهی با دشمنان اسلام

27. اسلام التقاطی

28. جدا شدن نسل های بعدی از نسل های اول انقلاب

29. عدم اجرای قوانین و احکام اسلام

30. انحراف و تحریف در اهداف و آرمان های انقلاب و نظام اسلامی

31. انحراف از مسیر و خط صحیح رهبری نهضت اسلامی

32. سوء مدیریت دستگاه ها و نهادهای مدیریتی

33. بی توجهی به نظام های آموزشی و تربیتی

34. انحرافات اخلاقی و فکری و عقیدتی در مراکز آموزشی مثل دانشگاه ها و مدارس

35. تحریف حقایق انقلاب اسلامی

36. تفسیر نادرست و وارونه جلوه دادن و تحریف سخنان بنیانگذار جمهوری اسلامی

37. نفوذ اندیشه های انحرافی در نظام آموزشی و تربیتی

38. غفلت از خطوط اصلی نظام اسلامی و اصول خدشه ناپذیر خط و راه حضرت امام خمینی ره

39. عدم درک صحیح نسل جوان

40. خودباختگی (بی توجهی به توانمندی های داخل کشور)

41. خودشیفتگی (غرور و مغرور شدن به برخی امور)

42. ایجاد یاس و نومیدی در جامعه (نومیدی فردی و اجتماعی و شغلی و... )

43. بَزَک کردن چهره منحوس استکبار جهانی در رأس آنها آمریکای جنایتکار

44. بَزَک کردن چهره های منحرف و فاسد

45. نفوذ گروه های انحرافی و معاند در بدنه نظام

46. غفلت از آسیب ها و آفات و تهدیدات

47. سیاه نمایی و بزرگ جلوه دادن مشکلات و نواقص در نظام

48. بد عمل کردن به اسلام و مکتب اهل بیت علیهم السلام

49. انحراف از اصول اسلام

50. بی توجهی به دستاورد های نهضت امام خمینی ره

51. غفلت از هجوم و شبیخون فرهنگی

52. عدم توجه به ارشادات و رهنمود ها و تذکرات دلسوزانه علما و بزرگان و مراجع

53. عدم نظارت صحیح و درست بر رسانه ها و مطبوعات

54. سستی و ضعف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و نهادهای مربوط به آن

55. عدم نظارت درست بر سینماهای کشور

56. عدم نظارت دقیق بر فضاهای اینترنتی

57. عدم توجه به مساله مهم امر به معروف و نهی از منکر

58. عدم حضور ملت در صحنه های مهم و سرنوشت ساز

59. مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم

60. مشکلات بیکاری

61. عدم توجه به مشکلات و دغدغه های جوانان

62. اعتیاد و مواد مخدر

63. عدم مدیریت صحیح و نظارت بر گروه ها و احزاب سیاسی

64. جدایی بین دانشگاه و حوزه

65. گماشتن افراد ناصالح و غیر لایق در مراکز و نهادهای تاثیرگذار.

**در روایتی بسیار زیبا از عَلیّ (علیه السلام) آمده است که فرمود:یُستَدَلُّ عَلَی اِدبارِ الدُّوَلِ بِاَربَعٍ: تَضییعِ الاُصولِ وَ التَّمَسُّکِ بِالفُرُوعِ ( بِالغُرُورِ)وَ َتقدیمِ الاَراذِلِ وَ تَاخیرِ الاَفاضِلِ. (غرر الحکم، ص342)

یعنی علت از بین رفتن و فروپاشی دولت ها و حکومت ها در چهار چیز است:

1. کنار گذاشتن اصول و مسائل مهم (اصول دینی، ارزشی، اخلاقی و انقلابی و ...)

2. سرگرم شدن به فروع و امور کم اهمیت( یا مغرور شدن به مقام و منصب و ...)

3. مقدم داشتن انسان های ناشایست و نالایق (به کار گماشتن آدم های نالایق بر کارها)

4. کنار زدن و به حاشیه راندن افراد لایق و شایسته و فاضل و خردمند و دانا.

**استاد سید اصغر سعادت میرقدیم (سایت نشست دوره ای اساتید حوزه علمیه قم)

(سایت نشست دوره ای اساتید حوزه علمیه قم)
(سایت نشست دوره ای اساتید حوزه علمیه قم)

**وظایف روحانیت نسبت به آینده انقلاب اسلامی

http://neshasteasatid.com/node/1911

***نسیم معرفت**

 10  اقدام در اقتصاد مقاومتی

***نسیم معرفت**

***سال 1395 برشما مبارک