آقای میلانی علاوه بر این که از مراجع طراز اوّل بودند به طُرُق معتبر دارای کرامت بودند/ حاشیه آقای میلانی بر «اَلفِقهُ عَلَی المَذاهِبِ الأَربَعَةِ» قابل توجه بود/ از نظر مالی و بعضی جهات، آقای میلانی مدرسه حَقّانی را اداره می‌کردند.

به گزارش شبکه اجتهاد، آیت‌الله سیدموسی شُبَیری زنجانی خاطراتی کوتاهی را از مرحوم آیت‌الله سیدمحمدهادی میلانی بیان می‌کند :

مُبادِی آداب

وقتی مشهد بودم، یک روز عید به دیدن آقای میلانی رفتم، ایشان فرمود: شب اینجا تشریف بیاورید تا درباره یک فرع فقهی در باب حج مذاکره کنیم. عرض کردم: به چشم. شب خدمت ایشان رفتم. استفتایی بود درباره کسی که می‌خواهد قبل از میقاتْ مُحرِم شود، چون یقین به مَحلّ میقات ندارد، می‌خواهد برای سهولت امر از مشهد با نذر مُحرِم شود، آیا جایز است؟

آقای میلانی خیلی مُبادِی آداب بود . به یاد دارم در حین بحث نیاز به مراجعه به کتاب بود، ایشان می‌خواست خودش بلند شود و از کتابخانه کتاب بردارد؛ من استجازه کردم که من این کار را انجام دهم. یادم است من از مرحوم آقای داماد [آیة‌الله‌العُظمی حاج سیّدمحمد مُحقّق داماد] مطلبی نقل کردم و ایشان خوشش آمد. گفتم: آقای داماد برخلاف نظر بیشتر آقایان به نذر اِحرام قبل از میقات اشکال می‌‌کند و می‌فرماید: چون برخلاف قواعد است، باید به همان مقداری که نصوص دالّ است، اکتفا شود و مورد نصوص[1]، نذر اِحرامِ قبل از میقات «شُکراً» است، لذا نذر برای سهولت، خارج از موضوع روایت است. آقای میلانی از این حرف خوشش آمد. در حین بحث چندبار از اندرونی منزل خدمت آقای میلانی آمدند و از ایشان خواستند برای شام برود. ایشان فرمود: نه، زود است. دو سه مرتبه این اتفاق افتاد. وقتی بحث ما به آخر رسید و از محضر ایشان بیرون آمدم، به ساعت نگاه کردم، دیدم خیلی از وقت شام گذشته است و ایشان با اینکه پیرمرد بود و توانایی جسمی‌شان مُساعِد نبود، رفتن را به تأخیر انداختند و اشاره نکردند که بحث را کوتاه کنیم. من هم متوجّه نبودم که وقت شام آقا گذشته است. (نیمه رجب 1433 «ه.ق»)

نماز جماعت

مرحوم حاج آقای والِد [آیت‌اللَّه سید احمد شُبَیری «حسینی» زنجانی] تابستانها در قم می‌ماند و گاهی ماه رجب به مشهد مُشرَّف می‌شد. وی هر وقت به مشهد می‌رفت، به منزل کسی وارد نمی‌‌شد، بلکه خانه‌ای اجاره می‌کرد. ایشان بیشتر در نماز آقای میلانی و آسید یونس اردبیلی شرکت می‌کرد و آقای میلانی هم هر شب با اصرار زیاد از وی می‌خواست که وی امامت کند ولی قبول نمی‌‌کرد. وقتی وضع را چنین دید، از برخی مأمومین خواست که در صف دوم برای وی جا بگیرند تا آقای میلانی ایشان را نبیند و اصرار نکند. البته بعضی اوقات چند شب آقای میلانی نمی‌آمد و ایشان امامت می‌کرد. پدرم در مسأله اقتدا اعمّی بود و سخت نمی‌‌گرفت. می‌فرمود: یک شب می‌خواستم از صحن قدیم (اسماعیل طلا) رد شوم تا در نماز آقای میلانی شرکت کنم. گفتند: مدتی است آسید محمد، پسر آسید علی‌مَدَد[2] _ که به تقوا معروف بود و در آن صحن امامت می‌کرد _ به جای پدرش نماز می‌خواند و چند روز هم آسید محمد نیامده است و نایب او آقای سبزواری از منبریهای مقدّس مشهد، به جای او نماز می‌خواند. من گفتم: حیف است از این نماز عبور کنم و جای دیگری نماز بخوانم؛ لذا تصمیم گرفتم آن شب را در آنجا نماز بخوانم. در صف جماعت نشستم و منتظر شدم. وقتی آقای سبزواری آمد، مرا شناخت و حاضر نشد امامت کند و من مجبور شدم امامت کنم.

فردای آن روز نیز پسر آسید علی‌مَدَد آمد و او هم حاضر به امامت نشد و حاج آقای والد امامت کرد. مرحوم حاج آقا می‌فرمود: بعداً فهمیدم راه دیگری غیر از مسیر صحن برای شرکت در نماز آقای میلانی وجود دارد؛ لذا شبهای بعد از مسیر دیگر می‌رفتم و در نماز آقای میلانی شرکت می‌کردم. آسید محمد می‌گفت: ما شب بعد منتظر بودیم ایشان تشریف بیاورند و باز امامت کنند و امامت تمام ماه رمضان را به ایشان واگذار کنیم ولی ایشان تشریف نیاوردند و فقط همین دو شب آمدند. آسید یونس اردبیلی هم ساکن مشهد بود. وی شاگرد مرحوم آخوند [آخوند خراسانی] و از مراجع بود. ایشان خیلی باصفا بود. مرحوم حاج آقای والد می‌فرمود: یک بار در نماز ایشان شرکت کردم. آسید یونس به من گفت: شما یک استخاره برای من بگیرید. استخاره کردم و گفتم: استخاره بد است. آسید یونس گفت: آقا، می‌خواستم شما امامت کنید ولی استخاره بد آمد! . (دهه آخر ماه رمضان 1433)

حاشیه بر «اَلفِقهُ عَلَی المَذاهِبِ الأَربَعَةِ»

مرحوم حاج آقای والِد [آیت‌اللَّه سید احمد شُبَیری «حسینی» زنجانی] بر کتاب «اَلفِقهُ عَلَی المَذاهِبِ الأَربَعَةِ» حاشیه نوشته بود. آقای آسید صَدرُالدّین صَدر به ایشان پیشنهاد کرد که شما مذهب امامیه را هم به آن ضمیمه کنید تا با مذهب امامیه چاپ شود. ایشان هم این کار را انجام دادند ولی تاکنون چاپ نشده است و دو جور هم نوشتند: یک تحریر آن مستقلاً قابل چاپ است و تحریر دیگر آن به ضمیمه اصل صورت مَذاهِب خَمسَه. ایشان بعداً کتاب را به آقای میلانی داد تا ملاحظه کند. آقای میلانی مقداری از کتاب را ملاحظه کرده و بر آن حاشیه زده بود. برخی از حواشی را در همان نسخه نوشته بود و برخی را هم در ورق جداگانه. شاید مجموعه حواشی آقای میلانی بیست مورد بود. این بیست حاشیه را مرحوم حاج آقا به من نشان داد. تقریباً در هجده تا از این حواشی عبارات ایشان پخته بود و متن مرحوم والد شبیه عبارات شهید اوّل، متقن و پخته و از حاشیه آقای میلانی بهتر بود. در دو مورد عبارت آقای میلانی بهتر بود و مرحوم حاج آقا هم تصدیق می‌کرد که آن دو بهتر است. آقای میلانی علاوه بر این که از مراجع طراز اوّل بودند به طُرُق معتبر دارای کرامت بودند.

اداره مدرسه حقّانی

از نظر مالی و بعضی جهات، آقای میلانی مدرسه حَقّانی [در قم] را اداره می‌کردند. کسی که خیلی در این جهت مُؤثّر بود آقا مُرتضی جزایری _ پسر آسیّد صَدرُالدّین از علماء بزرگ تهران _ است که جنبه مالی مدرسه را او تأمین می‌کرد. سابق ساکن قم بود بعد به تهران رفت و از تهران تأمین می‌کرد. آقای میلانی هم با اینها نسبت داشت. پسر آقای میلانی _ سید محمدعلی _ شوهر همشیره ایشان بود. خود آقای میلانی با آقای سید صَدرُالدّین باجناق بود .

—————————————————-

1- فِی الوَسائِلِ (ج 11، أَبوابُ المَواقیتِ، ب 13، ص 326، ح 1) +عَنِ الْحَلَبِیِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلامُ) عَنْ رَجُلٍ جَعَلَ لِلَّهِ عَلَیْهِ شُکْراً أَنْ یُحْرِمَ مِنَ الْکُوفَةِ قَالَ فَلْیُحْرِمْ مِنَ الْکُوفَةِ وَ لْیَفِ لِلَّهِ بِمَا قَال‌» .

حَلَبی از امام صادق (عَلَیهِ السَّلامُ) درباره فردی که به شُکرانه‌ خداوند ، اِحرام از کوفه را بر خود نذر کرده است سوال کرد و آن حضرت در پاسخ فرمودند : از کوفه مُحرِم شود و به نذر خود عمل کند .

وَ أیضاً (ج 11، أَبوابُ المَواقیتِ، ب 13، ص 327، ح 3) +عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیهِ السَّلامُ)قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ لَوْ أَنَّ عَبْداً أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِ نِعْمَةً أَوِ ابْتَلَاهُ بِبَلِیَّةٍ فَعَافَاهُ مِنْ تِلْکَ الْبَلِیَّةِ فَجَعَلَ عَلَى نَفْسِهِ أَنْ یُحْرِمَ بِخُرَاسَانَ کَانَ عَلَیْهِ أَنْ یُتِمَّ»

اَبی بصیر از امام صادق (عَلَیهِ السَّلامُ) نقل می کند که من شنیدم که آن حضرت فرمودند : اگر کسی به جهت شُکرگزاری از نعمتی که خداوند به او داده یا بلایی که از وی برگردانده و دور کرده ، نذر کند که از خُراسان مُحرِم شود باید این کار را انجام دهد .

2- عالم ربّانی سیّد علی‌ مَدَد مُوسوی قاینی داماد مرحوم آیـت اللـه سیّد اَبُوالحَسَن اصفهانی و جدّ آیـت اللـه سیّد احمد مَدَدِی (دامَت إِفاضاتُهُ). در مجلّه کتاب شیعه (ش 2، ص 198) اجازه روایی شیخ آقا بزرگ تهرانی به وی چاپ شده است.

*** موضوعات و عناوین فقهی و اقتصادی و اعتقادی و سیاسی و تحلیلی شبکه اجتهاد+مشهد مقدس+تنظیم توسط استاد سیداصغرسعادت میرقدیم لاهیجی+رجوع کنید به سایت حکیم زین العابدین عسکری گیلانی لشت نشایی+http://hakim-askari.rozblog.com/post/639 .+کلیک کنید .

http://ijtihadnet.ir/%d8%ae%d8%a7%d8%b7%d8%b1%d8%a7%d8%aa%db%8c-%d8%a2/.

******************************************