امضای 200 نماینده مجلس برای نامه درخواست تشکیل جلسه غیرعلنی با رئیس‌ جمهور

نماینده تهران در مجلس از امضای 200 نماینده مجلس برای نامه درخواست تشکیل جلسه غیرعلنی با رئیس ‌جمهور برای ارائه توضیحات وی در زمینه اظهارات روز گذشته‌اش خبر داد.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اصولگرایان ، حجت‌الاسلام حمید رسایی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با فارس از امضای 200 نماینده مجلس برای نامه درخواست کتبی تشکیل جلسه غیرعلنی با حضور رئیس ‌جمهور به منظور ارائه توضیحاتی درباره اظهارات روز گذشته‌اش نسبت به منتقدان مذاکرات هسته‌ای خبر داد.

وی افزود: در این نامه نمایندگان مجلس از هیأت رئیسه درخواست کردند که فردا با حضور حسن روحانی جلسه غیر علنی تشکیل شود و در آن جلسه رئیس‌ جمهور درباره اظهارات روز گذشته خود که در واقع توهین به نخبگان، مردم، نمایندگان مجلس و خبرگان و همچنین برخلاف شأن و جایگاه ریاست جمهوری بود، توضیحاتی ارائه دهد.

رسایی تأکید کرد: اظهارات روز گذشته رئیس ‌جمهور مغایر با بند 6 اصل سوم قانون اساسی نیز بود که در آن بند بر محو هرگونه استبداد، خودکامگی و انحصارطلبی تأکید شده است.

نماینده تهران در پایان گفت: برخی نمایندگان حامی دولت نیز اصرار دارند که نامه مذکور را امضا کنند.

به گزارش فارس، حسن روحانی رئیس ‌جمهور روز گذشته در جمع سفرای جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور، نسبت به منتقدان مذاکرات هسته‌ای و توافق ژنو به شدت انتقاد کرد و در بخشی از سخنان خود گفت: یک عده خوب شعار می‌دهند، اما بزدل سیاسی هستند و از همه چیز لرزه بر تنشان می‌افتد، تا حرف مذاکره پیش می‌آید، می‌گویند ما می‌لرزیم، به جهنم! بروید یک جای گرم برای خود پیدا کنید تا نلرزید.

http://osoolgerayan.com/news/other/news-id=8163

مروری بر زندگی آیت الله شیخ مرتضى مدرّس گیلانى

ناصر الدین انصاری قمی

گیلان آنلاین: شیخ مرتضى مدرّس گیلانى، از نویسندگان و پژوهشگران نامى و پرکار، بود. وى در عصر روز سه‌شنبه 7 ربیع الاول ?1335? ق در نجف اشرف دیده به جهان گشود. علوم اسلامى را از محضر آیات عظام: میرزا حبیب اللّه رشتى، فاضل ایروانى و شیخ عبد اللّه مازندرانى استفاده نمود.

آقاى شیخ مرتضى مدرّس گیلانى، از نویسندگان و پژوهشگران نامى و پرکار، بود. وى در عصر روز سه‌شنبه ?7? ربیع الاول ?1335? ق در نجف اشرف دیده به جهان گشود. پدرش آیت اللّه شیخ شعبان دیوشلى گیلانى (?1275?-?1348? ق) از فقها و مراجع مشهور نجف اشرف بود. که علوم اسلامى را از محضر آیات عظام: میرزا حبیب اللّه رشتى، فاضل ایروانى و شیخ عبد اللّه مازندرانى استفاده نمود.

آن مرحوم معالم و شرح لمعه را نزد شیخ محمد فاضل قایینى، کفایة الاصول را نزد شیخ صدرا بادکوبه‌اى تلمذ کرد و دروس خارج را از محضر حضرات آیات: شیخ محمد حسین کاشف الغطاء (فقه) ، شیخ موسى دعیبل (فقه) ، سید ابو الحسن اصفهانى، شیخ محمد کاظم شیرازى، شیخ على مرندى، میرزا حسن بجنوردى و سید احمد مستنبط تبریزى (فقه و اصول به مدت ?12? سال) استفاده نمود.

استاد مدرّس در سال ?1365? ق به ایران سفر کرد و مدتى چند در تهران و قم توقف داشت و از محضر اساتیدى چون: شیخ محمّد على شاه‌آبادى (بخشى از اسفار) و شیخ حبیب اللّه ذو الفنون عراقى (در هیأت و نجوم) و در قم از محضر میرزا على ناسوتى یزدى (کتاب الهدایة الاثیریة) بهره برد.

نامبرده از اساتید بنام حوز? علمی? نجف اشرف بود که علاوه بر تدریس متون کتب درسى، در تدریس علوم ادبى و عروض و قافیه و هیأت و نجوم و حکمت نظرى مهارت کامل داشت و گروه زیادى از اساتید و فضلاى معاصر محضرش را در آن دیار درک کرده و به کسب دانش پرداختند.

وى در سال ?1375? ق نجف را ترک گفت در تهران سکونت اختیار نمود، و به تألیف و پژوهش و نشر آثار قلمى خود و نیز تدریس در مدرس? مروى پرداخت.

از کارهاى برجست? ایشان استخراج و نشر تقویم نجومى بود که سال‌ها تقویم ایشان در شهرهاى ایران پخش مى‌شد.

آثار قلمى:

1?. دلائل الأحکام فى الفقه الجعفرى

2?. تحریر الرسائل

3?. تحریر المکاسب

4?. شرح المدخل فى النجوم

5?. الاسطرلاب عند الشرقیین

6?. قبلة الآفاق فى الهیئة

7?. الحواشى على مصادرات اقلیدس (فى الهندسة)

8?. اصول الهیئة

9?. ترجم? کتاب الجبر، اثر خوارزمى

10?. شرح جبر الخلاصة

11?. ترجم? اللمعة

12?. مفهوم المشتق

13?. رسالة فى عدم مسؤولیة الصغیر

14?. أجوبة المنشود فى الفقه

15?. رسالة فى اثبات وجوب المقدمة

16?. قاعدة لا ضرر و لا ضرار (ترجمه)

17?. أجوبة الطباطبائى (ترجمه)

18?. منطق و فلسفه

19?. مدخل الزیج فى الهیئة

20?. تاریخ نجف اشرف (?2? ج)

21?. وقایع و مقالات، فارسى

22?. فلسفة الملا صدرا الشیرازى

23?. دستور زبان فارسى، چاپ شده

24?. لغات کلیله و گلستان

25?. لغات متشابه و مشتقه

26?. النحو و الصرف

27?. شرح لامیة العجم با نام (السیل المفصم)

28?. شرح عینیة ابن سینا

29?. شرح لامیة العرب

30?. فلسف? قدیم، ترجم? هدایة الحکمة

31?. شرح میمیة الفرزدق

32?. شرح رباعى افضل الدین کاشانى.

33?. الشرعیات

34?. اخلاق الگیلانى

35?. معجم الحکماء (فى تراجم الحکماء و الفلاسفة)

36?. حکمة الأسرار (منظومه‌اى است در اخلاق و عرفان)

37?. ترجم? الفهرست، اثر ابن الندیم، ناقص است

38?. عروض و قافیه و بدیع

39?. حواشى مختصرة على کتاب الأسفار

40?. خودآموز فارسى

41?. مبادئ الهندسة

42?. فرهنگ گیلانى

43?. منهج البلاغة فى المعانى و البیان و البدیع

44?. ترجم? الفقه الأکبر، اثر ابو حنیفه شافعى

45?. لغتنام? هفت اورنگ

46?. أنباء البلاد (أو الرحلة الایرانیة) ، سفرنامه‌اش در سال ?1365? ق به ایران

47?. تعلیمات مدنى

48?. تقویم خمسین عاما

49?. دیوان الگیلانى (اشعار عربى)

50?. کلید قرآن

60?. لغات دبستان

61?. ترجم? مبادئ الفلسفة

62?. مختصرى در علم قافیه

63?. دیوان گیلانى (اشعار فارسى)

64?. لغات القرآن

65?. المختصر فى الفقه الشافعى

66?. شرح کتاب الجبر، خواجه نصیر طوسى

67?. شرح کتاب الهندسة، خواجه نصیر طوسى

68?. معجم الشعرا (?2? ج)

69?. معجم شعرا، به فارسى

70?. حدّ الغرب على المذهب الجعفرى

71?. الحکومة و الورود فى اصول الفقه

72?. القضاء و القدر (فى کلام)

73?. صرف آسان

74?. الأشاعرة و المعتزلة فى الاسلام

75?. پاسخ‌هاى مدرس گیلانى

76?. شعرشناسى

77?. خودآموز صرف

78?. تجوید القرآن

79?. شأن نزول القرآن

80?. معارف القرآن

81?. الحساب و الهندسة

82?. ده مقاله در طب یونانى

83?. رسالة فى الحق و الملک

84?. ترجم? قرآن کریم، به زبان فارسى

85?. شرح واجب الاعتقاد (در کلام)

86?. ترجم? شرح باب حادى عشر، اثر علام? حلى

87?. اصول فقه

88?. معانى و بیان

89?. شرح أبیات الهادى

90?. منطق و ارسطو

91?. فلسف? ما بعد الطبیعه یا فلسف? قدیم، ترجم? هدایة الحکمه

92?. تاریخ محکومان زمان مشروطیت

93?. توضیح المسائل فى شرح بعض المسائل من قواعد الأحکام

94?. غزالى با شما سخن مى‌گوید (منتخب کیمیاى سعادت)

95?. تاریخ نگارستان، اثر احمد غفارى کاشانى (قرن ?10?) ، تصحیح و پاورقى

96?. ترجمه الخصال، شیخ صدوق (?2? ج)

97?. اختلاف المذاهب فى الفقه (در فقه مذاهب پنجگانه)

98?. التلخیص فى الفقه

99?. ثلاث مقالات فى الهندسة

100?. مطالع الأنوار فى المنطق، اثر قاضى محمود ارموى، تصحیح

101?. هدایة الحکمة، اثر ابهرى، تصحیح

102?. الاشارات، اثر ابن سینا، تصحیح

103?. آلات المرصد، اثر دمشقى، تصحیح

104?. اللمعة الدمشقیة، اثر شهید اول، تصحیح

105?. الشمسیة فى المنطق، اثر کاتبى قزوینى، تصحیح

106?. مثنوى هفت اورنگ، جامى

107?. دیوان ناصر صفا کرمانى، تصحیح

108?. هزلیات فوقى (فوق الدین محمد یزدى)

109?. پندنام? غزالى، تصحیح، چاپ شده

110?. تسلیة الاخوان، اثر جوینى، تصحیح

111?. حجیة القطع، اثر شیخ شعبان گیلانى، تصحیح

112?. کتاب القضاء، اثر شیخ شعبان گیلانى، تصحیح

113?. دیوان السعدى العربى، جمع و تصحیح

114?. کلیات السعدى الشیرازى، تصحیح

115?. أحکام الخلل فى الصلاة، اثر شیخ شعبان گیلانى، تصحیح

116?. المقالات العلمیة، اثر شیخ شعبان گیلانى، تصحیح

117?. اخلاق غزالى یا کلید معرفت

118?. پیش‌گویى و طالع‌گیرى

119?. سه مقاله در مساحت

120?. ضعفاى صحاح (در رجال)

121?. تقویم سیّارات (?30? ج)

122?. دایرة المعارف، (?4? ج)

123?. سخنرانى‌هاى خلفا

124?. دلائل الفقه، فقه استدلالى

125?. شرح زبدة الاصول (اثر شیخ بهایى)

126?. دلائل الکلام (فى علم الکلام)

127?. دلائل الاعتقاد (فى العقائد)

128?. شرح الفیة ابن مالک (فى النحو)

129?. شرح بدایة النهایة فى الفقه

130?. تاریخ اخبارى و اصولى

131?. علوم یونان

132?. حکمة المشاء

133?. شرح تشریح الأفلاک

134?. جذر أعداد

135?. پنج مقاله در طب یونانى

136?. آهنگ مدرس (اشعار)

137?. خودآموز عربى

138?. فلسف? یونانى (?7? ج) شامل: منطق، اخلاق، ریاضى، طبیعى، معرفة النفس و فلسف? الهى

139?. سه مقاله در اسطرلاب

140?. شرح فارسى منظوم? سبزوارى

141?. القضاء و الشهادات (على المذهب الجعفرى و الشافعى)

142?. بزم عشّاق

143?. فقه جعفرى

144?. ترجم? مقامات حریرى

145?. زندگى‌نام? اثیر الدین ابهرى

146?. شرح و ترجم? خلاصة الحساب، اثر شیخ بهایى

147?. هفت مقاله یا زندگینام? همدانى

148?. خودآموز فارسى اصول

149?. ترجم? آلات مرصد، اثر دمشقى

150?. چهار مقاله در علوم دینى

151?. ده مقاله در دستور فارسى

152?. مسایل نجومى

153?. اصول عقاید امامیه

154?. هفتاد و پنج گفتار نجومى

155?. ترجم? ?90? غزل از حافظ (به عربى)

استاد مدرس گیلانى سال‌هاى آخر عمر خود را در انزوا و عزلت گذرانید و از بیمارى کلیه و ضعف بینایى رنج مى‌برد با این‌همه از تألیف و نگارش بازنماند و هرگز لذت مطالعه و پژوهش در او کاسته نشد.

مرگش در ?85? سالگى روز یکشنبه ?25?ربیع الثانى?1420ق مطابق با ?17 مرداد ?1378ش اتفاق افتاد.

 
http://guilanonline.com/index.php?mod=content&met=content_more&id=16870#.U-sgUmPHplk گیلان آنلاین
 

 

منبع: اختران فضیلت ج1، ناصر الدین انصاری قمی، دلیل ما ، قم،‌ 1388، ص 739 - 746

عقیق:

منبع:جام

http://aghigh.ir/fa/news/21038/%DB%8C%DA%A9-%D8%AD%D8%AF%DB%8C%D8%AB-%D8%B2%DB%8C%D8%A8%D8%A7

شنیدم پس از مرگ عده ای هستند که تا قیامت مدهوشند و یا خوابند و یا بر سر قبر خود می نشینند و زاری می کنند به خاطر مرگشان. درست است؟ این عده چه کسانی هستند که نه در بهشت برزخی نه در جهنم برزخی جای ندارند؟ و اگر کسی ثوابش بیشتر از گناهش باشد و به لطف پروردگار به بهشت برزخی رود تکلیف گناه هایی که کرده چیست؟ او که معصوم نبوده؟!

علامه طباطبایی می فرمایند: پر واضح است که در بهشتِ قیامتی خوابی وجود ندارد . در بزرخ نیز با این که از خواب های دنیوی سراغی نیست، با این حال نسبت به قیامت همچون خواب است به بیداری ... به همین دلیل است که طبق حدیث امام علی(ع) در قبر برای میّت مؤمن دری به بهشت باز می شود و خطاب می رسد که به آسودگی بخواب ؛ و برای غیر مؤمن دری به جهنم باز می شود و خطاب می رسد که در بدترین شرایط بخواب ... و امام باقر(ع) فرمودند: « مرگ همان خوابی است که هر شب به سراغتان می آید با این تفاوت که مدت آن طویل تر است و شخص از آن بیدار نخواهد شد مگر در روز قیامت». (انسان از آغاز تا انجام، علامه طباطبایی، ترجمه صادق لاریجانی، ص83و84)
طبق این بیان علامه طباطبایی روشن می شود که مراد از خواب اهل برزخ، ناآگاهی آنها نسبت به وضع زندگی آخرت است. اما در مقایسه با دنیا، اهل برزخ از اهل دنیا بیدارترند. لذا در مقایسه اهل بزرخ نسبت به اهل دنیا فرمودند: «الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا » (بحارالانوار، ج4، 43)( مردم دنیا در خوابند پس زمانی که مردند بیدار می شوند.)
خواب در واقع مرتبه ای از زندگی و حیات است که در آن حالت انسان آگاهی اندکی نسبت به حالت بیداری دارد. بنابراین در عالم برزخ همه به اعتبار دنیا زنده و بیدارند ولی نسبت به حیات اخروی در خوابند . البته برخی دربرزخ نیز از آگاهی بالایی نسبت به حیات آخرت برخوردارند یا به عبارتی در برزخ نیز زنده به حیات اخروی هستند .
امّا سوال قبر و مؤاخذه بنا به برخی روایات برای همه نیست. امام صادق(ع)می فرمایند: «در قبر تنها ا زکسانی سوال و مواخذه می شود که در محض نمودن ایمان یا کفر کوشیده باشند و دیگران به حال خود رها خواهند شد».(کافی، ج3، ص235) روایات به این مضمون بسیار زیاد و به قول علمای حدیث در حد استفاضه است.
ضریس الکناسی از امام باقر(ع) می پرسد: فدایت گردم کسانی که موحّدند و به پیامبری محمد(ص) اقرار دارند، لکن گناهکارند و امامی ندارند و ولایت شما را نمی شناسند وضعشان چگونه است؟ فرمودند: « در قبر باقی خواهند ماند: اگر عمل صالحی داشته باشند و عداوتی(نسبت به ما اهل بیت) ابراز نکرده اند، برای آنها راهی به بهشتی که در مغرب است، گشوده خواهد شد و از آنجا برایشان نسیم فرح خواهد وزید تا اینکه در روز قیامت خداوند خویش را ملاقات کنند و خداوند آنها را به خاطر نیکیها و بدیهایشان مورد حساب و مؤاخذه قرار دهد. مستضعفین، ابلهان، اطفال و فرزندان مسلمانان که به حد بلوغ نرسیده اند، نیز چنین وضعی دارند».
بنابراین درعالم برزخ از کسانی سوال می شود که اهل فکر بوده اند و شعور لازم برای درک حقیقت را داشتند ؛ و بر این اساس یا دنبال محض نمودن ایمان خود بودند یا در مسیر کفر پیش می رفتند. این دو گروه هر کدام به دو دسته تقسیم می شوند. 1. مؤمنان و کافرانی که در ایمان یا کفر به درجات بالایی رسیده اند. 2. مؤمنان و کافرانی که در مسیر محض نمودن ایمان و کفرشان بودند ولی به درجات بالای ایمان و کفر نرسیده اند.
مؤمنین محض ، هم در برزخ اهل بهشتند هم در آخرت. کفار محض نیز در هر دو عالم اهل جهنمند. اما مؤمن غیر محض در عالم بزرخ به مقدار ناخالصی ایمانش عذاب می بیند ولی در آخرت از اهل بهشت است و حتی ممکن است در برزخ نیز بعد از مقداری عذاب از عذاب نجات یابد. عمرو بن یزید می گوید: از امام صادق(ع) پرسیدم: من از شما شنیدم که شما می فرمودید هر شیعه ای به بهشت می رود به خاطر آنچه در آنهاست. حضرت فرمودند: « راست گفتم، به خدا قسم همه آنها در بهشتند». گفتم: فدایت شوم گناهان زیادند و بزرگ. پس امام فرمودند: « در قیامت همه آنها در بهشتند به سبب شفاعت پیامبر مطاع یا شفاعت وصی پیامبر ، لکن به خدا قسم من بر شما در مورد برزخ هراسناکم». گفتم: برزخ چیست؟ فرمود: «همان قبراست از زمان مرگ تا روز قیامت»(کافی، ج3، ص243)
کافران غیرمحض ، هم در عالم برزخ اهل جهنمند هم در آخرت ، لکن بنا به ظهور برخی آیات و روایات به نظر می رسد که آنها مخلد در جهنم آخرتی نخواهد بود.
البته جهنم رفتن این سه گروه در برزخ و دو گروه کافر در آخرت به این شرط است که در دنیا توبه نکرده باشند لذا اگر کافر از کفرش توبه واقعی کند و در مسیر ایمان قرار گیرد از عذاب نجات می یابد. همچنین مؤمن غیرمحض اگر از گناهش توبه کند عذاب برزخی نخواهد داشت ؛ و درجه آمرزش به میزان درجه توبه است کما اینکه درجه عذاب بستگی به درجه گناه دارد.
برای مطالعه بیشتر ر.ک: معاد، استاد محمد شجاعی، ج1، ص301 الی 349انسان از آغاز تا انجام، ص80-85.

http://www.porseman.org/q/show.aspx?id=92545

حدیث عزت‏

حسین، امام عزت است و کربلا، تجلى‏گاه عزتمندى یاران خدا. و عاشورا، لحظه‏اى تاریخى که افتخار حفظ دین و ارزش‏ها و فدا کردن خود براى بقاى آنها به حسین‏ علیه السلام تعلق گرفت. حسین از آن رو افتخار بشر شد که زندگى بدون ارزش را همسنگ «مرگ زرد»، دانست و رفتار و گفتارش آکنده از عطر سرافرازى ماند.

به قول شهید مطهرى: «با این که از امام حسین ‏علیه السلام کلام زیادى نقل نشده است، اگر به نسبت حساب کنیم، در میان ائمه از ایشان بیشتر از همه، در مسأله کرامت و عزت نفس مأثور است. از جمله کلمات قصار ایشان است: «موت فى عزّ خیر من حیاة فى ذُلّ»... راز این ‏که این‏ گونه کلمات از ایشان به نسبت بیشتر از سایر ائمه رسیده، این است که داستان کربلا زمینه‏اى بود براى این که روح امام حسین‏ علیه السلام در این قسمت تجلى خودش را ظاهر کند.»(1)

ما نیز در این مقاله بر آنیم کهچهل گوهر حسینى پیرامون عزّت(2) را به خوانندگان تقدیمنماییم.

زندگى در سایه عزت‏

1. مَوْتٌ فى‏ عِزٍّ خیرٌ مِنْ حَیاةٍ فى ذلّ.(3)

مرگ با عزت بهتر از زندگى در ذلت است.

مرگ در سایه ذلت‏

2. لَیْسَ المَوْتُ فى سبیلِ العِزِّ الاّ حیاةٌ خالِدَةً و لیستِ الحیاةُ معَ الذُّلِّ الاّ الموت الذى لاحیاةَ مَعَهُ.(4)

مرگ در راه عزت، تنها حیات جاودان است و زندگى با ذلت، چیزى جز مرگى که تهى از حیات است، نیست.

ذلت‏پذیرى، هرگز!

3. یا اَخى‏ وَاللهِ لَولم تکُن فى الدّنیا مَلْجَأً ولا مَأوىً لَما بایَعتُ یزیدَ بنَ مُعاوِیَةَ اَبَداً.(5)

برادرم! حتى اگر در دنیا هیچ پناه و آشیانى نداشته باشم، به خدا قسم هرگز با یزید پسر معاویه بیعت نخواهم کرد.

مرگ عزت آفرین‏

4. ما اَهوَنَ الموتُ على‏ سبیل نَیل العزّ و احیاءِ الحقِّ.(6)

چه آسان است مرگ در راه رسیدن به عزت و احیاى حق.

شعار عزت‏

5. الموتُ اولى‏ مِن رکوبِ العارِ ،والعارُ اولى‏ مِن دخولِ النَّارِ.(7)

مرگ، بهتر از ننگ پذیرى است و ننگ، بهتر از ورود در آتش است.

عزت اهل ایمان‏

6. شخصى به امام حسین‏علیه السلام گفت: تو متکبرى! فرمود:

کُلُّ الکِبْرِللهِ وَحْدَهُ ولا یکونُ فى غیرهِ. قالَ اللّهُ تعالى: «فَلله العزَّةُ و لِرَسولِهِ و للمؤمنین‏(8)»(9)

همه عظمت، کبر و بزرگیاز آنِ خداى یگانه است و در دیگرى نیست. خداى متعال فرمود: «عزت مخصوص خدا و رسول و اهل ایمان است.».

تشخیص روش عزت آفرینى‏

بعد از صلح امام حسن ‏علیه السلام، شخصى به امام حسین ‏علیه السلام گفت: آیا عزت را با ذلت معامله کردید؟ امام حسین ‏علیه السلام فرمود:

7. اِنَّ قَد بایَعنا و لیس الى‏ ما ذَکَرتَ سبیل‏.(10)

ما بیعت کرده‏ایم و به آنچه تو مى‏گویى، راهى نیست.

اولویت امام براى عزت آفرینى‏

8. اِنَّ هؤُلاءِ قَومٌ لَزَموا طاعَةَ الشیطانِ و تَرَکوا طاعَةَ الرحمانِ و اَظهروا الفسادَ فى‏الارضِ و اَبْطلوا الحدودَ و شَرِبوا الخُمورَ و اِسْتَأثَروا فى اموالِ الفقراء والمساکینِ و انا اَولى مَن قام بنُصرَةِ دین الله و اعزازِ شَرعِهِ والجهادِ فى سبیله لتکون کلمة الله هى العلیاء.(11)

اینان مردمى اند که در پیروى شیطان پا برجایند و خداى رحمان را پیروى نمى‏کنند و در زمین فساد را رواج داده و حدود خداوند را باطل کرده‏اند. شراب مى‏نوشند و اموال فقرا و مساکین را ویژه خود ساخته‏اند و من سزاوارترم که به یارى دین خدا برخیزم و آیین او را عزیز دارم و در راهش جهاد کنم تا کلمه «الله» برترین باشد.

ذلت گریزان‏

9. یأبَى اللهُ ذلک (الذلّةَ) لنا و رسولُهُ و المؤمنون و حُجُورٌ طابَتْ و طَهُرَتْ و اُنوفٌ حَمیَّةٌ و نفوسٌ اَبِیَّةٌ مِن اَنْ تُؤثَرَ طاعَةَ اللّئامِ عَلى مصارع الکرام.(12)

خداوند و پیامبر و مؤمنان و دامن‏هاى پاک و سرافرازان غیور و دلاوران با رشک، آن (ذلت) را براى ما نمى‏پذیرند و پیروى فرومایگان را بر قتلگاه بزرگواران برنگزینند.

دل نبستن به دنیا

10. هَلْ تَقْدِرونَ عَلى‏ اکثر مِن قتلى؟ مَرحَباً بالقَتْلِ فى‏سبیل اللهِ ولکِنَّکُم لاتقدرون عَلى هَدمِ مَجدى‏ و مَحوِ عزّى و شَرَفى‏ فَاِذاً لا اُبالى‏ بِالقَتْلِ.(13)

آیا شما به بیشتر از کشتن من توان دارید؟ خوشا به مرگِ در راه خدا! اما شما نمى‏توانید مجد و عزت و شرف مرا نابود کنید، پس مرا از کشته شدن چه باک.

عمل به تکلیف در هر شرایط

11. أَلا اِنّى‏ زاحِفٌ بهذه الاُسْرةِ عَلى قِلَّة العتادِ و خَذَلَةِ الأصحاب‏،فَاِنْ نَهزِم فهَزّامون قِدْماً،و ان نُهزَم فَغَیرُ مُهزَّ مینا،و ما اِن طِبُّنا جُبْنٌ و لکن‏ منایانا و دَولةُ آخرینا. (14)

بدانید با همین آمادگى ناچیز و یاران اندک، با شما پیکار مى‏کنم. اگر دشمن را بشکنیم، از دیرباز غالب بوده‏ایم و اگر شکست بخوریم، باز مغلوب نشده‏ایم که در خوى ما ترس نیست، بلکه این، اجل‏ها و نوبت واپسین ماست.

ذلت ناپذیرى‏

امام حسین‏ علیه السلام در برابر تقاضاى بیعت از سوى اشعث بن قیس فرمود:

12. لا وَاللهِ لا اُعطیهم بِیَدى‏ اِعطاءَ الذَّلیل ولا اُفِرُّ اِفْرارَ العبید. «عِبادَ اللهِ اِنّى‏ عُذْتُ بِرَبّى‏ و ربِّکُم اَن‏ تَرْجِمُونِ.»(15)

نه به خدا سوگند! هرگز دست مذلت در دست ایشان ننهم و مانند بردگان تسلیم نشوم و یا فرار نکنم «بندگان خدا! من به پروردگار خود و شما پناه مى‏برم از این که مرا سنگسار کنید.»

بر سر دو راهى عزت‏

13. اَلا اِنَّ الدَّعِىَّ بن الدَّعِىَّ قَد رَکَزَ بینَ اِثنَتَینِ؛ بَین السَّلِّةِ والذِّلَّةِ و هیهاتَ مِنّا الذِّلَّةُ.(16)

آگاه باشید که زنازاده فرزند زنازاده میان دو چیز پافشرده است؛ کشته شدن و ذلت. هیهات که ما ذلت را بپذیریم!

سازش، هرگز!

عبدالله بن عمر از امام حسین‏علیه السلام خواست تا با یزید سازش کند، امام فرمود:

14. اُفٍّ لِهذا الکلامِ أبَداً ما دامتِ السَّماواتُ و الارضُ أسألُکَ باللّهِ یا عبدَالله أنا عندکَ عَلى خَطَاءٍ من أمرى هذا فَاِنْ کنتُ عندکَ عَلى‏ خَطاءٍ فَرُدَّنى فَاِنّى اَخْضَعُ و اَسْمَعُ و أطیعُ.(17)

براى همیشه و هر زمان، اف بر این سخن! عبدالله! تو را به خدا، آیا نزد شما من در تصمیم خود اشتباه مى‏کنم؟ اگر در اشتباهم، بگو که من خاضعم و مى‏شنوم و مى‏پذیرم.

پذیرش هزینه؛ خواست خدا

15. لا أُعطى‏ المَقادَةَ و المَذَلَّةَ مِن نَفسى فَقد عَلِمتُ واللهِ اَنَّهُ جاءَ مِنَ الامر ما لا قِوامَ بِهِ وَ لکِنْ قَضاءُ اللهِ ماضٍ فِىَّ وَ هوالذّى یَفْعَلُ فى بیتِ رسولِهِ ما یَشاءُ و یَرضى‏. (18)

من از بیعت با یزید خوددارى خواهم کرد و زیر بار بردگى و ذلت نخواهم رفت. به خدا سوگند! مى‏دانم حادثه‏اى پیش آمده که هیچ نظام (حساب و کتاب) ندارد؛ ولى قضاى خداوندى در حق من رخ خواهد داد و اوست که در خاندان پیامبرش آنچه را مى‏خواهد و مى‏پسندد، انجام مى‏دهد.

نیروى بى‏پایان، دلیل عزت‏

16. سبحانَ ربِّکَ رَبِّ العِزَّةِ عَمَّا یَصِفونَ... سبحانَ ذى العِزَّةِ و العظمةِ... لاحولَ ولا قُوَّةَ الاَّ باللهِ العلىِّ العظیم.(19)

پاک و منزه است پروردگار تو که مالک عزت است از آنچه که خلق در توصیف او مى‏گویند... پاک و منزه است صاحب عزت و عظمت... هیچ جنبش و نیرویى جز از خداى بلند مرتبه عظیم الشأن نیست.

پیروى از امام زمان‏ علیه السلام سمبل خداشناسى‏

17. اَیّها النَّاسُ اِنَّ الله جَلَّ ذِکرهُ ما خَلقَ العبادَ الاّ لِیَعرِفُوهُ فاِذا عَرَفوه عَبدوه فاذا عبدوه استغنوا بعبادتِهِ عن عبادةِ ما سَواهُ (فقال له رجل: یابن رسول الله! بابى انتَ و امّى فما معرفةُ الله؟) قال: معرفةُ اهلِ کُلّ زمان اِمامَهُم الذى یَجِبُ علیهم طاعتُهُ.(20)

اى مردم، خداى بزرگ بندگان را نیافرید، مگر براى آن که او را بشناسند، وقتى او را شناختند او را پرستش خواهند کرد و هنگامى که او را بپرستند، از بندگى غیر اوبىنیاز خواهند شد.

مردى پرسید: اى فرزند رسول خدا پدر و مادرم فدایت، شناخت خدا چیست؟ فرمود: شناخت مردمبه امامشان درهر زمان؛ آن امامى که اطاعتش بر آنها واجب است.

در حزب خدا بودن‏

18. نحنُ حِزبُ اللهِ الغالبونَ و عترةُ رسولِ الله ِ‏صلى الله علیه و آله و سلم الاَقربونَ... .(21)

ما حزب خدا و پیروزیم و از نزدیک‏ترین بستگان رسول خداییم...

بى‏نیازى‏

شخصى از امام پرسید: عزت آدمى در چیست؟ فرمود:

19. اِستِغناؤُهُ عَنِ النَّاسِ.‏(22)

در بى‏نیازى‏اش از مردم.

توکل به خدا

20. اِنَّ العِزَّ والغِنى‏ خَرَجا یَجولانِ فَلَقیا التَّوَکُّلَ فاسْتَوْطَنا.(23)

"عزت" و"بى‏نیازى" بیرون آمدند و به گردش پرداختند، وقتى با توکل رو به رو شدند، در آن مقیم شدند.

راست گویى‏

21. الصّدقُ عِزُّ وَالکِذْبُ عَجزٌ. (24)

راستى، عزت و دروغ ناتوانى است.

هوس ستیزى‏

22. اِصبِر عَمَّا تُحِبُّ فیما یَدعوکَ الیه الهَوى‏.(25)

در مواردى که هواى نفس تو را فرا مى‏خواند، از آنچه (ناحق است) دوست دارى، خود را نگهدار.

.................................................................................

برای ادامه مطلب به آدرس زیر مراجعه گردد:

http://www.fajresadiq.ir/gschool/Teacher.aspx?Lang=F&TID=04235D462437542651497353

3. بلاغة الحسین، ص 141.

4. احقاق الحق، ج 11، ص 60.

5. بحارالانوار، ج 44، ص 329.

6. احقاق الحق، ج 11، ص 60.

7. بحارالانوار، ج 45، ص 50.

8. منافقون/ 8.

9. بحارالانوار، ج 44، ص 198.

10. انساب الاشراف، ج 3، ص 151.

11. تذکرة الخواص، ص 217.

12. مقتل‏الحسین، خوارزمى، ج 2، ص 7 و 8.

13. احقاق الحق، ج 11، ص 60.

14. بحارالانوار، ج 45، ص 8.

15. همان، ص 6.

16. مقتل خوارزمى، ج 2، ص 7 و 8/ تحف العقول، ص 171(با اختلاف عبارت)/ مقتل خوارزمى، ج 1، ص 182.

17. متقل خوارزمى، ج 1، ص 19.

18. الفتوح، ج 5، ص 11/مقتل، خوارزمى، ج 1، ص 182 (با اختلاف).

19. منهج الدعوات، ص 149، (دعاى عشرات).

20. کنز الفوائد، ص 151.

21. وسایل الشیعه، ج 18، ص 144.

22. بحارالانوار، ج 36، ص 384.

23. مستدرک الوسایل، ج 11، ص 218.

24. تاریخ یعقوبى، ج 2، ص 246.

25. نزهة الناظر و تنبیه الخاطر، ص 85، ح 18.

26. احقاق الحق، ج 11، ص 605، «الاّالسّعادة»/ بحارالانوار، ج 44، ص 381.

27. بحارالانوار، ج 45، ص 299.

28. مائده/ 63.

29. همان/ 44.

30. تحف العقول، ص 168.

31. همان.

32. همان.

33. همان و بحارالانوار، ج 100، ص 79.

34. تحف العقول، ص 168.

35. همان.

36. بحارالانوار، ج 26، ص 288.

37. موسوعة کلمات امام حسین(ع)، (ترجمه)، ص 840.

38. بحارالانوار، ج 44، ص 383.

39. همان، ج 100، ص 79.

40. احتجاج طبرسى، ج 1، ص 292.

41. بحارالانوار، ج 45، ص 299.

42. مقتل، خوارزمى، ج 1، ص 226.

43. بحارالانوار، ج 4، ص 364.

44. تاریخ طبرى، ج 3، ص 334.

45. دیوان امام حسین(ع)، ص 178.

http://www.fajresadiq.ir/gschool/Teacher.aspx?Lang=F&TID=04235D462437542651497353

الموتُ اولى‏ مِن رکوبِ العارِ    

               والعارُ اولى‏ مِن دخولِ النَّارِ

         بحارالانوار، ج 45، ص 50

امام حسین ع در یکی از شعارهای حماسی که در مقابل لشکر دشمن وخواسته های آنان مبنی برتسلیم شدن خواند اینگونه بود:الموت اولی من رکوب العار  والعار اولی من دخول النار... یعنی مرگ در نزد من سزاوارتر وشایسته تر است از اینکه زیر بار ذلت تسلیم شدن بروم وتحمل ذلت وخواری تسلیم نشدن در مقابل خواسته های دشمن بهتر است از دخول در آتش جهنم وآتش قهر الهی.

سید اصغر سعادت

*****************

ما معنى "الموت أولى من رکوب العار والعار أولى من دخول النار".

 آیت‌الله العظمی مکارم از استاد خود می گوید:

  12 ویژگی مهم آیت‌الله العظمی بروجردی(ره) 

                                                      آیت الله  محمد شجاعی  دام ظله

به نام خدا

هر موجودی برای خودش رایحه‌ای دارد از آن روایح غیبی، خوب یا بد. هر موجودی در احوال مختلف رایحه‌ها دارد، خوب یا بد. من و شما در هر لحظه یک رایحه‌ای داریم خوب یا بد. هر چه شما در حال طاعت و در حال انقطاع و توجّه به سوی حق باشید رایحه‌ی خوب دارید. هر چه شما در حال معصیت، غفلت باشید، در مراتب مختلف و انحاء گوناگون رایحه‌ی بد دارید. این چیزی است که اگر انسان به آن مرحله از کشف برسد، آن وقت واقعاً تحیّر‌آور است.  

همین‌ که انسان تصمیم بر معصیت می‌گیرد، این بو از وجود او، از نَفَس او و مخصوصاً از دم او متصاعد است. امّا اهل آن می‌خواهد که بیابد (ودرک نماید). انسان معصیت را که شروع کرد بو ی خیلی بد به شکل دیگر از وجود انسان مخصوصاً از دَمِ انسان و از نَفَس انسان متصاعد است و اگر در این بین اهل کشف باشد، می‌بیند که ملائکه که موجودات نوری و پاک هستند، این‌ها چطور از این بو‌ها فرار می‌کنند و در این‌جا به این نکته هم توجه داشته باشید که حتّی بوهای بد دنیوی که من و شما با این شامّه استشمام می‌کنیم، حتّی این‌ها در مقام عبودیت( در مقام نماز ودعا وعبادت وراز ونیاز ) می‌بینید که نهی شده، دستور شرع مقدس این است که از این‌ها دور باشید، حتّی این‌ها بد است. حتّی این بوهای عادی معمولی  و بوی بد در دنیا که با شامّه‌ی عادی (استشمام می شود  ،از اینها هم باید پرهیز کرد )، این‌ها اسرار است ما نمی‌فهمیم، می‌دانید گفته شده است وقتی عبادت می‌کنید سعی کنید لباس شما، بدن شما هیچ بوی بد ندهد، کثیف نباشد. گفته شده است آن موقعی که مشغول ذکر هستید، مشغول دعا هستید در جای عبادت خود، در جای ذکر خود، مثلاً عُود روشن کنید، آن‌جا را معطّر کنید، بدن را، لباس را، مخصوصاً منزل را، آن‌جایی (ومکانی) را که دارید. خیلی تأکید شده است (که نظیف وپاکیزه  وتمییز و خوشبو ومعطر باشد) 

در هر صورت انسان در حال معصیت روایح خیلی بدی دارد مخصوصاً از دَم(نَفَس) خود. در حال طاعت به انحاء مختلف و در درجات مختلف ، دارای روایح طیّبه‌ی خوبی است که باز به تصوّر نمی‌آید و اهل کشف (آن را)می‌یابند. کسی که از کشف شَمّی برخوردار است این مسائل را می‌یابد یعنی اگر بین شما کسی باشد از کشف شمّی برخوردار باشد، وقتی که به بنده نزدیک می‌شوید اگر من معصیت‌کار باشم، تصمیم به معصیت داشته باشم، کسی هستم که مرتکب معصیت هستم، بویی، یک رایحه‌ی خیلی بد استشمام می‌کنید که دیگر نمی‌شود گفت چطور بد است؟(یعنی بوی خیلی بدی دارد وقابل تصور نیست) مخصوصاً در حال معصیت و اگر یک فرد الهی باشم رایحه‌ی خوبی استشمام خواهید کرد. رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم)  (بعد از بازگشت از سفر)وارد منزل شد  فرمود: 

    ، «أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ مِنْ قِبَلِ الْیَمَنِ» یا «مِنْ جَانِبِ الْیَمَنِ» فرمایش رسول الله معروف بین رواة، بین ارباب باطن و بین عرفا، در کتاب‌های آن‌ها، این یک بند معروفی است. همه‌ی عرفا، شیعه، سنّی، همه‌ی ‌آن‌ها این را آوردند. رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) گفته. «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ مِنْ جَانِبِ الْیَمَنِ» می‌فرمود که من رایحه‌ی رحمان را از جانب یمن استشمام می‌کنم، اویس در یمن بود. گفته شده است که آن‌جا بود و گوسفند‌چران هم بود، این‌طور گفته شده است اگر درست باشد، هر چه بود آن‌جا (در یمن)بود.  (پیامبر ص

)می‌فرمود که من رایحه‌ی خدا را از آن‌جا استشمام می‌کنم. «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ مِنْ قِبَلِ الْیَمَنِ» یا «مِنْ جَانِبِ الْیَمَنِ» ،  جریان این‌طور بود که اویس (رضوان الله علیه) مادر پیری داشت که به او خدمت‌گذار بود. یک وقتی از مادر خود اجازه گرفت که به زیارت رسول اکرم (صلوات الله علیه و آله و سلّم) بیاید، به مکّه یا مدینه،. در مکّه یا مدینه یادم نیست، یکی از این دو، آمد تا ظهر مادر او اجازه داده بود که برود و برگردد. خیلی مادر او افتاده بود که همه وقت می‌باید در خدمت او بود. آمد و وارد منزل رسول اکرم (صلوات الله علیه) شد و سؤال کرد و گفتند که رسول الله منزل نیست. رسول الله بیرون بود. اویس آن اندازه هم فرصت نداشت که توقّف کند که رسول الله بیاید، زیارت کند و برگردد چون می‌ترسید به ظهر نرسد و مادر پیر او  (در انتظارش)بماند ( ودچار مشکل شود) که این خلاف رضایت الله و رضایت رسول (صلوات الله علیه) بود و لذا برگشت. با تأسّف برگشت چون که به زیارت رسول اکرم (صلوات الله علیه) نائل نشد. بعد که رسول الله به منزل آمد، همین ‌که رسید گفت: «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ» من بوی رحمان از جانب یمن را، استشمام می‌کنم یعنی آیا اویس آمده؟ گفتند: بله، اویس قَرَنی آمده بود و رایحه‌ی او را رسول الله  استشمام فرمود . شما اگر یک بوی خیلی معطّری، عطر معطّری را در یک منزلی بیاورید، ببرید، رایحه‌ی آن می‌ماند، در ظاهر این‌طور است امّا در باطن بالاتر از این است و اصولاً باطن هیچ مکان و این‌ها نمی‌‌شناسد، فوق مکان و مسائل احکام و مکان و زمان و امثال این‌ها است. ...

در دفتر چهارم مثنوی است:

از یمن می آیدم بوی خدا

بوی رامین می‌رسد از جان ویس                 بوی یزدان می‌رسد هم از اویس

از اویس و از قَرَن بوی عَجَب                        مر نبی را مست کرد و پرطرب

چون اویس از خویش فانی گشته بود          آن زمینی آسمانی گشته بود

آن هلیله پروریده در شکر                    چاشنى را تلخیش نبوَد دگر

آن هلیله رسته از ما و منى                         نقش دارد از هلیله طعم نى

آن کسى کز خود به کلّى در گذشت            این منى و مایى خود در نوشت

تنظیم : توسط سید اصغر سعادت میرقدیم

اویس قرنى

محمد رضا یکتایى

- 7 -

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ»

در جلسه‌ی گذشته در اوّل صحبت قسمتی از وقت جلسه را در خصوص یکی دیگر از اقسام کشف اختصاص دادیم و ادامه‌ی کشف ذوقی و اجمالاً کشف ذوقی را توضیح دادیم. بعد هم که در ادامه‌ی جلسه صحبتی دیگر داشیم. حالا در این جلسه به دو قسمت دیگر از اقسام کشف باز به صورت خیلی مجمل و کلّی اشاره می‌کنم که اگر خدا خواست در جلسه‌ی دیگر صحبتی هم در کشف معنوی داشته باشیم به صورت خیلی کلّی و اگر خدا خواست این بحث تمام بشود. کشف صوری را گفتیم که پنج قسم است. کشف ابصاری را دو، سه جلسه توضیح دادیم به صورت کلّی. کشف سمعی را، سماعی را هم در یک جلسه توضیح دادم. کشف ذوقی هم در جلسه‌ی گذشته به اجمال گفتم امّا در صحبت امروز خود باز اشاراتی در خصوص کشف ذوقی که جلسه‌ی گذشته داشتیم، خواهیم داشت.

امّا اصل آن صحبتی که در این جلسه داریم دو قسمت دیگر باقیمانده است که کشف شمّی باشد و کشف لمسی. در اصطلاح این‌طور گفته می‌شود: کشف شمّی و لمسی. از اقسام پنج‌گانه‌ی کشف صوری که به حواس پنج‌گانه مربوط است. آن‌جا که قلب سالک به اذن الله با انوار الهی روشن شد و این انوار به مشاعر ظاهری و باطنی سرایت کرد یا در مشاعر این انواری که در قلب تجلّی کرده متجلّی شد، مشاعر هم از ادراکات بالاتر قوی شدن از جمله شمّ انسان یعنی شامّه و هم‌چنین لمس انسان، لامسه نیز از ادراک بالاتر و از دریافت بالاتری بر اثر تجلّی انوار ربوبی در آن‌ها برخوردار می‌شود یعنی شامّه‌ی سالک استشمام می‌کند آنچه را که قبلاً استشمام نمی‌کرد یا دیگران و افراد عادی استشمام نمی‌کنند. در این مرحله گفته می‌شود این سالک از کشف شمّی برخوردار است. در لمسی لامسه‌ی سالک لمس می‌کند آنچه را که قبلاً لمس نمی‌کرد یا دیگران و افراد عادی لمس نمی‌کنند، این‌جا گفته می‌شود که سالک از کشف لمسی برخوردار است. این دو قسم را در این جلسه تا حدودی من توضیح می‌دهم. این دو قسم هم، اوّل من کشف شمّی را یک مقدار توضیح می‌دهم بعد کشف لمسی را. هر دو قسم آن دارای مراتب است مانند آن سه قسم دیگر و اوّل که قبلاً گفتیم. این دارای مراتب بودن چیزی است که خود شما که مکرّر توضیح دادیم،

 اگر سالک در سلوک خود موفّق باشد مدارج و منازل طی می‌کند. منازل به یک نظر بی‌شمار، به یک نظر بعضی‌ها شمارشی تعیین کردند آن هم طبق تقسیم‌بندی‌ها که ارباب سلوک و عرفا داشته‌اند. و این‌ها نمی‌شود گفت که حدود منازل روشن است. روایاتی هم که ناظر بر منازل بین انسان و خدا است، لحن روایات هم باز با لحاظ‌ها فرق می‌کند. گاهی 70 هزار گفته شده است، گاهی 90 و چند هزار گفته شده است، الی آخر، خیلی گاهی کمتر گفته شده است. این‌ها باز با لحاظ‌ها و اعتبارها فرق می‌کند. بحث آن خیلی طولانی است. همین‌قدر سالک در منازل پیش می‌رود. منزلت‌ها، مدارج، مراحل، عوالم، همه‌ی این تعبیرها درست است و طبیعی است که سالک وقتی در منازل پیش می‌رود و در مدارج بالا می‌رود و صعود می‌کند، به تناسب منزلت‌ها از انوار ربوبی متجلّی در قلب و در وجود خود بهره‌مند می‌شود. هر چه منزلت بالاتر باشد تجلّی انوار بیشتر، تا جایی که به نهایت برسد که «وَ اَلْحِقْنِی بِنُورِ عِزِّکَ الْأَبْهَجِ فَأَکُونَ لَکَ عَارِفاً‏» که در مناجات شعبانیه می‌خوانیم: «وَ اَلْحِقْنِی بِنُورِ عِزِّکَ الْأَبْهَجِ» که ؟؟ نور عزّ خدا باشد حالا این‌ها را ما هیچ نمی‌فهمیم چیست ولی همین‌قدر تا نهایت به آن‌جا برسد. تا نهایت هم به آن معنا نیست، ولی آن اندازه که ما می‌فهمیم.

در هر منزلتی تجلّی انوار به تناسب همان منزلت خواهد بود و طبعاً سالک از مکاشفات و مشاهدات و درجات مختلف برخوردار می‌شود در نتیجه کشف شمّی را سالک از یک جا شروع می‌کند و به تناسب بالا رفتن منزلت عبودیت او، عبودی او، این کشف هم کامل‌تر می‌شود. کشف لمسی هم همین‌طور مانند کشف‌های دیگر.

مراحل ابتدایی و کاملاً اوّلیه‌ی کشف شمّی به این صورت، مراحل ابتدایی و اوّلیه‌ی کشف شمّی که شامّه‌ی سالک آنچه را که محجوب است و پشت پرده است استشمام می‌کند، معمولاً به این صورت شروع می‌کند که سالک چه در مواقع ذکر، چه در مواقع به ظاهر غیر ذکر و در حالات مختلف یا همچنین باز در خواب یا در بیداری، یا بین خواب و بیداری، یا در حالات به خصوصی که برای سالکین است روایحی را استشمام می‌کند، روایح یعنی رایحه‌ها و بو‌های خوب به اصطلاح، روایح خوب را که حدود در، حالا آن را نمی‌شود گفت، در آن مراحل اوّلیه‌ی آن بعضی از مشابهت‌ها به بعضی از روایح خوب موجود در این دنیا دارد، در عین حال وجه تمایز هم دارد امّا به یک نظر هیچ مشابهتی ندارد. استشمام روایح می‌کند، مثلاً دفعتاً می‌بیند که رایحه‌ای به مشام او می‌رسد البته در مراحل اوّلیه کاملاً ابتدایی، آن روایح خیلی جذب‌کننده است و خیلی خوب است و یک مقدار هم ناشناخته است گفتم، یک مقدار هم آن اوایل شباهت دارد و استشمام این روایح در اوّل گفتم در حالات مختلف می‌شود، خوب در اوایل این‌طور است. البته این‌جا این نکته را تذکّراً را عرض می‌کنم توجّه داشته باشید که گاهی هم ممکن است که کسی که به بعضی از اذکار و اوراد شروع کرده از این مسئله برخوردار باشد، ما می‌گوییم این کشف، اوّلین مرحله‌ و کاملاً ابتدایی کشف شمّی است و این در این حد است، بیش از نیست.

ممکن است حتّی کسی به بعضی از اوراد و اذکار با یک سلسله‌ آمادگی‌ها که در درون او است، مشغول شده ولی در سلوک می‌شود گفت هیچ قدمی برنداشته است، از این روایح به خصوص صورت ابتدایی آن استشمام می‌کند، این دلیل بر یک منزلت نمی‌شود. در مراحل اوّلی ابتداییه، شروع کردن آن به این صورت است امّا این‌که این دلیل می‌شود این آدم عند‌الله منزلتی دارد که حتّی خیلی‌ها از این‌گونه مسائل به اشتباه می‌افتند، این این‌طور نیست. خیلی آدم‌های ناپخته، نساخته، ساخته نشده، پر از هوی و هوس، پر از اشکالات، خصلت‌های بد، خلاصه در راه هیچ قدم نگذاشته امّا در عین حال یک صفایی دارد، به یک اذکاری مشغول است، یک عقیده‌ی پاکی دارد، گاهی یک سلسله علل دیگری جمع می‌شود، گاهی از این مسائل، از این روایح خوب می‌بینید که دفعتاً استشمام می‌کند و به اصطلاح روایح غیبی است. این تذکّر در نظر شما باشد. و تذکّر دیگر این‌که گاهی هم ممکن است بعضی‌ها اشتباه ‌کنند یعنی چیزی را که رایحه‌ی عادی است، رایحه‌ی غیبی حساب کنند در آن مراحل ابتدایی. این‌طور شروع می‌کند، این اوّل این‌طور است می‌شود حالا شاید بعضی از شما هم از این مسائل دیده باشید یعنی استشمام کرده باشید. شاید هم شما منزلتی داشته باشید، من چه می‌دانم.

این اوّل این‌طور شروع می‌شود و وقتی که سالک آن حجب از قلب او به طریقی برطرف بشود، منزلت‌ها طی بشود، خوب این استشمام مدام بالاتر می‌شود، تکمیل می‌شود، کامل می‌شود یعنی شامّه از آن نور بیشتر برخوردار می‌شود و از آن روایح پشت پرده استشمام می‌کند. شما در موقعی که وضو می‌گیرید، آن‌جا که استنشاق می‌کنید، آب به بینی می‌کشید، استنشاق می‌کنید، آن‌جا دعا می‌کنید که خدایا رایحه‌ی جنّت را مشام من برسان، رایحه‌ی بهشت را. این ناظر به این مسئله است، به این حقیقت است که الآن داریم صحبت می‌کنیم. این عالم از روایح پر است، از روایحی که محجوب از این شامّه‌ی به اصطلاح ناقص ما است، از روایح پر است، چه روایح خیلی خوب و دیگر نمی‌شود به تصوّر بیاید اصلاً قبل از نیل و چه به اصطلاح بوها و رایحه‌های خیلی بد، همه‌جا پر است مخصوصاً هر موجودی برای خود، حالا این را که می‌گوییم شما خیلی فکر خود را جمع می‌کنید، این‌ها را که می‌گوییم چون حقیقت‌ها است می‌گوییم ولی برای من و شما لفظ است به یک تصوّر ذهنی دور از حقیقت، هر موجودی برای خودش رایحه‌ای دارد از آن روایح غیبی، خوب یا بد. هر موجودی در احوال مختلف رایحه‌ها دارد، خوب یا بد. به انسان رسیدیم، من و شما در هر لحظه یک رایحه‌ای داریم خوب یا بد. هر چه شما در حال طاعت و در حال انقطاع و توجّه ؟؟ به سوی حق باشید رایحه‌ی خوب دارید. هر چه شما در حال معصیت، غفلت باشید، در مراتب مختلف و انحاء گوناگون رایحه‌ی بد دارید. این چیزی است که اگر انسان به آن مرحله از کشف برسد، آن وقت واقعاً تحیّر‌آور است.

همین‌که شما که تصمیم معصیت را می‌گیرید بوی خیلی بد که به تصوّر نمی‌آید، اصلاً به تصوّر نمی‌آید، این بوهای بدی که در این عالم دیده‌اید، این‌ها نازله‌هایی است از آن‌ روایح بد جهنّمی که از معصیت و این‌ها متولّد می‌شود. همین‌ که انسان تصمیم بر معصیت می‌گیرد، این بو از وجود او، از نفس او و مخصوصاً از دم او متصاعد است. امّا اهل آن می‌خواهد که بیابد. انسان معصیت را که شروع کرد بو خیلی بد به شکل دیگر از وجود انسان مخصوصاً از دم انسان و از نفس انسان متصاعد است و اگر در این بین اهل کشف باشد، می‌بیند که ملائکه که موجودات نوری و پاک هستند، این‌ها چطور از این بو‌ها فرار می‌کنند. یعنی به شرطی که آن بو را استشمام می‌کند، ملک را هم ببیند، کشف ابصاری هم داشته باشد و ببیند که چطور فرار می‌کنند، کنار می‌کشند اصلاً. این‌طور است. و در این‌جا به این نکته هم تذکّر داشته باشید که حتّی بوهای بد دنیوی که من و شما با این شامّه استشمام می‌کنیم، حتّی این‌ها در مقام عبودیت می‌بینید که نهی شده، دستور شرع مقدس این است که از این‌ها دور باشید، حتّی این‌ها بد است. حتّی این بوهای عادی معمولی بوی بد در دنیا که با شامّه‌ی عادی، این‌ها اسرار است ما نمی‌فهمیم، می‌دانید گفته شده است وقتی عبادت می‌کنید سعی کنید لباس شما، بدن شما هیچ بوی بد ندهد، کثیف نباشد، غیر از پاک بودن طهارت شرعی. گفته شده است آن موقعی که مشغول ذکر هستید، مشغول دعا هستید در آن جای عبادت خود، در جای ذکر خود، مثلاً عود روشن کنید، آن‌جا را معطّر کنید، بدن را، لباس را، مخصوصاً آن منزل را، آن‌جایی را که دارید. خیلی تأکید شده است بالأخره در منزل و لباس و این‌ها از این مسائل نباشد حتّی آن ظاهری آن را.

در هر صورت انسان در حال معصیت روایح خیلی بدی دارد مخصوصاً از دم خود. در حال طاعت به انحاء مختلف و در درجات مختلف دارای روایح طیّبه‌ی خوبی است که باز به تصوّر نمی‌آید و اهل کشف می‌یابند. گفته‌اند ملائکه هم این طرف او می‌یابند، هم آن طرف او را می‌یابند. خوب معلوم است. کسی که از کشف شمّی برخوردار است این مسائل را می‌یابد یعنی اگر بین شما کسی باشد از کشف شمّی برخوردار باشد، وقتی که به بنده نزدیک می‌شوید اگر من معصیت‌کار باشم، تصمیم به معصیت داشته باشم، کسی هستم که مرتکب معصیت هستم، بویی، یک رایحه‌ی خیلی بد استشمام می‌کنید که دیگر نمی‌شود گفت چطور بد است. مخصوصاً در حال معصیت و اگر یک فرد الهی باشم رایحه‌ی خوبی استشمام خواهید کرد. هر چه الهی‌تر باشم رایحه‌ای که اصلاً انسان را به تصوّر نمی‌آید چطور است. رسول (صلّی الله علیه و آله و سلّم) گفت که وارد منزل شد که اویس، آن اویس که (رحمة الله علیه و رضوان الله علیه) که از خاصّان است و از اصحاب سرّ بود، از خواص رسول الله (صلوات الله علیه) و از خواص علی (سلام الله علیه) بود، اویس قرنی. اویس خیلی از خود خلاص شده بود و اویس بالأخره مظهر اسماء و صفات حق بود و خیلی رایحه‌ی جالبی داشته لابد، امّا شمّ می‌خواست، شمّ می‌خواست بوی خدا را از اویس استشمام کند، بوی اسماء و صفات است، بوی جمال و جلال مطلق است، بوی خدا است. ما بوی خدا می‌گوییم، دیگر تصوّر کفرآمیز نکنیم به طوری که به سیّد الشّهداء (سلام الله علیه) می‌گوییم خون خدا «یَا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ»، این‌ها باید معانی متناسب با ساحت قدس حق داشته باشد.

رسول اکرم (صلوات الله علیه) وارد منزل شد. اویس برای دیدن رسول الله آمده بود. در روایتی، من این‌طور در جایی، خیلی وقت است دیدم، «أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ مِنْ قِبَلِ الْیَمَنِ» یا «مِنْ جَانِبِ الْیَمَنِ» فرمایش رسول الله معروف بین رواة، بین ارباب باطن و بین عرفا، در کتاب‌های آن‌ها، این یک بند معروفی است. همه‌ی عرفا، شیعه، سنّی، همه‌ی ‌آن‌ها این را آوردند، این بیان. امّا اگر داستانی که عرض می‌کنم، این را کجا دیدم، یک وقتی دیدم که این را رسول اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) آن‌جا گفته. «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ مِنْ جَانِبِ الْیَمَنِ» می‌فرمود که من رایحه‌ی رحمان را از جانب یمن استشمام می‌کنم، اویس در یمن بود. گفته شده است که آن‌جا بود و گوسفند‌چران هم بود، این‌طور گفته شده است اگر درست باشد، هر چه بود آن‌جا بود. می‌فرمود که من رایحه‌ی خدا را از آن‌جا استشمام می‌کنم. «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ مِنْ قِبَلِ الْیَمَنِ» یا «مِنْ جَانِبِ الْیَمَنِ» این داستان را که گفتم من سابقاً کجا دیدم، پس این‌طور بود که اویس (رضوان الله علیه) مادر پیری هم داشت که به او خدمت‌گذار بود. یک وقتی از مادر خود اجازه گرفت که به زیارت رسول اکرم (صلوات الله علیه و آله و سلّم) بیاید، به مکّه یا مدینه، این جای آن دیگر یادم نیست، جزئیات آن. در مکّه یا مدینه یادم نیست، یکی از این دو، آمد و از حتّی آن‌که من دیدم بود که تا ظهر مادر او اجازه داده بود که برود و برگردد. خیلی مادر او افتاده بود که همه وقت می‌باید در خدمت او بود. آمد و وارد منزل رسول اکرم (صلوات الله علیه) شد و سؤال کرد و گفتند که رسول الله منزل نیست. رسول الله بیرون بود. اویس آن اندازه هم فرصت نداشت که توقّف کند رسول الله بیاید، زیارت کند و برگردد چون می‌ترسید به ظهر نرسد و مادر او پیر او بماند که این خلاف رضایت الله و رضایت رسول (صلوات الله علیه) بود و لذا برگشت. با تأسّف برگشت که به زیارت رسول اکرم (صلوات الله علیه) نائل نشد. بعد که رسول الله به منزل آمد، همین ‌که رسید گفت: «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ الرَّحْمَنِ» من بوی رحمان از جانب یمن را، یعنی در آن منزلش استشمام می‌کنم یعنی اویس آمده؟ گفتند: بله، اویس قرنی آمده بود و رایحه‌ی او را رسول الله... شما اگر یک بوی خیلی معطّری، عطر معطّری را در یک منزلی بیاورید، ببرید، رایحه‌ی آن می‌ماند، در ظاهر این‌طور است امّا در باطن بالاتر از این است و اصولاً باطن هیچ مکان و این‌ها نمی‌‌شناسد، فوق مکان و مسائل احکام و مکان و زمان و امثال این‌ها است. «إنّی أَشَمُّ رَائِحَةَ...» نیز می‌گوید که در این‌جا به این شمّ است. البته نمی‌گوییم رسول اکرم (صلوات الله علیه) در این منزلت بود که کشف شمّی ‌داشت، منزلت او را خدا می‌داند و خود او امّا چون که صد آید نود هم پیش ما است. خوب این‌ هم خوب رسول الله (صلوات الله علیه).

 این‌جا به اشعاری از مولوی گوش می‌کنیم. می‌گوید که

 محمّد (صلّی الله علیه و اله و سلّم)، این در دفتر چهارم مثنوی است.

که محمّد گفته بر دست صبا،

صبا یعنی باد صبا. این باد صبا از این بادها نیست.

از یمن می آیدم بوی خدا

بوی رامین می‌رسد از جان ویس                                    بوی یزدان می‌رسد هم از اویس

از اویس و از قَرَن بوی عَجَب                              مر نبی را مست کرد و پرطرب

چون اویس از خویش فانی گشته بود                  آن زمینی آسمانی گشته بود

آن هلیله پروریده در شکر                                   چاشنى تلخیش نبوَد دگر

آن هلیله رسته از ما و منى                                نقش دارد از هلیله طعم نى

آن کسى کز خود به کلّى در گذشت                    این منى و مایى خود در نوشت

   معاونت تهذیب حوزه های علمیه

http://akhlagh.tahzib-howzeh.ir/index.aspx?siteid=239&pageid=20565